Το Σάββατο, πήγα ως συνήθως στο super market για τα ψώνια της βδομάδας.
Καθώς ετοιμαζόμουν να πληρώσω –σκέτη φωτιά ο λογαριασμός– βλέπω έναν κύριο να αφήνει το ταμείο και να τρέχει πίσω μου φωνάζοντας:
– Άστα κάτω ρε πούστη..
Γυρνώ και βλέπω ένα πιτσιρίκι να παίρνει μια χαλασμένη θερμάστρα από ένα κάδο ανακύκλωσης που ήταν στην είσοδο και ένα μαινόμενο πελάτη, να προσπαθεί να του την πάρει από τα χέρια του.
Πλάκωσαν υπεύθυνοι, υπάλληλοι, σεκιουριτάδες, πέσαν πάνω στο πιτσιρίκι και να σπρωξιές και να ψιλές, να του πάρουν τα σκουπίδια από τα χέρια.
Και ‘κείνο να κρατά γερά τα σκουπίδια και να τρέχουν τα μάτια του.
Γεμάτο το μαγαζί με κόσμο, με απλό καθημερινό κόσμο, απαθή κόσμο. Κόσμο αδιάφορο.
Κόσμο-θεατή
Πετάχτηκα, παρά την προτροπή του μπροστινού μου:
– Μην ανακατεύεστε κύριε, κλεφτρόνια είναι…
Ανακατεύτηκα.
– Για πέταμα δεν τα έχετε; Γιατί δεν αφήνετε το παιδί να τα πάρει;
Πέσαν να με φάνε και 2-3 ήρθαν απειλητικοί.
– Γιατί είναι λαθρομετανάστες και κλεφτρόνια. Να πάει στην πατρίδα του.
-Τη διέλυσες την πατρίδα του φίλε…
– Α κατάλαβα είσαι απ’ αυτούς… Πάρτον σπίτι σου.
Οι πελάτες καθημερινοί άνθρωποι.
Μανάδες με παιδάκια στην ηλικία του πιτσιρίκου, νοικοκυραίοι της διπλανής πόρτας, γείτονες, αξιοπρεπείς, «καλοί άνθρωποι».
Απαθείς.
Θεατές!
Μόνο ένα παιδάκι, είπε στη μάνα του:
– Κρίμα είναι, Γιατί;
– Καλά του κάνουν. Γεμίσαμε από «τέτοιους».
Το πιτσιρίκι έφυγε τρέχοντας, με άδεια χέρια, δακρυσμένα μάτια και κοκκινισμένα τα μάγουλα από την …περιποίηση των «υπευθύνων» του μαγαζιού.
Βγαίνοντας, το είδα καθισμένο σ’ ένα πεζούλι.
Έκλαιγε.
Τα είπαμε.
– Σας ευχαριστώ. Και να σας πω κύριε… Έλληνας είμαι.
Πριν από καιρό, ένας απελπισμένος άνθρωπος ανεβαίνει στο «Πεντάκυκλο», ένα 15μετρο γλυπτό στην Ομόνοια και απειλεί να αυτοκτονήσει.
Ένας άνθρωπος…
Από κάτω μαζεύεται κόσμος.
Άλλοι άνθρωποι…
Βγάζουν τα κινητά τους και όχι, δεν ειδοποιούν τους αρμόδιους.
Τραβούν βίντεο τον απελπισμένο και selfies.
Φωνάζουν.
Δεν είναι φωνές βοήθειας.
Είναι μια ρυθμική προτροπή υπανθρώπων:
– Πέσε… Πέσε…
Θέλουν να πέσει ένας άνθρωπος!
– Πέσε επιτέλους, τελειώνει και η μπαταρία του κινητού!
Ανθρωποφάγοι «θεατές».
Η κοινωνία των «θεατών».
Ο Ζακ, ήταν ένας αγαπητός και ευγενικός «περιθωριακός».
Ήταν gay, ήταν χρήστης, ήταν ακτιβιστής.
Με χίλια επίθετα μπορείς να τον προσδιορίσεις.
Όμως πάντα θα ξεχνάς να πεις πως ήταν ένας άνθρωπος.
Ένας άνθρωπος τρομαγμένος, χαμένος στους κόσμους του, εγκλωβίζεται από «νοικοκυραίους» και λιντσάρεται.
– Πούστη, πρεζάκια, κλέφτη…
Από τους νορμάλ «ανθρώπους».
Και γύρω-γύρω, η «κοινωνία».
Απαθής, άβουλη, άφωνη, με το κινητό στο χέρι να βιντεοσκοπεί τη δολοφονία ενός «αλλιώτικου» ανθρώπου, από «κανονικούς ανθρώπους».
Θυμάμαι πως όταν ήρθαμε από τη Μυτιλήνη στη Ν. Σμύρνη, ο πατέρας μου είχε πάντα στη κωλότσεπη ένα κλαδευτήρι.
Η μάννα μου, έξαλλη.
– Ρε πατέρα τι το θες; Πάει πια το κτήμα μας.
– Άκου να δεις. Βλέπω πως υπάρχουν πολλά κλαδιά που μποδίζουν τους ανθρώπους και είναι και επικίνδυνα.
– Κι’ εσένα τι σε νοιάζει;
– Αν δε σε νοιάζει το ένα, αν δε σε νοιάζει το άλλο, σε λίγο δε θα σε νοιάζει τίποτα. Και τότε θα γίνεις απλός θεατής της ζωής. Αυτό θέλεις να γίνεις;
Ίσως να φταίει το κλαδευτήρι του Μαρίνου, όμως πιστεύω πως ο βασικός ανομολόγητος στόχος του συστήματος, είναι η διαμόρφωση μιας κοινωνίας των «Θεατών»
Μιας κοινωνίας, χωρίς «κλαδευτήρι».
Μιας κοινωνίας του «καθένα».
Που μεθοδικά την εκπαιδεύουν να παρακολουθεί, να σχολιάζει, να καταγράφει και να αποχωρεί στο σπιτάκι της.
Ειλικρινά σας λέω, όλα τούτα τα χρόνια της χολέρας, δε φοβήθηκα τη φτώχεια.
Φοβάμαι πιο πολύ μη τυχόν και δε με νοιάζουν πια, τούτα τα «κλαδιά» που εμποδίζουν ανθρώπους να βαδίζουν άφοβα στους δρόμους.
Το έχω ακόμα το κλαδευτήρι του Μαρίνου.
Ντρέπομαι, αλλά θα σας το ομολογήσω.
Δεν το έχω βάλει στη κωλότσεπη και να βγω για κλάδεμα.
Θα το κάνω.
Πρέπει να το κάνουμε.
Έχουμε άλλη επιλογή;
