Του Κώστα Γκιώνη
Ζούμε στη χώρα των ξαφνιασμένων πολιτών, που κάθε τρεις και λίγο σκαρφαλώνουν στο ροζ σύννεφο της ανεμελιάς τους και ξάφνου σκουντουφλάνε στον κεραυνό με τις αλήθειες και γκρεμοτσακίζονται στην πραγματικότητα. Κι ενώ αυτό θα έπρεπε να τους βάλει έστω και λίγο μυαλό, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: σαν υπνωτισμένοι στριμώχνονται ποιος θα ξανανέβει πρώτος στο σύννεφο, ώστε να έχει προτεραιότητα στο πέσιμο!
Οι κράχτες της επίπλαστης ευημερίας μοιράζουν τους μπάφους της παραπληροφόρησης, και το συνωστισμένο πλήθος, εκστασιασμένο, τρέχει στους τεκέδες της ενημέρωσης, να μαστουριάσει με το κρατικό προυσαλιό. Τα’ αστέρια ντραπήκανε κι αυτά, και κρυφτήκανε στη σκοτεινή πλευρά του ουρανού, με τα παιδιά να έχουν σταματήσει πια να τα μετράνε και να ονειρεύονται – μόνο κρύβονται στα δωμάτιά τους, μετρώντας τα πίξελ της μοναξιάς τους.
Το καλάθι του νοικοκυριού, άλλη μια θεϊκής προέλευσης έμπνευση των κρατούντων, δεν θα φέρει ποτέ στο ίδιο καλάθι τα 70 είδη πρώτης ανάγκης. Επειδή, ακόμη κι αν καταφέρουν και συγκρατηθούν στις τωρινές τιμές τους, τα μισθά δεν επαρκούν μάνα μου για την αγορά τους. Κι έτσι τα ολίγα που θα μπαίνουν στο καλάθι του νοικοκυριού θα παίζουν μπακότερμα, προσπαθώντας να έχουν έστω και μια επαφή το ένα με το άλλο…
Οι χρηματοφύλακες των τραπεζών, ενώ τίναξαν τις μπάνκες τους στον αέρα, δίνοντας τεράστια χρηματικά ποσά δανεικά κι αγύριστα στα καρχαριοειδή από τις αποταμιεύσεις μας, σε συνεργασία με τους κυβερνητικούς εταίρους τους, λεηλάτησαν τα κρατικά ταμεία υφαρπάζοντας εκατοντάδες δισεκατομμύρια από τους δυσβάστακτους φόρους που μας επέβαλαν για να τις σώσουν. Κι όταν αυτές σωθήκανε, για να επιβραβεύσουν τους σώστες τους, δηλαδή εμάς, δώσανε τα σπίτια μας βορά στους μαυραγορίτες συνεργάτες τους. Η ιστορία της Ελλάδας των αρπακτικών μέσα σε λίγες γραμμές…
Αλλά και η μεγάλη «μητέρα» Ευρώπη έχει καταντήσει μια ξερακιανή γριά τσατσά, που εκδίδει τα παιδιά της σε μια αρμαθιά αμερικανάκια, ναυτάκια ζουμπουρλούδικα, χωρίς καμία τσίπα, ωσάν κλητήρας των συμφερόντων του χοντρού θείου Σαμ – μη αντιλαμβανόμενη ότι ο στόχος του θείου δεν είναι η ρώσικη αρκούδα, αλλά η δική της εξαφάνιση.
Η ελπίδα, σ’ ένα φθηνό παλιακό σφαγείο, περιμένει υπομονετικά τη σφαγή της και τη μεταφορά της στο κρεοπωλείο των αναμνήσεων, όπου θα εκτεθεί στον βρώμικο ματωμένο πάγκο προς πώληση στον επόμενο έμπορο ελπίδας.
Αυτά και άλλα πολλά συμβαίνουν στη χώρα των ξαφνιασμένων και ξέγνοιαστων πολιτών. Πολλά περισσότερα συμβαίνουν τριγύρω μας. Τίποτα όμως δεν μας ξεκουνάει απο τη ραστώνη μας. Παραμένουμε ατάραχοι, περιμένοντας η αλλαγή να έρθει, είτε με θεϊκή παρέμβαση, είτε με τις εκλογές. Αλλά, όπως έλεγε και ο Κροπότκιν, «οι τεμπέληδες δεν κινούν την ιστορία, την υφίστανται».
