Παραμονές Πρωτοχρονιάς πέθανε ο πολυβραβευμένος Αυστραλός δημοσιογράφος και ντοκιμαντερίστας Τζον Πίλτζερ, ένας από τους πλέον αυστηρούς επικριτές της πολιτικής της Δύσης. Γεννημένος το 1939, ξεκίνησε την καριέρα του ως «παιδί για όλες τις δουλειές» σε εφημερίδα του Σίδνεϊ. Χάρη στη δυνατή πένα του και το ερευνητικό πείσμα του γρήγορα άρχισε να εργάζεται σε δημοσιογραφικούς κολοσσούς της Ευρώπης και των ΗΠΑ. Ταυτόχρονα γύριζε και ντοκιμαντέρ που μεταξύ άλλων αποκάλυπταν αποικιακά εγκλήματα – όπως η γενοκτονία των αυτοχθόνων στην πατρίδα του Αυστραλία. Η θαρραλέα στάση του προκάλεσε κατά καιρούς απόπειρες διασυρμού του ως «ακραίου», «αντισημίτη» κ.λπ., τις οποίες αντιπαρερχόταν παραθέτοντας ποταμούς στοιχείων προς υποστήριξη των απόψεών του. Το τελευταίο άρθρο του το έγραψε ενάμιση μήνα πριν τον θάνατό του. Σε αυτό υποστήριζε την απελευθέρωση του συμπατριώτη του Τζούλιαν Ασάνζ και την παύση της δίωξης κατά του επίσης Αυστραλού Ντέιβιντ ΜακΜπράιντ, πρώην στρατιωτικού νομικού που απειλείται με κάθειρξη 100 ετών(!) επειδή αποκάλυψε –όπως κι ο Ασάνζ– εγκλήματα πολέμου στο Αφγανιστάν. Στο τελευταίο αυτό άρθρο ο Τζον Πίλτζερ αναφέρεται και στην Παλαιστίνη:
«Το Ισραήλ, αυτός ο οπλισμένος μέχρι τα δόντια αποικιακός αναχρονισμός, απολαμβάνει ιστορική ατιμωρησία, έτσι ώστε “εμείς”, η Δύση, να διασφαλίσουμε ότι το αίμα και τα δάκρυα δεν θα στεγνώσουν ποτέ στην Παλαιστίνη. Οι Βρετανοί βουλευτές που τολμούν να ζητήσουν κατάπαυση του πυρός στη Γάζα εξοστρακίζονται… Πλέον το καθήκον των ΜΜΕ είναι να αντιστρέφουν την αλήθεια και να υποστηρίζουν τις ψευδαισθήσεις περί δημοκρατίας. Η Σοσιαλδημοκρατία έχει συρρικνωθεί στο πάχος ενός τσιγαρόχαρτου: τόσο διαφέρουν οι βασικές πολιτικές των μεγάλων κομμάτων… Η τερατώδης αδικία που υφίσταται ο Ντέιβιντ Μακμπράιντ είναι κοπιαρισμένη από την αδικία που πλήττει τον Τζούλιαν Ασάνζ. Η γενναιότητα αυτών των δύο ανθρώπων επέτρεψε σε πολλούς από εμάς, αντί να απελπιστούμε, να κατανοήσουμε το πραγματικό νόημα μιας αντίστασης που μοιραζόμαστε όλοι, εάν θέλουμε να αποτρέψουμε την υποδούλωση του εαυτού μας, της συνείδησής μας, του αυτοσεβασμού μας… Υπάρχει μια συναρπαστική στιγμή στην ταινία “Σπάρτακος” με τον Κερκ Ντάγκλας, όπου οι Ρωμαίοι καλούν τους άνδρες του Σπάρτακου να υποδείξουν τον ηγέτη τους προκειμένου να τους δοθεί χάρη. Τότε εκατοντάδες σύντροφοί του στέκονται ορθοί και υψώνουν τις γροθιές τους φωνάζοντας: “Εγώ είμαι ο Σπάρτακος!”. Ο Τζούλιαν και ο Ντέιβιντ είναι ο Σπάρτακος. Οι Παλαιστίνιοι είναι ο Σπάρτακος. Οι άνθρωποι που γεμίζουν τους δρόμους με σημαίες και αρχές και αλληλεγγύη είναι ο Σπάρτακος. Όλοι είμαστε Σπάρτακοι, αν το θέλουμε».
Ε.Φ.
