Λίστα προγραφών προωθούν τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ
Του Σπύρου Παναγιώτου
Όλοι γνωρίζουν ότι η χώρα (όχι μόνο η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ) βρίσκεται κάτω από ισχυρές οικονομικές και πολιτικές πιέσεις για να επανέλθει εκβιαστικά στο δρόμο της λιτότητας, των μνημονίων και της τροϊκανής επιτροπείας. Η αναφορά του Α. Τσίπρα στη πρόσφατη συνεδρίαση της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ είναι αναμφισβήτητα σωστή: «Επιδιώκουν», είπε ο πρωθυπουργός, «είτε να μας σύρουν σε κάποιο κυβερνητικό σχήμα αμφίβολης ηθικής και πολιτικής νομιμοποίησης, κατά το παράδειγμα της κυβέρνησης Παπαδήμου, είτε να μας ανατρέψουν και να τελειώνουν με όσα εμείς εκπροσωπούμε και τους φοβίζουν». Το κέντρο που απεργάζεται τέτοια σενάρια δεν μπορεί παρά να αναζητηθεί στα ιερατεία της ευρωκρατίας, στα θεσμικά δηλαδή όργανα της Ευρωζώνης, του ΔΝΤ και στους ποικιλώνυμους εκπροσώπους όσων διέσωσαν εγχώριες και εξωχώριες ιδιωτικές τράπεζες, φορτώνοντας τα βάρη στη χώρα και το λαό. Δεν το κρύβουν άλλωστε. Δεν το κρύβουν ούτε οι εντός της χώρας, και προσφάτως χρεωκοπήσαντες υπεργολάβοι τους, Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι και Σία.
Αυτά είναι, λίγο-πολύ, γνωστά και αναμενόμενα. Το ίδιο γνωστή και η στάση επώνυμων και ανώνυμων δημοσιολόγων και παρουσιαστών της πολιτικής και οικονομικής ζωής. Βαθιά ανήσυχοι για τους λαϊκισμούς του ΣΥΡΙΖΑ, σχετικά με τις ξεπερασμένες έννοιες της λαϊκής κυριαρχίας και εθνικής ανεξαρτησίας, για τους επαρχιώτικους εξτρεμισμούς περί δημοκρατίας και λαϊκής εντολής κόπτονται για τον «ορθολογισμό» και τη «μέθοδο» των τεχνοκρατών των ευρωπαϊκών θεσμών. Υπερθεματίζουν την ανάγκη για σεβασμό των κανόνων που διέπουν τη σχέση δανειστών-δανειζομένων. Αναπολούν τις χρυσές εποχές που η τρόικα αλώνιζε στα υπουργεία, υπεδείκνυε με μέιλ τι θα ψηφιστεί στη Βουλή και η Ελλάδα αποδείκνυε το ευρωπαϊκό της ταμπεραμέντο, καταδικάζοντας την πλειοψηφία των πολιτών της στην καταστροφή. Και πανηγυρίζουν σαν χουλιγκάνοι οπαδοί με κάθε δήλωση των Σόιμπλε-Γερούν, με κάθε επώδυνη υποχώρηση που αναγκάζεται να κάνει η ελληνική κυβέρνηση, αναζητώντας χρόνο και ανάσες για να εφαρμόσει το όσα δεσμεύτηκε.
Νέα… καραμέλα
Όλα αυτά έχουν μικρή σημασία πια, καθώς το εκλογικό αποτέλεσμα έστειλε, προσώρας, στο καλάθι των αχρήστων όχι μόνο τους πολιτικούς υπεργολάβους της τρόικας αλλά και το φόβο που καλλιεργούσαν με την συνδρομή επώνυμων και ανώνυμων δημοσιολόγων. Και επειδή αυτό το γνωρίζουν και οι ίδιοι και επειδή το προϊόν δεν πουλά πια, χρειάζεται να βρεθεί νέο σενάριο, που να υπακούει στην ίδια φοβική συνταγή αλλά να «εξιτάρει» τον αναγνώστη με τα νέα δεδομένα. Και βρέθηκε. Ο ΣΥΡΙΖΑ κινδυνεύει από το εσωτερικό του. Ο ΣΥΡΙΖΑ κινδυνεύει από όσους επιμένουν να εφαρμόσει το πρόγραμμα του.
Σταχυολογούμε από δημοσιεύματα αυτής της εβδομάδας. Ξεκινώντας από τα… έγκριτα Νέα και τον ακόμα πιο έγκριτο Νεόκοπο που αφού ανακάλυψε πρόσφατα ότι οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ ΚΟΕ και η ΔΕΑ «ελέγχουν επτά βουλευτές, αριθμός απαραίτητος σε κρίσιμες ψηφοφορίες», «κατηγορούν την κυβέρνηση για υποχωρήσεις από τις προεκλογικές της δεσμεύσεις» διερωτάται: «Το ερώτημα που τίθεται πλέον από αρκετούς στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ είναι ώς πότε ομάδες με μηδαμινή απήχηση στη κοινωνία θα προσπαθούν να καταστούν ρυθμιστές της πολιτικής ζωής της χώρας σε μια πολύ δύσκολη συγκυρία». (Δευτέρα 9/3/15 Τα Νέα σελ.5).
