Η γαλλική ελίτ και ο «από μηχανής θεός» Μακρόν
Του Απόστολου Αποστολόπουλου
Αυθόρμητα, με γνήσιο ταξικό ένστικτο, συσπειρώθηκε η γαλλική ελίτ σέρνοντας βαρόνους και άλλους εύπορους υποτακτικούς της στην ουρά του Μακρόν ενόψει του δεύτερου γύρου των προεδρικών εκλογών. Η αντίθετη πλευρά, πατριώτες κάθε χρώματος, αγρότες, μικρομεσαίοι και φτωχοί, παιδεύονται ακόμα με τις βαριές αλυσίδες τους.
Το ΚΚ Γαλλίας και άλλοι της κατ’ όνομα Αριστεράς διχάζουν όσους ψήφισαν Μελανσόν με το επιχείρημα των υποστηρικτών του Μακρόν ότι Λεπέν ίσον φασισμός. Το ΚΚ Γαλλίας από το 20% έπεσε στο 1%, αλλά απτόητο παριστάνει τον αυθεντικό εκπρόσωπο του γαλλικού λαού και της εργατικής τάξης, παρόλο που οι εργάτες έχουν από καιρό μετακομίσει μαζικά στο Εθνικό Μέτωπο όπου αποτελούν περίπου τη μισή εκλογική του δύναμη. Σύγχυση φρενών και αλαζονεία.
Η άρχουσα ελίτ παρουσιάζεται γυμνή στο εκλογικό σώμα, όπως ο βασιλιάς στο παραμύθι του Άντερσεν. Γυμνή, άσχημη και ανίκανη, χωρίς εναλλακτικές ιδέες και πρόσωπα της προκοπής. Από τον Ντε Γκολ, τον Μιτεράν και τον Σιράκ ξέπεσε στον Μακρόν, πρόθυμο υπηρέτη της Γερμανίας και των ανθρώπων που σπρώχνουν σε μοιραίες πολεμικές συγκρούσεις με το επιχείρημα ότι μια χώρα-νάνος, όπως η Β. Κορέα, απειλεί την υπερδύναμη. Και θέλουν να το καταπιούμε αμάσητο.
Ο Μελανσόν αρνήθηκε αρχικά να προσχωρήσει στη λογική υπέρ Μακρόν του ΚΚ Γαλλίας και των λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων και εμμέσως προέτρεψε τους ψηφοφόρους του να μη διστάσουν να ψηφίσουν Λεπέν στο δεύτερο γύρο. Τελικά, όμως, χωρίς να στηρίζει Μακρόν (όπως το ΚΚ Γαλλίας), αποκλείει ρητά το ενδεχόμενο ψήφου στη Λεπέν. Να δούμε τι θα πουν οι ψηφοφόροι. Η αρχική θέση του, ωστόσο, δεν ήταν αβάσιμη επειδή:
Πρώτον, αναγνώριζε ότι ισχυρή μερίδα του εκλογικού σώματος της Λεπέν και πολλοί δικοί του έχουν κοινή κοινωνική προέλευση και κοινή πολιτική αντίληψη και επιθυμία αποδοκιμασίας των κατεστημένων πολιτικών δυνάμεων. Συνεπώς, οι δυο αυτές πλευρές είναι εξ αντικειμένου ανταγωνιστικές διεκδικώντας την ηγεμονία η κάθε μια για λογαριασμό της, άσχετα από την ψήφο στις προεδρικές εκλογές. Ο Μελανσόν χάρισε «πλεονέκτημα συνέπειας και τόλμης» στη Λεπέν.
Και δεύτερον, άνοιγε για την Αριστερά μια διαφορετική οπτική και προοπτική, προσαρμοσμένη στη σημερινή πραγματικότητα: Βασίζεται, δηλαδή, στο ότι σήμερα δεν αντιπαρατίθενται οι εργάτες με τους αστούς για την προλεταριακή επανάσταση, αλλά οι ελίτ και οι οπαδοί της παγκοσμιοποίησης υπό τις ΗΠΑ, με όσους υπερασπίζονται την πατρίδα τους, την ανεξαρτησία της, την εθνική και τη λαϊκή κυριαρχία.
Ο Μελανσόν δεν άντεξε στην πίεση της παραδοσιακής αριστεράς κι αυτό δεν αποκλείεται να το πληρώσει στις εθνικές εκλογές. Αν οι ψηφοφόροι του απορρίψουν τη στρατηγική συμβιβασμού με την κυρίαρχη ελίτ στον δεύτερο γύρο, τότε ίσως τους χάσει και στις εθνικές εκλογές.
