Πολιτικοί αρχηγοί σε ολονύχτιες υπερωρίες. Του Χρήστου Πραμαντιώτη
«Η Ελλάδα οφείλει να είναι συνεργάσιμη». Δηλαδή, υποθέτουμε, να αποδεχτεί όλο το σαδιστικά καταστροφικό σχέδιο των τροϊκανών. Η δήλωση αυτή, που είδε προ ημερών το φώς της δημοσιότητας, δεν έγινε από την Αγκ. Μέρκελ ή κάποιον από τους άλλους ηγέτες της Ευρώπης, δεν έγινε από κάποιον αξιωματούχο του ΔΝΤ, ούτε από τον κ. Νταλάρα του IIF. Η δήλωση αυτή ήρθε από τη Μαρία Δαμανάκη, διορισμένη επίτροπο Αλιευτικών Υποθέσεων στην Κομισιόν, η οποία αποφάσισε να θέσει το ειδικό βάρος και την επιρροή της στην υπηρεσία της χώρας.
Η λογική, βεβαίως, εξεγείρεται μπροστά σε μια τέτοια παραίνεση. Τι άλλο δηλαδή θα μπορούσε να είναι η Ελλάδα; Τι άλλο ήταν η Ελλάδα διά των πολιτικών της ηγεσιών τα τελευταία δύο (τουλάχιστον) χρόνια; Η χώρα βρίσκεται στο κρεβάτι του θανάτου και παρ’ όλα αυτά συνεχίζει να κατασπαράζει με βουλιμία τα παιδιά της. Η πολιτική τάξη ψηφίζει τον Προϋπολογισμό του κράτους για το 2012 και μετά διαπιστώνει ότι με ένα νεύμα οι τροϊκανοί τον πετάνε στα σκουπίδια. Οι αρχηγοί των κομμάτων που στηρίζουν την κυβέρνηση και ο Λουκάς Παπαδήμος ξόδεψαν ο καθένας πάνω από 100 ώρες συσκέψεων την τελευταία βδομάδα, απλώς και μόνο για να διαπιστώσουν ότι τελικά θα επιβληθεί η τροϊκανή θέληση. Τι θα πει, λοιπόν, ότι «η Ελλάδα οφείλει να είναι συνεργάσιμη»; Πόσο περισσότερο πια… Αυτό ακριβώς πιστοποιεί ακόμη και ο ίδιος ο πρόεδρος των μεγαλεμπόρων της χώρας, ο Βασ. Κορκίδης, λέγοντας την περασμένη Δευτέρα ότι οι «κόκκινες γραμμές» έγιναν κόκκινες κορδέλες.
Χρειάστηκε επί μία εβδομάδα να δούμε συσκέψεις, αναβολές συσκέψεων, συναντήσεις, διαπραγματεύσεις, δηλώσεις αντικρουόμενες, διαρκή πηγαινέλα, ένα κακοστημένο πολιτικό θέατρο, για να φτάσουμε τελικά εκεί που όλοι γνωρίζαμε ότι θα φτάσουμε: στο σημείο όπου η Ελλάδα, για μια ακόμη φορά, θα αποδειχτεί… συνεργάσιμη – και με το παραπάνω μάλιστα. Στο σημείο δηλαδή όπου οι κόκκινες κορδέλες αρχίζουν να ανεμίζουν γελοιοποιώντας τη… σκληρή κι εξουθενωτική διαπραγμάτευση των πολιτικών αρχηγών.
