Τι κάνεις όταν η τύχη, το Υπουργείο Παιδείας και ο ΟΑΕΔ φαίνονται να συνωμοτούν εναντίον σου;
Τρεις Τρίτες στη σύγχρονη πραγματικότητα. Τρεις λαχτάρες, όσες και οι επισκέψεις στον ΟΑΕΔ. Όπως καταλάβατε η ιστορία μου κινείται γύρω από τον αριθμό 3, σε απόλυτη αντιστοιχία με τις «υπεύθυνες δυνάμεις» που απαρτίζουν την κυβέρνηση που πραγματώνει τη σωτηρία της χώρας.
Η πρώτη Τρίτη: Ο πατέρας μου πέφτει με τη μηχανή, χτυπά και νοσηλεύεται, για αρκετές ημέρες, ως πολυτραυματίας στο νοσοκομείο ΝΙΜΤΣ, του οποίου το προσωπικό πασχίζει με ζήλο να το κρατήσει στα πόδια του, παρά την υποστελέχωση. Όπως μου είπε πολύ χαρακτηριστικά μια νοσηλεύτρια, «λειτουργούμε με το 50% του προσωπικού που μας αναλογεί».
Η δεύτερη Τρίτη: Η μητέρα μου, που εργάζεται εκτός Αθηνών ως καθηγήτρια Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης και για μια βδομάδα βρέθηκε (απολύτως δικαιολογημένα, αφού είχε διασφαλίσει το «οk» για τη χορήγηση άδειας) στο πλευρό του συζύγου της πηγαινοερχόμενη καθημερινά στα νοσοκομεία, με την αστυνομία ταυτόχρονα να την αναζητά να της παραδώσει την επιστράτευσή της, καλείται από την υπηρεσία της και της ανακοινώνεται ότι έφυγε παράνομα από το σχολείο, καθώς λόγω επιστράτευσης δεν επιτρέπεται καμία απολύτως άδεια παρά μόνο αν καταρρεύσεις και εισαχθείς στο νοσοκομείο εσύ ο ίδιος (στρατιώτης στα χαρακώματα του μνημονιακού πολέμου, πολεμά μέχρι τέλους υπό τις εντολές του στρατηγού Φον Σαμέρκελ). Άρα, ένας άνθρωπος που το μόνο που έκανε ήταν το χρέος του, βρίσκεται μπροστά στην απόλυσή του ως… επίορκος! Μετά από πολύ άγχος το τοπίο ξεκαθαρίζει αφού το υπουργείο, υπό τις έντονες αντιδράσεις, έστειλε εγκύκλιο που επιτρέπει τη χορήγηση αδειών «για εξαιρετικά σοβαρούς λόγους».
Η τρίτη Τρίτη: Ο κλινήρης πατέρας μου με παρακαλάει να πάω να του ανανεώσω την κάρτα ανεργίας, μια και δεν μπορεί να περπατήσει και με τον όλο πανικό του ατυχήματος το είχε ξεχάσει, καθιστώντας την ανανέωση κατά μία μέρα εκπρόθεσμη. Βέβαιος ότι θα υπάρχει κάποια μέριμνα για άτομα που τους συμβαίνουν σοβαρά ατυχήματα, οδεύω προς τον κοντινό μου ΟΑΕΔ, όπου και εξηγώ την κατάσταση.
Πρώτο πρόβλημα: «Αδύνατο χωρίς να είναι ο ίδιος εδώ να κάνει την ανανέωση», μου αποκρίνονται και με παρέπεμψαν στον διευθυντή, ενώ αναρωτιόμουν πώς είναι δυνατόν ουσιαστικά να απαγορεύεται σε κάποιον άνεργο π.χ. με σπασμένο πόδι… να λογίζεται ως άνεργος! Τελικά, όμως, αποδείχθηκε ότι ο παραλογισμός αποτελούσε το κύριο πιάτο.
