Ξεκινάμε από τις «επιτυχίες» της ελληνικής κυβέρνησης, και προσωπικά του Μητσοτάκη: Κατόρθωσε να συναντήσει τον κ. Χριστοδουλίδη (πρόεδρο Κύπρου), τον πατριάρχη Βαρθολομαίο, τον «κύριο» Τζολάνι (πρώην τζιχαντιστή και νυν «πρόεδρο» της Συρίας), ενώ πήγε και σε μια συνεστίαση της ομογένειας. Βαρυσήμαντα επιτεύγματα. Ούτε ένα βλέμμα από τον Τραμπ (ούτε καν σε δείπνο που διαφήμιζαν), και ούτε μια συνάντηση «ολίγων λεπτών» με τον Σουλτάνο στο σεράι «Σπίτι της Τουρκίας». C’est la vie κύριε Μητσοτάκη (συ είπας). Αλλά «έχασε η Βενετιά βελόνι» (για να μην πούμε για την φοράδα στο αλώνι) με αυτές τις «επιτυχίες»…
Υπήρξαν πολύ σημαντικά γεγονότα τις τελευταίες μέρες, και στον ΟΗΕ και στο Οβάλ Γραφείο. Παρά την ισοπέδωση της Γάζας, συμβαίνει ένα παράδοξο: Το Παλαιστινιακό βρίσκεται στο επίκεντρο της διεθνούς σκηνής περισσότερο και πιο έντονα από ποτέ. 156 χώρες ήδη αναγνωρίζουν το κράτος της Παλαιστίνης (όχι, η Ελλάδα δεν συγκαταλέγεται σ’ αυτές), μεταξύ των οποίων και στενοί σύμμαχοι των ΗΠΑ και μέλη του ΝΑΤΟ όπως η Γαλλία, η Αγγλία, ο Καναδάς, η Αυστραλία. Οι ΗΠΑ και το Ισραήλ απείχαν από τη σχετική συζήτηση και τις αποφάσεις του ΟΗΕ.
Πρόκειται για ένα σημάδι έντονο της μετα-αμερικανικής εποχής που έχει ήδη ξεκινήσει. Αλλάζουν οι συσχετισμοί. Αλλά όχι ομαλά. Η επιθετικότητα του Τραμπ και ο αχαλίνωτος ισραηλινός τραμπουκισμός επιχειρούν να αντιστρέψουν αυτή τη φθίνουσα πορεία. Ο Τραμπ έβρισε τον ΟΗΕ, βρίζει την Ευρώπη, κατηγορεί όποιους αναγνωρίζουν το κράτος της Παλαιστίνης σαν φίλους της Χαμάς. Χάνεται η ψυχραιμία, προετοιμάζεται η κλιμάκωση της επιθετικότητας. Τώρα δια στόματος Τραμπ η Ουκρανία μπορεί να διεκδικήσει ξανά όλα της τα εδάφη (άρα να συνεχιστεί ο πόλεμος – που δεν έπρεπε να γίνει, όπως έλεγε μέχρι πρότινος ο ίδιος), και μπορούν οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ να καταρρίπτουν ρώσικα αεροσκάφη αν αυτά παραβιάζουν τον εναέριο χώρο Δυτικών χωρών. Τόσο απλά.
Τι σημαίνει όμως ότι το Παλαιστινιακό βρίσκεται στο επίκεντρο της διεθνούς σκηνής; Σημαίνει πως η κατακραυγή για τη γενοκτονία έχει δυναμώσει σε όλο τον κόσμο, γεγονός που κανείς δεν μπορεί να παρακάμψει. Σημαίνει πως υπάρχει έντονη αμφισβήτηση της αμερικάνικης επικυριαρχίας και ότι υπάρχει συνείδηση ότι αλλάζουν οι συσχετισμοί. Σημαίνει ότι η κρίση της Δύσης είναι πολύ εμφανής και ότι, παρ’ όλες τις δυσκολίες και τις αντιθέσεις, αναδεικνύονται άλλες διεθνείς συσπειρώσεις και συμμαχίες. Παράδοξο: Κράτος της Παλαιστίνης δεν υπάρχει, αλλά όλοι το αναγνωρίζουν. Αυτό κάτι δείχνει, εκτός αν νομίζουμε ότι τα κράτη όλων των ειδών το έριξαν στον ουτοπικό ρομαντισμό… Κάτι σημαντικότερο συμβαίνει. Αλλάζει ο διεθνής συσχετισμός παρά τη δύναμη πυρός του αμερικανοϊσραηλίτικου κονσόρτσιουμ στη Μέση Ανατολή.