Μια γιαλαντζί διαπραγμάτευση για τα μάτια του πόπολου, η οποία εκτός από τις κορδέλες είχε και τα κορδελάκια. Τα κορδελάκια του «βετεράνου» προέδρου του ΠΑΣΟΚ που αγκάλιαζε και προστάτευε τις κύριες συντάξεις, τα κορδελάκια του «βλοσυρού» προέδρου της Ν.Δ. που ολημερίς κι ολονυχτίς πάλευε για τις επικουρικές συντάξεις. Αλλά κυρίως τα κορδελάκια και τα καμώματα του Γ. Καρατζαφέρη, που τη μια απήγγελλε Καβάφη, την άλλη ζητούσε επίσημη μετάφραση του υπουργείου Εξωτερικών για το κείμενο του νέου μνημονίου, την τρίτη ζητούσε να… γνωμοδοτήσει η Τράπεζα της Ελλάδος και το Ελεγκτικό Συνέδριο. Στο τέλος απαίτησε να ακούσει και τη γνώμη της Ευρωβουλής για όλα αυτά, λίγο πριν ανακοινώσει τελικά (με το βλέμμα και στις δημοσκοπήσεις) ότι θα καταψηφίσει τα νέα μέτρα, αλλά και ότι συνεχίζει να στηρίζει Παπαδήμο, δεν θέλει εκλογές τώρα κ.λπ. κ.λπ… Ένα σωστό σόου!
Κατά συνέπεια, το θέαμα ήταν πλούσιο, αλλά το λογαριασμό θα τον πληρώσουμε κατά την έξοδο. Και θα είναι τόσο τσουχτερός και κοινωνικά θανάσιμος, που θα κάνει φέτος σημαδιακή σύμπτωση με τα διακόσια χρόνια από τη γέννηση του Κάρολου Ντίκενς, του πιο κλασικού ίσως μυθιστοριογράφου των άθλιων, των ανήμπορων, των φτωχών, των ξεγυμνωμένων.
Για την ιστορία, να σημειωθεί ότι ταυτόχρονα με τη γιαλαντζί διαπραγμάτευση μαινόταν και η (πραγματική) μάχη για τις εντυπώσεις, με εκατέρωθεν δηλώσεις, διαρροές, καρφώματα κ.λπ.
Τώρα, το ένστικτο αυτοσυντήρησης επιβάλλει στους πολιτικούς αρχηγούς να αποκρύψουν βέβαια πως μέχρι τον Ιούνιο θα κληθούν να συμφωνήσουν με την τρόικα για νέα έκτακτα μέτρα (μερικά από αυτά είναι εκείνα για τα οποία ο Αντ. Σαμαράς ψελλίζει ότι διαπραγματεύτηκε σκληρά και τα αποφύγαμε). Μαζί με το χαντάκωμα της χώρας, λοιπόν, συμβαδίζει το ένστικτο αυτοσυντήρησης, η επιθυμία για πολιτική επιβίωση. Πόσο κρετίνος πρέπει να είναι κανείς για να ελπίσει ότι μπορεί να τα κάνει και τα δύο…
Η λογική, βεβαίως, εξεγείρεται μπροστά σε μια τέτοια παραίνεση. Τι άλλο δηλαδή θα μπορούσε να είναι η Ελλάδα; Τι άλλο ήταν η Ελλάδα διά των πολιτικών της ηγεσιών τα τελευταία δύο (τουλάχιστον) χρόνια; Η χώρα βρίσκεται στο κρεβάτι του θανάτου και παρ’ όλα αυτά συνεχίζει να κατασπαράζει με βουλιμία τα παιδιά της. Η πολιτική τάξη ψηφίζει τον Προϋπολογισμό του κράτους για το 2012 και μετά διαπιστώνει ότι με ένα νεύμα οι τροϊκανοί τον πετάνε στα σκουπίδια. Οι αρχηγοί των κομμάτων που στηρίζουν την κυβέρνηση και ο Λουκάς Παπαδήμος ξόδεψαν ο καθένας πάνω από 100 ώρες συσκέψεων την τελευταία βδομάδα, απλώς και μόνο για να διαπιστώσουν ότι τελικά θα επιβληθεί η τροϊκανή θέληση. Τι θα πει, λοιπόν, ότι «η Ελλάδα οφείλει να είναι συνεργάσιμη»; Πόσο περισσότερο πια… Αυτό ακριβώς πιστοποιεί ακόμη και ο ίδιος ο πρόεδρος των μεγαλεμπόρων της χώρας, ο Βασ. Κορκίδης, λέγοντας την περασμένη Δευτέρα ότι οι «κόκκινες γραμμές» έγιναν κόκκινες κορδέλες.
