Βασικό ζητούμενο η αληθινή αφύπνιση και συμμετοχή της ίδιας της κοινωνίας
του Αλέξανδρου Οικονομίδη
Διανύουμε τον όγδοο χρόνο συνεχούς φτωχοποίησης του ελληνικού λαού ως αποτέλεσμα των συνεχών αδιέξοδων πολιτικών.
Η σημερινή κυβέρνηση πολύ γρήγορα ξέχασε, ότι ο βασικός λόγος για τον οποίο ο λαός την εμπιστεύθηκε, ήταν να βγάλει τη χώρα από την κρίση.
Επέλεξε να εγκαταλείψει τον όποιο διάλογο με την κοινωνία, και να τον μεταφέρει αποκλειστικά στο κοινοβουλευτικό επίπεδο.
Έτσι έπαψαν πλέον να υπάρχουν ως «συνομιλητές» στο εσωτερικό της κοινωνίας. Μιλάει μόνο η εξουσία. Εξουσία που πολύ γρήγορα τους κρατικοποίησε και τους έκανε αλαζόνες, ανάλγητους και ανερμάτιστους.
Αυτό όμως δεν έγινε τυχαία. Τα στελέχη που συμμετέχουν, σήμερα, στα υπάρχοντα πολιτικά κόμματα, είτε είναι χρόνια μισθοδοτούμενα κομματικά μέλη, είτε προέρχονται από τον κρατικό μηχανισμό, είτε από τους κρατικοδίαιτους συνδικαλιστικούς φορείς, κυρίως των ΔΕΚΟ, είναι αποκομμένα ουσιαστικά από το αντικείμενο της εργασίας τους.
Τελικά, το σύνολο του σημερινού πολιτικού προσωπικού προέρχεται από τους αποκαλούμενους διεθνώς προστατευόμενους τομείς της οικονομίας (κράτος, εκπαίδευση, κατασκευές, τράπεζες, εμπόριο και λοιπές υπηρεσίες). Δηλαδή ακριβώς από τους τομείς οι οποίοι κατέστρεψαν και συνεχίζουν να καταστρέφουν την ελληνική οικονομία. Αυτοί που είναι μέρος του προβλήματος.
Το πολιτικό αυτό προσωπικό είναι πρακτικά αδύνατον να αντιληφθεί και να διατυπώσει μια συγκεκριμένη ανάλυση – αιτιολόγηση – αποσαφήνιση της σημερινής ελληνικής και διεθνούς παραγωγικής πραγματικότητας, προκειμένου να προτείνει ένα πρόγραμμα που να εδράζεται στις πραγματικές παραγωγικές δυνατότητες αυτού του τόπου.
Στο κάτω – κάτω είναι πολύ αμφίβολο αν τους ενδιαφέρει καν! Ζουν σε ένα παράλληλο σύμπαν. Αρκούνται να διαπραγματεύονται για καινούργια δάνεια – μνημόνια μέχρι την έλευση του παραδείσου, που δεν είναι άλλος γι’ αυτούς από την είσοδό μας στις αγορές. Ο σκοπός είναι να μπορέσουν πάλι να πάρουν νέα δάνεια προκειμένου να συντηρήσουν όλον αυτόν τον παρασιτικό κρατικό μηχανισμό και τους διαφόρους συγκατανευσιφάγους τους (τράπεζες, εργολάβους, κρατικούς αξιωματούχους, ΜΜΕ, πολιτικό προσωπικό κλπ).
Απουσιάζουν οι πρωταγωνιστές
Ο λόγος είναι πολύ απλός: Αν θέλανε να συγκροτήσουν στην πραγματικότητα ένα τέτοιο σχέδιο, τότε θα έπρεπε να αναγνωρίσουν, όχι μόνο σαν βασικούς συνομιλητές τους αλλά και σαν καθοδηγητές τους, όλους αυτούς που μπορούν να το στηρίξουν, να το κάνουν προσωπικό τους ζήτημα, σηκώνοντας κυριολεκτικά στην πλάτη τους αυτό το τιτάνιο έργο της εξόδου της χώρας μας από την κρίση, μέσα σε συνθήκες επιβαλλόμενης παγκοσμιοποίησης και επικείμενης διάλυσης της Ευρωζώνης.
Ένα τέτοιο σχέδιο είναι αδύνατο να δημιουργηθεί μέσα σε γραφεία από γραφειοκρατικούς μηχανισμούς (αριστερούς ή δεξιούς) ως δια μαγείας, στο όνομα της κοινωνίας αλλά με απούσα αυτήν. Είναι αδύνατο να συμβεί χωρίς την αληθινή αφύπνιση και συμμετοχή της ιδίας της κοινωνίας, και η ίδια η κοινωνία είναι αδύνατο να συμμετέχει αν δεν διαθέτει σαφέστατη συγκεκριμένη ανάλυση του πραγματικού ζητήματος, των αληθινών προοπτικών που ανοίγονται και της πραγματικής υποκειμενικής της δυνατότητας να συνεισφέρει στη λύση, όχι απλά σαν ψηφοφόρος αλλά κυρίως σαν ενεργό κοινωνικό και παραγωγικό υποκείμενο.
Ένα τέτοιο σχέδιο έχει πιθανότητα και δυνατότητα να συμβεί, μόνο αν ανακτηθεί η αυτοεκτίμηση του ελληνικού λαού στην πράξη, μέσα από μια πραγματική ενδογενή παραγωγική ανασυγκρότηση, με την ουσιαστική συμμετοχή ολόκληρης της κοινωνίας.
Το υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα της χώρας, δεν είναι άλλο από την δυνατότητά της να ξαναβρεί την παραγωγική της ταυτότητα. Η παραγωγή όμως μιας χώρας δεν είναι μόνο πρόβλημα οικονομικό, είναι πρόβλημα κοινωνικής συνοχής, πρόβλημα θεσμών, είναι πρόβλημα λειτουργίας του κράτους.