Είχε προηγηθεί, Κυριακή 8/3/15, το άρθρο της σύνταξης στο Βήμα της Κυριακής με την υπογραφή του Στ. Ψυχάρη και τίτλο Η έννοια της ψήφου, στο οποίο αφού «διασκέδαζε» με την ιστορία των ψηφοφοριών στη Βουλή -άλλη μια απόδειξη του ελληνικού «αναχρονισμού»- κατέληγε στο «περίεργο πολιτικό παιχνίδι» των ημερών και των εσωκομματικών διαδικασιών του ΣΥΡΙΖΑ, σημειώνοντας: «Συνέρχονται κομματικά όργανα, συζητούν, εκφράζονται πολλές και σοβαρές διαφωνίες και οι ψηφίζοντες κρατούν τελικά μυστικές τις θέσεις τους. Αλλά δικαίωμα των πολιτών είναι λ.χ. να γνωρίζουν πόσα και ποια στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ αντιτίθενται στον ηγέτη τους και στην κυβέρνησή του».
Πιο… αποκαλυπτικός και… οξύς ο αρθρογράφος Ν. Παναγιωτόπουλος που σε άρθρο του στην ιστοσελίδα newpost.gr διαπιστώνει ότι η ερώτηση που πλανάται σε δημοσιογραφικά και πολιτικά γραφεία είναι αν «ο Π. Λαφαζάνης τρέφει τα σενάρια για “αριστερή παρένθεση”» Και συνεχίζει: «Μπορεί οι απλοί Έλληνες πολίτες να αναγνωρίζουν τις προσπάθειες της κυβέρνησης να υπερασπισθεί τα δίκαιά τους, έστω και με συμβιβασμούς και με υποχωρήσεις, αλλά φαίνεται ότι οι κομματικές σκοπιμότητες δεν αφήνουν κάποιους εντός του ΣΥΡΙΖΑ να το κατανοήσουν και τρέφουν με την τακτική τους τα σενάρια που θα μπορούσαν να θέσουν σε δοκιμασία την ενότητα του κυβερνώντος κόμματος. Το σενάριο της αριστερής παρένθεσης εκπορεύεται κυρίως από την αντιπολίτευση, η οποία καλά κάνει στην προσπάθεια της να δικαιωθεί και να επανέλθει στην εξουσία. Έχουν, όμως, δικαίωμα κυβερνητικά στελέχη με την τακτική τους να τα ενισχύουν και με αυτόν τον τρόπο να αδυνατίζουν τη διαπραγματευτική θέση του κ. Τσίπρα στην κρισιμότερη φάση;».
Τι φοβούνται;
Δικαιολογημένα ανησυχούν οι κατ’ επάγγελμα ανησυχούντες για κάθε ριζοσπαστική αλλαγή που αφήνει στο παρελθόν ό,τι συντελέστηκε στη χώρα τις τελευταίες δεκαετίες και οδήγησε πριν πέντε χρόνια στη μνημονιακή καταστροφή και υποδούλωση. Οι φωνές που ακούγονται από πολλούς στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι «φωνές ομάδων μηδενικής απήχησης στην κοινωνία». Είναι η αγωνία της ίδιας της κοινωνίας και παράλληλα οι ελπίδες για μια πορεία οριστικής εξόδου από τη νεοφιλελεύθερη καταστροφή. Αλίμονο αν ο ΣΥΡΙΖΑ άκουγε τις δικές τους φωνές. Του αρκούν οι φωνές του Σόιμπλε.
Ας μην ανησυχούν, λοιπόν. Δεν είναι, δεν πρέπει να είναι φωνές κλεφτοπόλεμου με την κυβέρνηση και τις επιλογές της. Είναι φωνές ευθύνης και αγωνίας για να μείνει ο ΣΥΡΙΖΑ αταλάντευτα πιστός στις διακηρύξεις και δεσμεύσεις του, για να μην προδώσει τη λαϊκή εντολή που τον ανέδειξαν στη διακυβέρνηση της χώρας. Είναι φωνές ενίσχυσης και στάση ευθύνης για να «πρωτοτυπήσει ο ΣΥΡΙΖΑ και να εφαρμόσει τις εξαγγελίες του», σε αντίθεση με ό,τι έχει συμβεί μέχρι τώρα. Άδικα ανησυχούν για την ενότητα του ΣΥΡΙΖΑ και το κύρος της κυβέρνησης. Δεν κινδυνεύουν από τις φωνές ευθυγράμμισης με τη λαϊκή θέληση αλλά από τις παραινέσεις των «παπαγάλων» να γίνουν παραχωρήσεις και συμβιβασμοί σύμφωνα με τις απαιτήσεις της συντροφιάς των Σόιμπλε, Γιούνκερ και Λαγκάρντ. Άδικα νομίζουν ότι θα συσκοτιστούν οι ευθύνες όσων εργάζονται για να σύρουν τον ΣΥΡΙΖΑ «σε κάποιο κυβερνητικό σχήμα αμφίβολης ηθικής και πολιτικής νομιμοποίησης, είτε να μας ανατρέψουν και να τελειώνουν με όσα εμείς εκπροσωπούμε και τους φοβίζουν», δείχνοντας προς το μέρος εκείνων που υποστηρίζουν με προτάσεις τις προσπάθειες να εφαρμοστεί το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Προσπαθούν να κρύψουν τους εαυτούς τους αλλά η… χαρά δεν τους αφήνει.