Χρειάστηκε επί μία εβδομάδα να δούμε συσκέψεις, αναβολές συσκέψεων, συναντήσεις, διαπραγματεύσεις, δηλώσεις αντικρουόμενες, διαρκή πηγαινέλα, ένα κακοστημένο πολιτικό θέατρο, για να φτάσουμε τελικά εκεί που όλοι γνωρίζαμε ότι θα φτάσουμε: στο σημείο όπου η Ελλάδα, για μια ακόμη φορά, θα αποδειχτεί… συνεργάσιμη – και με το παραπάνω μάλιστα. Στο σημείο δηλαδή όπου οι κόκκινες κορδέλες αρχίζουν να ανεμίζουν γελοιοποιώντας τη… σκληρή κι εξουθενωτική διαπραγμάτευση των πολιτικών αρχηγών.
Μια γιαλαντζί διαπραγμάτευση για τα μάτια του πόπολου, η οποία εκτός από τις κορδέλες είχε και τα κορδελάκια. Τα κορδελάκια του «βετεράνου» προέδρου του ΠΑΣΟΚ που αγκάλιαζε και προστάτευε τις κύριες συντάξεις, τα κορδελάκια του «βλοσυρού» προέδρου της Ν.Δ. που ολημερίς κι ολονυχτίς πάλευε για τις επικουρικές συντάξεις. Αλλά κυρίως τα κορδελάκια και τα καμώματα του Γ. Καρατζαφέρη, που τη μια απήγγελλε Καβάφη, την άλλη ζητούσε επίσημη μετάφραση του υπουργείου Εξωτερικών για το κείμενο του νέου μνημονίου, την τρίτη ζητούσε να… γνωμοδοτήσει η Τράπεζα της Ελλάδος και το Ελεγκτικό Συνέδριο. Στο τέλος απαίτησε να ακούσει και τη γνώμη της Ευρωβουλής για όλα αυτά, λίγο πριν ανακοινώσει τελικά (με το βλέμμα και στις δημοσκοπήσεις) ότι θα καταψηφίσει τα νέα μέτρα, αλλά και ότι συνεχίζει να στηρίζει Παπαδήμο, δεν θέλει εκλογές τώρα κ.λπ. κ.λπ… Ένα σωστό σόου!
Κατά συνέπεια, το θέαμα ήταν πλούσιο, αλλά το λογαριασμό θα τον πληρώσουμε κατά την έξοδο. Και θα είναι τόσο τσουχτερός και κοινωνικά θανάσιμος, που θα κάνει φέτος σημαδιακή σύμπτωση με τα διακόσια χρόνια από τη γέννηση του Κάρολου Ντίκενς, του πιο κλασικού ίσως μυθιστοριογράφου των άθλιων, των ανήμπορων, των φτωχών, των ξεγυμνωμένων.
Για την ιστορία, να σημειωθεί ότι ταυτόχρονα με τη γιαλαντζί διαπραγμάτευση μαινόταν και η (πραγματική) μάχη για τις εντυπώσεις, με εκατέρωθεν δηλώσεις, διαρροές, καρφώματα κ.λπ.
Τώρα, το ένστικτο αυτοσυντήρησης επιβάλλει στους πολιτικούς αρχηγούς να αποκρύψουν βέβαια πως μέχρι τον Ιούνιο θα κληθούν να συμφωνήσουν με την τρόικα για νέα έκτακτα μέτρα (μερικά από αυτά είναι εκείνα για τα οποία ο Αντ. Σαμαράς ψελλίζει ότι διαπραγματεύτηκε σκληρά και τα αποφύγαμε). Μαζί με το χαντάκωμα της χώρας, λοιπόν, συμβαδίζει το ένστικτο αυτοσυντήρησης, η επιθυμία για πολιτική επιβίωση. Πόσο κρετίνος πρέπει να είναι κανείς για να ελπίσει ότι μπορεί να τα κάνει και τα δύο…
Σχόλια
