Αυτό που ξεκίνησε πριν ένα μήνα με την Σοφία Μπεκατώρου ως η ελληνική εκδοχή του #metoo, έχει πάει πλέον σε ένα εντελώς άλλο επίπεδο. Ας μην έχουμε καμία αμφιβολία: ό,τι κι αν λένε τα κυρίαρχα ΜΜΕ, τα παραπάνω φαινόμενα όχι μόνο δεν είναι μεμονωμένα αλλά συνιστούν βασική πλευρά της συμπεριφοράς σημαντικού τμήματος της ντόπιας πολιτικής, οικονομικής και καλλιτεχνικής ελίτ. Η μπόχα που αναβλύζει κάθε βράδυ από τους τηλεοπτικούς μας δέκτες δεν προέρχεται μόνο από τους «Λιγνάδηδες» αλλά από ένα βαθιά παρακμιακό σύστημα εξουσίας, μία ξεπεσμένη ολιγαρχία, ένα μέρος της οποίας έχει πάρει οριστικό διαζύγιο με την ηθική και την ανθρωπιά.
Περισσότερο από την κλασική πουριτανική αστική τάξη θυμίζουν τους Βοργίες, την παπική δηλαδή δυναστεία του 15ου αιώνα που έγραψε μία από τις πιο σκοτεινές σελίδες της Καθολικής Εκκλησίας, συντονίζοντας ένα όργιο από συνομωσίες, δολοφονίες, αιμομιξίες και αδελφοκτονίες μέσα και έξω από το Βατικανό. Η κουρτίνα της σκηνής έχει ανοίξει και τα παρασκήνια της πλέον βρίσκονται σε κοινή θέα. Χωρίς κανένα απολύτως ηθικό ενδοιασμό, έχοντας πλάτες στο δικαστικό σώμα και στα υπουργεία, εφορμούν εις βάρος της κοινωνίας με αποκλειστικό γνώμονα την ολοκληρωτική υποδούλωση των υπηκόων.
Όλος αυτός ο ορυμαγδός νοσηρών αποκαλύψεων δεν προκαλεί μόνο οργή αλλά και απόγνωση. Εγκλωβισμένοι μέσα στα σπίτια μας, χωρίς να μπορούμε να πάμε ούτε μία βόλτα σε αρκετές περιοχές μετά τις 6 το απόγευμα, είμαστε υποχρεωμένοι να γινόμαστε καθημερινά μάρτυρες ενός τηλεοπτικού σόου «τεράτων»: παιδεραστές, κακοποιητές, βιαστές, σκατόψυχοι δικηγόροι, διακινητές ασυνόδευτων προσφυγόπουλων, ναρκωτικά και όργια. Και αν πας να κλείσεις την τηλεόραση η κατάσταση χειροτερεύει στα social media. Ο ένας απορεί που τα θύματα «τα θυμήθηκαν τώρα», ο άλλος θέλει χημικό ευνουχισμό για τους παιδεραστές και ο άλλος γράφει «φωναχτά» με κεφαλαία και θέλει να στηθούν δημόσια κρεμάλες για τους «κίναιδους».
Επί της ουσίας πρόκειται για την αρρωστημένη κουλτούρα του «Μακελειού» και του Στέφανου Χίου, η οποία πλέον απλώνεται αργά και μεθοδικά στους σοκαρισμένους πολίτες από την πλειοψηφία των ΜΜΕ. «Μπουρλότο σε όλους. Δε μας αξίζει σωτηρία καμία. Ως κοινωνία είμαστε τελειωμένοι». Περίπου αυτά σκέφτεται κάθε λογικός άνθρωπος αυτές τις μέρες και κλείνεται ακόμα πιο πολύ στο καβούκι του. Απογοήτευση, απελπισία, κατάθλιψη, παθητικότητα, απομάκρυνση και ιδιώτευση.
Κάπως έτσι το σύστημα παράγει και τον ανθρωπότυπο που το βολεύει. Ένας παθητικός τηλεθεατής, βαθιά απογοητευμένος από όλους και από όλα, εθισμένος στην τερατολογία και την τηλεοπτική ή διαδικτυακή σκουπιδοφαγία, όχι μόνο δεν πρόκειται να φέρει καμία αντίσταση στην επίθεση που δέχεται από την ολιγαρχία και το κεφάλαιο αλλά είναι πλέον πεπεισμένος πως ό,τι του συμβαίνει, του αξίζει κιόλας. «Καλά μας κάνουν, τέτοιοι που είμαστε».
Γι’ αυτό το λόγο πρέπει να πούμε «ως εδώ». Ο κόσμος των «από πάνω» όχι απλώς δεν έχει να προσφέρει κανένα όραμα στην κοινωνία αλλά βρίσκεται και σε προχωρημένη σήψη, ιδεολογική και ηθική. Παρά την απελπισία που πολλές φορές μας πιάνει, οφείλουμε να δούμε την πραγματικότητα καθαρά: καμία σχέση δεν έχουμε με το νοσηρό κόσμο των σύγχρονων Βοργιών. Για την ακρίβεια, η μητέρα που μεγαλώνει δύο παιδιά μόνη της, ο εργάτης που γυρνάει κουρασμένος το βράδυ από τη δουλειά, ο γιατρός που ξημεροβραδιάζεται στα «επείγοντα» ξεχνώντας μέχρι και να φάει, η διδακτορικός που έχει φάει τον κόσμο να μοιράζει βιογραφικά και ο άνεργος που προσπαθεί να βρει μία κάποια λύση για τους λογαριασμούς που τρέχουν, απέχουν έτη φωτός ως Κουλτούρα, Ήθος και Ανάστημα από τους «Λιγνάδηδες» και την παρακμιακή εγχώρια ελίτ.
Να αναπνεύσουμε. Πριν μας πνίξει η δυσωδία και η παρακμή.