Αυτά στον ΟΗΕ. Στο Οβάλ Γραφείο στον Λευκό Οίκο, στην Ουάσινγκτον, είδαμε ξανά τον νέο τύπο πολιτικής που έχει επιβάλει ο Τραμπ και το επιτελείο του. Δέχεται όποιον έχει να προσφέρει χρήμα στο ταμείο των ΗΠΑ, όποιον έχει να κάνει παραγγελίες. Η αρχή είχε γίνει με τον Ζελένσκι όπου, παρά το κατσάδιασμα, οι ΗΠΑ πήραν τον ορυκτό πλούτο της Ουκρανίας. Με τον Ερντογάν είναι λίγο διαφορετικά. Ο Σουλτάνος έπρεπε να παραγγείλει και μάλιστα με μεγάλα ποσά (αεροπλάνα, ενέργεια κ.λπ.), να μειώσει σχέσεις με Ρωσία, και σε αντάλλαγμα να λάβει στήριξη, νέα όπλα και κάποια ρεγάλα στην περιοχή της Ν.Α. Μεσογείου και στο Αιγαίο. Πήρε μια μπηχτή για τις στημένες εκλογές, ενώ ο Ρούμπιο απάντησε σε κάποιες κριτικές του Ερντογάν πριν συναντήσει τον Αμερικανό πρόεδρο (ότι τάχα δεν βγήκαν όλα όσα έλεγε ο Τραμπ για ειρήνη στην Ουκρανία): «Αυτοί οι άνθρωποι θα πουν ό,τι θα πουν. Στο τέλος της ημέρας όμως, όλοι, όταν θέλουν κάτι να γίνει, έρχονται στον Λευκό Οίκο. Το ίδιο και ο Ερντογάν. Όλοι θέλουν να μιλήσουν με τον πρόεδρο Τραμπ και να διορθώσει την κατάσταση. Μπορεί να λένε ό,τι θέλουν. Ηγέτες παρακαλούν να συμπεριληφθούν στο πρόγραμμα του προέδρου Τραμπ για πέντε λεπτά, έστω για μια χειραψία».
Βέβαια ο Ερντογάν τυγχάνει προνομιακής μεταχείρισης, ίσως της πιο σημαντικής μετά από αυτήν που απολαμβάνει ο Νετανιάχου, ο οποίος έχει κάνει και τις περισσότερες συναντήσεις με τον Τραμπ. Όμως ο Ερντογάν πήρε πολλά (αφού πλήρωσε τον βαρύ λογαριασμό), και θα δούμε πώς αυτό θα επιδράσει στις εξελίξεις στην περιοχή μας. Άλλοι μένουν μόνο στα παρακάλια, άλλοι κλείνουν δουλειές και deals και παίρνουν ανταλλάγματα αναβαθμίζοντας τον ρόλο τους, ή αναλαμβάνοντας νέους ρόλους.
Τώρα στην Ελλάδα ορισμένοι ψελλίζουν ότι πρέπει να «αλλάξουμε στρατηγική». Χωρίς βέβαια να διανοούνται να αλλάξει η εξωτερική μας πολιτική, ο προσανατολισμός, οι διεθνείς συμμαχίες. Ένας «νέος πατριωτισμός» χωρίς πατρίδα, χωρίς χώρα. Απλά να μην υποκλινόμαστε τόσο ανοικτά προς την Τουρκία, αφού αυτή μας «χιονίζει» τόσο ξεδιάντροπα. Αλλά ούτε αυτό θέλουν να κάνουν οι ελίτ μας. Άλλωστε είναι μαθημένες στον βαθύ μεταπρατισμό και ραγιαδισμό…