Δεύτερο πρόβλημα: Σύμφωνα με τις νομικές διατάξεις, προφανώς μνημονιακές, εκτός από την πραγματοποίηση της ανανέωσης της κάρτας «μόνο αυτοπροσώπως» για κάποιον ασθενή άνεργο, απαγορεύεται η ανανέωση της κάρτας ανεργίας, με το σκεπτικό «αν σας βρει ο ΟΑΕΔ δουλειά, δεν θα μπορέσετε να πάτε», και έτσι χάνει την κάρτα ανεργίας του, και την ασφάλισή του! «Πώς είναι δυνατόν ένας άνθρωπος επί χρόνια άνεργος, για κάποιο καιρό καθηλωμένος στο κρεβάτι λόγω τροχαίου και κατ’ επέκταση έχοντας απόλυτη ανάγκη την ασφάλισή του, να διαγράφεται από τα μητρώα; Παύει να χάνει την ιδιότητά του ως άνεργος;» αναρωτιόμουν, χωρίς κανείς να μπορεί να δώσει απάντηση. Έπειτα από πολλές πιέσεις, κατάφερα να αποσπάσω ένα «φέρε τον και βλέπουμε». Μπροστά στο φάσμα τού να χάσουμε την ασφάλισή μας επιστρέφω στον πατέρα μου και του λέω τι έγινε, και κυρίως ότι μάλλον θα χρειαστεί να πάει ο ίδιος στον ΟΑΕΔ. Ο ίδιος! Ένας άνθρωπος που μετά βίας μπορεί να σταθεί όρθιος. Εν τέλει, έπειτα από άλλη μια επίσκεψή μου στον ΟΑΕΔ ώστε να διασφαλίσω ότι θα είναι ουσιώδης η οδύσσεια της μεταφοράς του κλινήρη πατέρα μου από το σπίτι (το οποίο έχει σκάλες), μεταβαίνουμε στον ΟΑΕΔ, αφού είχαν μεσολαβήσει σκηνές (όπως να πασχίζουμε να περπατήσουμε και ο πατέρας μου να πέφτει στη σκάλα) που πολύ θα ήθελα να ξεχάσω.
Τρίτο πρόβλημα: Η ανανέωση, αφού καταφέραμε να πάμε τον μπαμπά στον ΟΑΕΔ, ενδέχονταν να μην πραγματοποιηθεί, λόγω του εκπρόθεσμου μιας ημέρας, το οποίο βέβαια ήταν λάθος, μια και το ηλεκτρονικό σύστημα λόγιζε ως εργάσιμες τις ημέρες του Σαββάτου και της Κυριακής, ημέρες που ο ΟΑΕΔ παραμένει κλειστός.
«Μπορεί να λογίσει το Σαββατοκύριακο ως εργάσιμες, μπορεί και όχι, εξαρτάται. Σήμερα λόγω αυτού το σύστημα απέρριψε ήδη δύο ανθρώπους που ήθελαν να κάνουν ανανέωση», μας ενημέρωσε η ευγενέστατη υπάλληλος που πραγματικά μας βοήθησε πολύ.
Όταν εισάγονταν τα στοιχεία στο ηλεκτρονικό σύστημα κρατούσα την ανάσα μου.
Θα τα καταφέρουμε; Θα μείνουμε χωρίς ασφάλιση; Και αν ναι, τι θα πω στον πατέρα μου, που έκανε όλο αυτόν τον κόπο; Πως θα μείνει χωρίς ασφάλιση σε τέτοια κατάσταση;
Τελικά η ανανέωση έγινε και γυρίσαμε σπίτι με την αίσθηση ότι πραγματοποιήσαμε κάτι εξαιρετικά μεγάλο, ενώ στην πραγματικότητα έγινε εξαιρετικά δύσκολο και ψυχοφθόρο το απόλυτα λογικό.
Ευχαριστώ όλους όσους βοήθησαν την κατάσταση.