Το εκλογικό αποτέλεσμα θα κριθεί και από την αποχή/λευκό. Το σύστημα επιδιώκει παγίως και πέτυχε να μην ενδιαφέρεται ή και να απεχθάνεται ο κόσμος την ανάμιξη στα κοινά. Η προεκλογική περίοδος περιορίζεται σε ελάχιστες μέρες οπότε ο κόσμος δεν προλαβαίνει ούτε καν να μυρίσει τα νοούμενα και υπονοούμενα των εκλογών. Όλο το σκηνικό υποβαθμίζει τη σημασία των εκλογών, ότι έχουν μηδενική αξία διότι δεν αλλάζουν τίποτα -σύμπτωση ακροαριστερής και συστημικής αντίληψης. Κορυφαίες αποδείξεις είναι πχ η «τούμπα Τσίπρα» στο δημοψήφισμα και οι προσπάθειες να ανατραπεί το δημοψήφισμα υπέρ του Brexit, εξ ου και η απόπειρα επανόδου του Μπλερ. Με αποτέλεσμα, σε περίπτωση δυσκολιών όπως τώρα, ο λαϊκισμός και η δημαγωγία να επικρατούν.
Ο λαϊκισμός είναι ο πρωτότοκος γιός κάθε συστήματος που καλλιεργεί στους πολίτες την αδράνεια, τους σπρώχνει στην αδιαφορία ή στην αηδία για την πολιτική, που τους θέλει απολίτικους. Οι νεαροί διαδηλωτές στο Παρίσι (ούτε Μακρόν ούτε Λεπέν) διακήρυξαν τα συναισθήματά τους πλην, όμως, ο εκλογικός νόμος δεν τα περιλαμβάνει στο αποτέλεσμα για την εκλογή Προέδρου ή το σχηματισμό κυβέρνησης. Οι διαδηλωτές νομίζουν ότι συγκρούονται με το σύστημα, αλλά είναι ήδη αιχμάλωτοί του.
Σε τέσσερα ισοδύναμα κομμάτια μοιράστηκε ο κόσμος στον πρώτο γύρο των εκλογών. Η πολυδιάσπαση της Δεξιάς επέτρεψε ενδοπαραταξιακούς συμβιβασμούς και συμμαχίες, ανάδειξη ποικίλλων ηγετών έτσι ώστε η μεν πραγματική τους αξία να φθίνει αλλά η βιτρίνα της παράταξης να ανανεώνεται. Αυτό τέλειωσε, τα κόλπα σώθηκαν, τα κόμματα της ελίτ καθεύδουν.
Η παραδοσιακή αριστερά υπέκυψε στην άρχουσα ιδεολογική γραμμή της ελίτ και πιθανόν η αναλαμπή Μελανσόν να αποδειχθεί πρόσκαιρη επειδή υποχώρησε στις φθαρμένες ηγεσίες. Η Αριστερά θάβει με συνέπεια τον εαυτό της.
Ο Εμμανουέλ Μακρόν έπεσε κυριολεκτικά από τον ουρανό, ένας κομήτης. Αντίθετα από τον Τραμπ, δεν προέκυψε ως αντίπαλος καθιερωμένου κομματικού μηχανισμού, αλλά ως δήθεν «από μηχανής θεός», βαλτός στο θρόνο από παράγοντες τύπου Ρότσιλντ -οι δέκα πλουσιότεροι της χώρας ελέγχουν το σύνολο των ΜΜΕ, εφημερίδες, τηλεοράσεις, διαδίκτυο, και τον υποστήριξαν όλοι, χωρίς εξαίρεση. Σε μια εποχή ταχύτατων αλλαγών, ρήξεων και φθοράς, την ώρα που οι σκλάβοι σέρνουν με κόπο τις αλυσίδες τους, οι ελίτ μπορούν, ως μάγοι, να βγάζουν από το καπέλο ηγεσίες, πολύχρωμες πεταλούδες, εκθαμβωτικές, εφήμερες, φεύγει η μια βρίσκουμε άλλη, δεν μας λείπουν οι πεταλούδες της νύχτας, της ημέρας, 24ωρου βάσεως. Υπήρχαν, υπάρχουν και πάντα θα υπάρχουν άτομα πρόθυμα να σκύψουν, να γλύψουν, να υποκύψουν.
Μαζί θα προχωρήσουμε, εκτός εάν…
