Δεν στάθηκε, λοιπόν, αρκετή η συναίνεση της Ν.Δ. στη «λύση» Παπαδήμου, για να αποφύγει η πρώτη τον σκόπελο. Ο Σαμαράς αναγκάστηκε τελικά να ενδώσει και έστειλε την επιστολή που ζητούσε επίμονα η Μέρκελ και όλο το μνημονιακό μπλοκ. Ύστερα, ανέλαβαν τα ΜΜΕ να επιχαίρουν και να αναγορεύουν σε ζήτημα αιχμής την «κωλοτούμπα», βγάζοντας πάλι «λάδι» το ΠΑΣΟΚ, μέχρι νεωτέρας. Στην ίδια πλευρά και η Αριστερά, που με τα ενοχικά της σύνδρομα ενεργά και ανεξερεύνητα, δεν μπόρεσε να αναγνωρίσει, πως πράγματι η Ν.Δ. κρατούσε μια ορισμένη αντιμνημονιακή στάση, η οποία μάλιστα, αποτελούσε κομβικό στοιχείο για τις εξελίξεις. Δικαιώθηκε έτσι κι αυτή, μένοντας στην «κωλοτούμπα», καθώς στο τέλος, «όλοι ίδιοι είναι», όπως εξαρχής ισχυριζόταν και έμελλε να επαληθευτεί.
Όμως ο Σαμαράς δεν έχασε επειδή υπήρξε «κρυφομνημονιακός» και απλώς ήρθε η ώρα της αποκάλυψης. Η αντιμνημονιακή συμπεριφορά και στάση της Ν.Δ., οριακή μεν και συστημική, υπήρξε πραγματική για μεγάλο διάστημα. Αυτό που όντως συνέβη είναι ότι ο Σαμαράς έχασε στο πεδίο της πολιτικής, απέτυχε δηλαδή να επιβάλει μια διαφορετική κατεύθυνση στα πολιτικά πράγματα της χώρας και πρωτίστως, το αίτημα για άμεσες εκλογές. Και όταν οι εξελίξεις έγιναν οριακές, εξαναγκάστηκε σε άτακτη υποχώρηση, με συνέπεια την καταρράκωση της αντιμνημονιακής τάσης στο χώρο του.
Η υποχώρηση, όμως, της Ν.Δ. έχει στρατηγικές συνέπειες, τόσο για την ίδια, όσο και για την ισορροπία των πολιτικών δυνάμεων. Η Ν.Δ. δεν αποτελεί πλέον μια εναλλακτική στην κρίση του πολιτικού συστήματος. Ο ίδιος ο Σαμαράς, ως εφεδρικό πολιτικό κεφάλαιο, επλήγη. Το ιδεολογικό στίγμα στο οποίο επένδυσε, η δυνατότητα δηλαδή ενός «όχι», ως σημείο έσχατης αντίστασης, το επιχείρημα ότι αυτός μπορούσε να διαπραγματευτεί, (σε αντίθεση με όσους υπέγραφαν τα πάντα), ναυάγησε οριστικά. Μαζί του, έχασε κάθε νόημα και το «Ζάππειο 2», ως συστημική εναλλακτική πρόταση.
Η Ν.Δ. μετά από αυτά βγαίνει βαθιά διχασμένη. Ο συντηρητικός κόσμος χάνει το αντιμνημονιακό τμήμα του και η λαϊκή βάση του, η οποία διατηρούσε αντιμνημονιακές προσδοκίες, μένει ξεκρέμαστη, ενισχύοντας περαιτέρω την αποστασιοποίηση και την έλλειψη αντιπροσώπευσης. Γι’ αυτό, προφανώς, τις τελευταίες ημέρες, η Ν.Δ. επιχειρεί να επαναφέρει στο προσκήνιο την ψευδαίσθηση μιας σύγκρουσης με την κυβέρνηση Παπαδήμου. Μάταια όμως. Γιατί κάτω από την ομπρέλα της αποδοχής του Μνημονίου, οι αντιθέσεις, που δεν θίγουν το κυρίαρχο πλαίσιο, αδυνατούν να αναδειχθούν σε ουσιαστικές.
Η μεταβολή της στάσης Σαμαρά, υπήρξε τεράστιας σημασίας και για τη χώρα. Η αποδοχή του 2ου Μνημόνιου αποτελεί ταφόπλακα για την Ελλάδα. Η απόφαση της 26ης Οκτωβρίου, η οποία, όχι μόνον δεν έχει πλέον καμία πραγματική υπόσταση, εκτός ως δήλωση μετάνοιας και υποταγής, αφήνει πίσω της την υπαγωγή του χρέους στο αγγλικό Δίκαιο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Με την αποδοχή του Μνημόνιου 2 και του Προϋπολογισμού, επικυρώνεται οριστικά και το Μνημόνιο 1, αυτό δηλαδή, που υποτίθεται, ότι ο Σαμαράς θα επιχειρούσε να επαναδιαπραγματευθεί.
Έτσι, πίσω από το ερώτημα που προβλήθηκε «θα υποκύψει ή όχι ο Σαμαράς;», ο συστημισμός ευθυγραμμίζεται και αναδιπλώνεται με μοναδικό άξονα το Μνημόνιο. Μένει όμως, ταυτόχρονα, καταδικασμένος να στηρίζει μια έκδηλα μειοψηφική πολιτική στην ελληνική κοινωνία…
Όταν όμως, ακόμη και οι συστημικές εναλλακτικές καταρρέουν -αφήνοντας τη συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας μετέωρη- τότε, η πόλωση από ενδοσυστημική (δικομματισμός), μετατρέπεται σε ουσιαστική, δηλαδή κοινωνικοπολιτική και το πολιτικό κενό ολοένα και διευρύνεται.
