Του Μάριου Διονέλλη
Γράφω με λύπη για κάποιους «συντοπίτες» Κρητικούς που αυτόν τον καιρό δείχνουν το χειρότερο πρόσωπο του Ξένιου Δία. Ειδικά για τους ξενοδόχους που δε θέλουν πρόσφυγες στο νησί επειδή ο τόπος «παράγει το 15% του ΑΕΠ της χώρας». Και όπως πάντα, οι φωνασκίες έκαναν μεγαλύτερο ντόρο από τους απλούς πολίτες του νησιού που ανοίγουν την αγκαλιά τους στους κατατρεγμένους.
Και ξαφνικά ο Μουζάλας υπόσχεται χρήματα για μικρότερες δομές σε παλιά ανενεργά ξενοδοχεία ή ενοικιαζόμενα δωμάτια (υπάρχουν πάρα πολλά ειδικά στο βόρειο παραλιακό μέτωπο της Κρήτης). Υπόσχεται μάλιστα και λεφτά για επισκευές των κτηρίων. Υπόσχεται και μέσω της Ύπατης Αρμοστείας καταβολή ενοικίων για δύο χρόνια τουλάχιστον (όλο το χρόνο όχι μόνο το καλοκαίρι).
Και ξαφνικά, στο νησί πνέει ξανά αέρας… επιδοτήσεων και οι ανησυχίες περί εγκληματικότητας, περί κινδύνου για τη δημόσια υγεία, περί πλήγματος για τον τουρισμό πήγαν περίπατο…
Ήδη συντάσσονται φάκελοι για υποβολή αιτήσεων (από μικρούς ξενοδόχους) και οι κλίνες που θα προσφερθούν μπορεί να ξεπεράσουν και τις 2.000 που ζητά η κυβέρνηση από την Κρήτη.
Και οι τόνοι αρχίζουν σιγά σιγά να χαμηλώνουν.
Εξάλλου, όταν τρώνε δεν μιλάνε…