Ποια είναι αυτή η στρατηγική
για την ελληνική οικονομία;
Το πρώτο πράγμα που πρέπει να ορίσουμε είναι το εξής: Θέλουμε μια ανάπτυξη τύπου «Μπαχάμες» βασιζόμενη ουσιαστικά στις ξένες επενδύσεις ή μια ανάπτυξη που βασίζεται στην εγχώρια παραγωγή διεθνώς εμπορεύσιμων προϊόντων υψηλής προστιθέμενης αξίας; Αυτό τουλάχιστον πρέπει να απαντηθεί. Ο αρχικός αυτός προσδιορισμός είναι απολύτως κρίσιμος για την περαιτέρω ανάπτυξη του οιοδήποτε αναπτυξιακού σχεδίου. Είναι εντελώς διαφορετικές οι εργασιακές σχέσεις και η φορολογική πολιτική που ισχύουν στην περίπτωση ανάπτυξης τύπου Μπαχάμες και εντελώς διαφορετικές στην περίπτωση ενδογενούς ανάπτυξης.
Αν όμως θέλουμε μια ανάπτυξη που να βασίζεται στη δεύτερη επιλογή, τότε πρέπει τουλάχιστον να απαντηθούν τα εξής απλά ερωτήματα:
- Τι μπορούμε να παράγουμε καλά σήμερα σε αυτόν τον τόπο;
- Τι θέση μπορεί να έχει το προϊόν αυτό στις διεθνείς αγορές;
- Ποιοι είναι αυτοί που θα παράγουν; και
- Ποια είναι αυτά που τους εμποδίζουν να παράγουν αυτό το προϊόν;
- Ποιες είναι οι ανάγκες τους σήμερα;
- Τι συμβαίνει στα αλήθεια; Οι Γερμανοί είναι καλύτεροι από εμάς στην παραγωγή σύνθετων προϊόντων ή απλώς δεν υπάρχει ελεύθερη αγορά, μια και οι ίδιοι έχουν επιβάλλει τις προδιαγραφές τους που αποκλείουν τη δυνατότητά μας να εξάγουμε;
- Μήπως θα έπρεπε να αντεπιτεθούμε δημιουργώντας τις δικές μας προδιαγραφές αρχίζοντας τουλάχιστον από τις κρατικές προμήθειες και φθάνοντας στις εξαγωγές;
- Είναι πλέον γνωστό ότι οι τράπεζές μας είναι πτωχευμένες, το δε κράτος επίσης. Μήπως αντί να ψάχνουμε για καινούργια λεφτά και δάνεια, θα έπρεπε να αρχίσουμε εξαλείφοντας όλα τα άδικα κόστη που επιβαρύνουν σήμερα τον παραγωγικό ιστό; Δεν θέλουμε άλλα δάνεια για να πληρώνουμε τη θηλιά στο λαιμό μας!
- Θέλουμε επενδύσεις έτσι γενικά και αν όχι, τελικά ποιες;
- Με ποιον τρόπο μπορεί να συμβεί μια ουσιαστική αποκέντρωση;
- Πώς είναι δυνατόν να ενισχυθεί στην πράξη η ανάπτυξη προϊόντων με μεγάλη εγχώρια προστιθέμενη αξία, τη στιγμή που λεφτά δεν υπάρχουν;
- Τα παραγόμενα προϊόντα πρέπει να απευθύνονται βασικά στην κάλυψη των εσωτερικών αναγκών ή στις εξαγωγές και πως μπορεί να συμβεί αυτό;
- Ποιες είναι οι αναγκαίες θεσμικές αλλαγές, προκειμένου όλα αυτά να μπορούν να συμβούν;
- Τι πρέπει να αλλάξει στη δομή και τη λειτουργία του κράτους, προκειμένου αυτά να μπορούν να υλοποιηθούν;
Όλα τα σημερινά πολιτικά κόμματα προβάλλουν δογματικά συνθήματα – ταμπέλες, του τύπου: Μέσα ή έξω από το ευρώ; Μέσα ή έξω από την Ευρωζώνη; Μέσα ή έξω από την Ευρωπαϊκή Ένωση; Ναι ή όχι στο χρέος;
Για να απαντήσεις όμως σε αυτά τα ερωτήματα, θα πρέπει πρώτα να έχεις δημιουργήσει ένα πρόγραμμα εξόδου από την κρίση, το οποίο αφού έχει τεθεί και το έχει ήδη αποδεχθεί η κοινωνία, παραμένει σε συνεχή επικαιροποίηση και διαβούλευση με αυτήν και τους παραγωγικούς φορείς.
Αυτή και μόνη η έλλειψη συγκροτημένου σαφούς σχεδίου και στρατηγικής, πόσο μάλλον ενδογενούς εθνικής στρατηγικής, συνιστά εκ των πραγμάτων την αποδοχή της στρατηγικής των όποιων ξένων κέντρων έχουν σήμερα τη δύναμη να παρεμβαίνουν στον γεωπολιτικό μας χώρο.
Μέρος από την ομιλία του Αλέξανδρου Οικονομίδη «Η αναγκαιότητα υιοθέτησης ενός Ενδογενούς Παραγωγικού Σχεδίου για την έξοδο της χώρας μας από την κρίση» (https://endogenis.blogspot.gr/2016/12/1.html) στην εκδήλωση-συζήτηση: «Ενδογενής Παραγωγική Ανασυγκρότηση: Θεμελιώδης προϋπόθεση για την έξοδο από την κρίση.» 21/12/2016. «Παίρνω Αμπάριζα» Γαλάτσι.
