Η απόφαση για προώθηση μιας σπονδυλωτής παγκόσμιας ανάφλεξης με πολέμους που διαρκούν (και πιθανόν να κλιμακωθούν σε διαστάσεις που ούτε καν φανταζόμαστε) έχει ληφθεί από ορισμένους κύκλους του βαθέως Δυτικού κόσμου. Η εποχή και τα γεγονότα μοιάζουν με όσα είχαν προηγηθεί της επίσημης έναρξης του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου (κατάληψη της Μαντζουρίας από Ιάπωνες 1931, πρόβα τζενεράλε στην Ισπανία 1936-39, κατάληψη της Αιθιοπίας από Ιταλία 1936, πόλεμος Ιαπωνίας κατά της Κίνας 1937 κ.λπ.). Τώρα έχουμε δύο ενεργούς πολέμους. Στην καρδιά της Ευρώπης ο ένας, στην Ουκρανία, και ο άλλος στη Μέση Ανατολή. Η Συρία για 10 και πάνω χρόνια έχει γίνει ένα πεδίο βολής, ήρθε η σειρά της Γάζας, και όλα αναγγέλλουν την κλιμάκωση βορειότερα, προς τον Λίβανο. Η όρεξη του σιωνιστικού Ισραήλ έχει μεγαλώσει μετά το περίεργο «ατύχημα» που κόστισε τη ζωή στον πρόεδρο και τον υπουργό Εξωτερικών του Ιράν.
Σε αυτές τις συνθήκες, κι ενώ όλοι φορτσάρουν τις πολεμικές μηχανές, ήρθε η προειδοποίηση του Νασράλα, ηγέτη του λιβανικού κινήματος αντίστασης Χεζμπολά. Βλέποντας όλες τις ετοιμασίες των Ισραηλινών, και γνωρίζοντας ότι η Κύπρος τους παρέχει «διευκολύνσεις», προειδοποίησε ότι η χρησιμοποίηση της Κύπρου ως βάση πολεμικών ενεργειών ενάντια στο Λίβανο θα την καταστήσει στόχο. Ο πρόεδρος της Κύπρου έτρεξε να διαβεβαιώσει ότι η Κύπρος είναι παράγοντας της λύσης και όχι ορμητήριο, χωρίς όμως να πείσει – διότι είναι κοινό μυστικό ότι οι βρετανικές βάσεις χρησιμοποιούνται στον πόλεμο της Μέσης Ανατολής, και επίσης είναι γεγονός η παρουσία δυνάμεων και υποδομών του Ισραήλ στη μεγαλόνησο.
Η προειδοποίηση Νασράλα έρχεται λοιπόν να προστεθεί σε προηγούμενες που έχουν γίνει άμεσα ή έμμεσα, και απέναντι στην Ελλάδα. Να θυμίσουμε πως όταν ο κ. Μητσοτάκης επισκέφθηκε την Ουκρανία, πολύ κοντά του έπεσαν ρωσικοί πύραυλοι, ενώ δεν έχουν λείψει αναφορές ότι στόχοι σε μια κλιμάκωση του πολέμου στην Ουκρανία θα είναι οι μεγάλες βάσεις των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ στην ευρύτερη περιοχή: η Αλεξανδρούπολη είναι μια τέτοια κρίσιμη βάση, πολύ κοντά στη Μαύρη Θάλασσα, και όλοι γνωρίζουν πως από εκεί μεταφέρονται πολλά πολεμοφόδια στην Ουκρανία. Την ίδια στιγμή ένα ελληνόκτητο πλοίο, αλλά με σημαία Λιβερίας (πάντα «πατριώτες» οι πολυπράγμονες Έλληνες εφοπλιστές), έχει μισοβυθιστεί μετά από πλήγμα των Υεμενιτών Χούθι.
