Του Νίκου Ταυρή. Πολλή κριτική γίνεται στον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ και για το ζήτημα του ταξικού.
Ότι ο σχηματισμός έχει αναλωθεί σε μια σοσιαλδημοκρατική ρητορεία διανθισμένη με διάφορες εθνικές και πατριωτικές κορώνες. Ότι το ταξικό στοιχείο έχει υποχωρήσει, ότι δεν μιλάει για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης κ.ο.κ. Αυτή η κριτική γίνεται, κυρίως από το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με τη λογική της περιχαράκωσης μπροστά στην πίεση που δέχονται από την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ. Όμως εδώ αντί για το ταξικό προτάσσεται το ταξικίστικο, δηλαδή τα μεγάλα, αλλά ανούσια, λόγια περί εργατικής τάξης.
Την ίδια στιγμή στο δημόσιο διάλογο έχει τεθεί ένα σημαντικό ζήτημα που από τους αριστερούς επικριτές του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ περνάει απαρατήρητο. Στο ερώτημα που τίθεται πού θα βρεθούν τα λεφτά, δίνεται η απάντηση από τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ ότι θα φορολογηθεί το μεγάλο κεφάλαιο, ο μεγάλος πλούτος, το μαύρο χρήμα κ.ο.κ. Από την άλλη λέγεται ότι θα δοθούν χρήματα για να ανακουφιστεί η κοινωνία, οι εργαζόμενοι και η νεολαία. Αυτό δεν αποτελεί μια ταξική πολιτική από έναν αριστερό φορέα ή είναι κάτι άλλο;
Φυσικά ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ δεν μιλάει αυτήν την στιγμή για τον σκληρό πυρήνα της εργατικής τάξης, αλλά μιλάει καθολικά για όλους τους εργαζόμενους της χώρας. Αλλά και εδώ μπαίνουν τα εξής ζητήματα: Η ακύρωση του Μνημονίου και των εφαρμοστικών νόμων δεν θα λειτουργήσουν υπέρ της εργατικής τάξης; Η εργατική τάξη της χώρας δεν θα ζει καλύτερα σε μια Ελλάδα με προοδευτική αντιμνημονιακή κυβέρνηση; Γιατί αν λέμε ότι είμαστε με την εργατική τάξη, αυτό σημαίνει ότι θέλουμε να ζήσει και να προοδεύσει και όχι να επιβεβαιώσουμε την άποψη που έχουμε για το γεγονός με ποιον φορέα πρέπει να είναι και με ποιο τρόπο θα φτάσει στην αταξική κοινωνία.
Από την άλλη, δεν είναι ταξικό το να υπάρξει μια κυβέρνηση που να μπορέσει να δώσει δουλειά στους άνεργους της χώρας; Δεν είναι ταξικό να υπάρξει μια ασπίδα προστασίας των αδύναμων και των φτωχών; Πού γέρνει η πλάστιγγα αν γίνουν έστω και τα μισά από τα παραπάνω; Προς ένα βάθεμα του εκμεταλλευτικών σχέσεων του καπιταλισμού στη χώρα ή προς την αντίθετη κατεύθυνση; Θα πορευτούμε στους μονόδρομους που επιβάλλει ο ιμπεριαλισμός ή θα μπούμε σε αποκλίνουσα τροχιά με μια προοδευτική αντιμνημονιακή κυβέρνηση;
Αυτά είναι ερωτήματα αμείλικτα που απλώνονται μπροστά μας τις επόμενες δύο εβδομάδες και κάθε αριστερός και κομμουνιστής οφείλει να απαντήσει ως σκεπτόμενος άνθρωπος που είναι. Γιατί, όπως έλεγε και κάποιος παλιότερος, η επανάληψη της λέξης ταξικός με όλους τους τρόπους, απλά γίνεται για να συγκαλύψει κενές περιεχομένου πολιτικές για το λαό.
Την ίδια στιγμή στο δημόσιο διάλογο έχει τεθεί ένα σημαντικό ζήτημα που από τους αριστερούς επικριτές του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ περνάει απαρατήρητο. Στο ερώτημα που τίθεται πού θα βρεθούν τα λεφτά, δίνεται η απάντηση από τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ ότι θα φορολογηθεί το μεγάλο κεφάλαιο, ο μεγάλος πλούτος, το μαύρο χρήμα κ.ο.κ. Από την άλλη λέγεται ότι θα δοθούν χρήματα για να ανακουφιστεί η κοινωνία, οι εργαζόμενοι και η νεολαία. Αυτό δεν αποτελεί μια ταξική πολιτική από έναν αριστερό φορέα ή είναι κάτι άλλο;
Φυσικά ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ δεν μιλάει αυτήν την στιγμή για τον σκληρό πυρήνα της εργατικής τάξης, αλλά μιλάει καθολικά για όλους τους εργαζόμενους της χώρας. Αλλά και εδώ μπαίνουν τα εξής ζητήματα: Η ακύρωση του Μνημονίου και των εφαρμοστικών νόμων δεν θα λειτουργήσουν υπέρ της εργατικής τάξης; Η εργατική τάξη της χώρας δεν θα ζει καλύτερα σε μια Ελλάδα με προοδευτική αντιμνημονιακή κυβέρνηση; Γιατί αν λέμε ότι είμαστε με την εργατική τάξη, αυτό σημαίνει ότι θέλουμε να ζήσει και να προοδεύσει και όχι να επιβεβαιώσουμε την άποψη που έχουμε για το γεγονός με ποιον φορέα πρέπει να είναι και με ποιο τρόπο θα φτάσει στην αταξική κοινωνία.
Από την άλλη, δεν είναι ταξικό το να υπάρξει μια κυβέρνηση που να μπορέσει να δώσει δουλειά στους άνεργους της χώρας; Δεν είναι ταξικό να υπάρξει μια ασπίδα προστασίας των αδύναμων και των φτωχών; Πού γέρνει η πλάστιγγα αν γίνουν έστω και τα μισά από τα παραπάνω; Προς ένα βάθεμα του εκμεταλλευτικών σχέσεων του καπιταλισμού στη χώρα ή προς την αντίθετη κατεύθυνση; Θα πορευτούμε στους μονόδρομους που επιβάλλει ο ιμπεριαλισμός ή θα μπούμε σε αποκλίνουσα τροχιά με μια προοδευτική αντιμνημονιακή κυβέρνηση;
Αυτά είναι ερωτήματα αμείλικτα που απλώνονται μπροστά μας τις επόμενες δύο εβδομάδες και κάθε αριστερός και κομμουνιστής οφείλει να απαντήσει ως σκεπτόμενος άνθρωπος που είναι. Γιατί, όπως έλεγε και κάποιος παλιότερος, η επανάληψη της λέξης ταξικός με όλους τους τρόπους, απλά γίνεται για να συγκαλύψει κενές περιεχομένου πολιτικές για το λαό.
Σχόλια
