Θητεία τυμβωρύχου εκτελεί ο Ιοβόλος
Το Σεπτέμβρη είχες τη δόση της Εφορίας. Τον Οκτώβρη είχες τη δόση του ΕΝΦΙΑ. Τον Νοέμβρη έχεις ξανά τη δόση της Εφορίας και τον ΕΝΦΙΑ. Τον Δεκέμβρη θα έχεις τον ΕΝΦΙΑ και τα τέλη κυκλοφορίας. Κι έτσι τελειώνει το έτος κι αρχίζεις πάλι από την αρχή με τον ΕΝΦΙΑ του Γενάρη και του Φλεβάρη. Και στο μεταξύ θα χάσεις και το επίδομα θέρμανσης, γιατί τα κριτήρια θα πέσουν πολύ χαμηλά. Ο ΦΠΑ όμως ανέβηκε ψηλά. Και μετά μαθαίνεις ότι η κυβέρνηση θα εισαγάγει στα σχολεία το μάθημα Φορολογική Συνείδηση. Για να μάθουν τα παιδιά σου να υπομένουν τη διαχρονική φορολεηλασία. Όχι, το μάθημα δεν θα αναφέρει ότι οι φόροι θα πηγαίνουν στο χρέος και στις τσέπες των πλούσιων. Ούτε και στις πρώτες σελίδες του σχετικού βιβλίου θα υπάρχει ένας πρόλογος όπως ο παρακάτω (από άρθρο του Νίκου Καραβέλου στο presspublica.gr):
«Διαχρονικά, η εξουσία αναγνωρίζει μόνο ένα ρήμα, το ρήμα φέρω. Και μάλιστα στην προστακτική του. “Φέρε”. “Μας λείπουν, φέρε”, “πού έκρυψες τα υπόλοιπα, φέρε”. Και από το ρημάδι τούτο το ρήμα προέκυψε η λέξη φόρος.
»Δίνει ο δυστυχής, όσα κι αν έδωσε ξαναδίνει, δεν επαρκούν ξαναδίνει. Φόροι από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Φόρος των συμμάχων, φόρος υπέρ της θεάς Αθηνάς, φόρος υπέρ του τάματος του Σωτήρος του δικτάτορα Παπαδόπουλου, φόρος έκτακτος, τακτικός, άμεσος, έμμεσος, ειρηνικός, για τον πόλεμο. Φόρος εφάπαξ και για «καβάντζες», φόρος για τα δημόσια έργα, φόρος της Πεντηκοστής στην αρχαία Αθήνα, φόρος για το Διαπύλιον, των μετοίκων, φόρος ξενικός (για να δουλεύουν οι ξένοι), φόρος πορνικός.
»Για κάθε φόρο κι ένας αντίστοιχος νόμος. Κι ο δυστυχής με βάση τον νόμο πληρώνει, από τη γέννηση μέχρι τον τάφο του. Ως μέσον αντίστασης αναγκάστηκε να εφεύρει την “ψευδή δήλωση”, την απόκρυψη, τη φοροδιαφυγή. Έλα, όμως, που οι άλλοι που θεσπίζουν τους κανόνες, με καινούργιους νόμους άρχιζαν το ψάξιμο και τη στυγνότερη αρπαγή. Αυτοί οι κανόνες ονομάστηκαν φορολογικοί και παρότι ραφιναρίστηκαν και εξελίχθηκαν στο διάβα των αιώνων, η βάση και η φύση τους παρέμειναν απαρασάλευτες και αναλλοίωτες. Η νομιμοποίηση, δηλαδή, της αδικίας και της αρπαγής και η καθιέρωση υποχρέωσης καταβολής μόνο για τους φτωχούς με αντίστοιχη απαλλαγή των πλουσίων.
»Ορθότερος, συνεπώς, ορισμός της έννοιας του φόρου θα ήταν ο ακόλουθος: “Φόρος είναι διαχρονικά το υποχρεωτικό, με νόμο, ξήλωμα της τσέπης των φτωχών και ο πειθαναγκασμός τους να καταβάλουν από το υστέρημά τους στο κράτος, προκειμένου αυτό να παραδώσει τα αγαθά στις τσέπες των πλουσίων”.
»Αυτή ήταν και είναι η φύση της νόμιμης διαρπαγής. Σύμφυτη με την εξουσία, που πάντα απεικονίζεται ως αναλλοίωτη, ενδύεται καταγωγή θρησκευτική και λαμβάνει υπερβατικό χαρακτήρα. Για να πείθει και να φοβίζει. Απεικονίζεται ως αιώνια, ενώ δεν είναι παρά ευκαιριακή και πρόσκαιρη […]».