Η Ελλάδα εμπλέκεται όλο και πιο πολύ στους πολέμους που σκαρώνουν οι Δυτικοί εμπρηστές. Μετατρέπεται ολόκληρη σε ένα ορμητήριο, ενώ το δόγμα που κυριαρχεί το έχει εκφράσει καλά ο κ. Μεϊμαράκης (ο οποίος γεύτηκε αυτές τις μέρες την ευρωπαϊκή «αλληλεγγύη» στα πλαίσια του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος…), που είχε πει: «Η Ελλάδα είναι κράτος μέλος του ΝΑΤΟ, είμαστε ενεργό μέλος της Ε.Ε., και αυτό σημαίνει ότι, αν μας ζητηθεί, πρέπει να ανταποκριθούμε… Και πρέπει να καταλάβουν όλοι ότι εμείς θα υπερασπιστούμε τις αρχές, τις αξίες μας, τον δυτικό τρόπο ζωής, και θα είμαστε έτοιμοι να αφήσουμε τον καναπέ και να μπούμε πρώτοι στην πρώτη γραμμή της μάχης» (15/4/2024).
Δεν μπορούν να φανταστούν μια διαφορετική στάση οι ελληνικές ελίτ, ούτε να λείψουν από τη νέα «σταυροφορία» της Δύσης, άσχετα αν αυτή εκθέτει σε κινδύνους τη χώρα και το λαό. Την ίδια στιγμή αν το «καλό του ΝΑΤΟ» και του «δυτικού τρόπου ζωής» απαιτήσουν μεγαλύτερο πλησίασμα Ελλάδας-Τουρκίας, με κραυγαλέες παραχωρήσεις προς τη δεύτερη για να κρατηθεί κι αυτή κοντά στη Δύση, οι ίδιες οι ελληνικές ελίτ μπαίνουν στην «πρώτη γραμμή της μάχης». Όχι προβάλλοντας αντίσταση στον τουρκικό επεκτατισμό, αλλά προωθώντας τη χωρίς τριβές δορυφοροποίηση της Ελλάδας και περιοχών της (Θράκη, Αιγαίο κ.λπ.). Και φυσικά αναγνωρίζοντας «τετελεσμένα» στην Κύπρο. Λεπτομέρεια: όλα αυτά λείπουν με κραυγαλέο τρόπο από την προεκλογική και μετεκλογική συζήτηση, από το ριάλιτι της κεντροαριστεράς, από τα «μηνύματα» που έλαβε η κυβέρνηση Μητσοτάκη να… «επιταχύνει τις μεταρρυθμίσεις».
Καμία προειδοποίηση δεν λαμβάνει υπόψη η επίσημη Ελλάδα: ούτε της Ρωσίας, ούτε του Νασράλα. Ούτε καταλαβαίνει τι γίνεται στα Βαλκάνια. Αυτός ο ραγιαδισμός και η ΝΑΤΟφροσύνη πάνε χέρι-χέρι με τον πλουτισμό ορισμένων τμημάτων των ελίτ, που πάντα στις αναμπουμπούλες ήξεραν είτε να την κοπανούν είτε να βγάζουν τρελά μαύρα λεφτά από διάφορες «δραστηριότητες». Οι προειδοποιήσεις όμως αφορούν και τους λαούς. Ο αγώνας για την ειρήνη δεν είναι κούφιος λόγος, ούτε υποτάσσεται σε εκλογικίστικους σχεδιασμούς. Ο αγώνας για Ουδετερότητα της Ελλάδας και για κατάκτηση βαθμών κυριαρχίας συνδυάζεται άμεσα με μια πολιτική ειρήνης και αποτροπής του πολέμου. Κι όταν το πολιτικό σύστημα είναι βυθισμένο στο βούρκο του «δυτικού τρόπου ζωής», τότε αυτό γίνεται υπόθεση των πολιτών, που πρέπει να συγκροτηθούν σε υποκείμενο. Διότι οι φλόγες του πολέμου βρίσκονται πολύ κοντά!
