του Γιώργου Σανιδά*
Απ’ τους αστούς πολιτικούς ηγετίσκους ψευδοσωτήρες του κομματικού σωλήνα, που παρ’ όλες τις αγκυλώσεις τους, υπερασπίζονταν έστω προσχηματικά κάποια ιδεολογία, περνάμε ταχύτητα διεθνώς στους πολιτικούς του τεχνοκρατικού σωλήνα που δεν έχουν καμιά ιδεολογία εκτός του ατομικισμού τους, κανένα ηθικό φραγμό, ούτε ίχνος φιλότιμου…
Είναι απολίτικοι, στείροι, απάτριδες, αδίσταχτοι, κυνικοί, αναίσθητοι, ψεύτες, υπερφιλόδοξοι, υπερφίαλοι, νάρκισσοι ολόιδιοι μεταξύ τους ως κλωνοποιημένοι, σπουδαγμένοι πιθανότατα στα ίδια κολλέγια, με την ίδια κουλτούρα και γλώσσα κι εξυπηρετούν στο όνομα του δικού τους μικροσυμφέροντoς, τα ποικίλα μεγάλα συμφέροντα κάποιων αόρατων κύκλων του κυρίαρχου καπιταλιστικού συστήματος οι οποίοι ευαγγελίζονται μια ενιαία παγκόσμια διακυβέρνηση υποταγμένη με τη σειρά της στους δείκτες του χρηματιστηρίου.
Οι σκοτεινοί πολυπλόκαμοι κύκλοι συνθέτουν τη νέα τάξη πραγμάτων κι οι σκοποί τους εκτείνονται πολύ πέρα απ’ την οικονομία, αν και το δίπτυχο χρήμα-εξουσία παραμένει εσαεί η δύναμη της ισχύς τους. Επιδιώκουν την αλλοίωση των συνειδήσεων και της ταυτότητας λαών ολόκληρων με τελικό σκοπό τη δημιουργία του υπερεθνικού πανομοιότυπου ανθρώπου-ρομπότ αριθμού, δούλου που θα υπακούει αδιαμαρτύρητα στις εντολές τους και θα καταναλώνει διαρκώς τα τοξικά υλικά και άυλα αγαθά τους.
Αυτοί οι γνωστοί μας άγνωστοι κύκλοι, επειδή είναι και ανταγωνιστικοί μεταξύ τους, εκπαιδεύουν αμέτρητους εκλεκτούς υπαλλήλους, τους προωθούν και τους πατρονάρουν για να τους κάνουν τη βρώμικη δουλειά που δεν είναι άλλη απ’ το να διαχειριστούν τους λαούς κοιμίζοντάς τους με κάλπικα όνειρα και ανεκπλήρωτες υποσχέσεις. Τους ρίχνουν δηλαδή στην πολιτική αρένα κάθε χώρας καπηλευόμενοι την πολύπαθη δημοκρατία-λάστιχο, εκείνη που εξυπηρετεί το δικό τους μοντέλο ανάπτυξης στη λογική του πλουτίζουν οι πλούσιοι, φτωχαίνουν οι φτωχοί και ρημάζει το περιβάλλον. Επί του παρόντος, τα κράτη τα χρειάζονται, όσα και όπως τα χρειάζονται, σ’ ένα διαμορφούμενο μεταβατικό στάδιο, εφόσον δι’ αυτών επιτυγχάνεται καλύτερα ο έλεγχος των ανθρώπων που βρίσκονται εκτός των πυλών του συστήματος.
Στο νέο πολιτικό σκηνικό που είναι ομοιόμορφο σχεδόν σε όλο τον κόσμο, αφού δαιμονοποιείται-λοιδορείται-απαξιώνεται συνεχώς κι απαρέγκλιτα η αριστερά, και με δική της τεράστια ευθύνη καθώς παραμένει χιλιοδιασπασμένη και ατιμασμένη από «δήθεν» αριστερούς που στο όνομά της τελούν εγκλήματα, εξαλείφονται οι ιδεολογίες ως μυθεύματα. Ως μόνοι «αντιστεκόμενοι» εμφανίζονται δυστυχώς οι ακροδεξιοί μισαλλόδοξοι υπερπατριώτες που σπεύδουν να εκμεταλλευτούν την όποια φυσική αντίδραση του κόσμου στην παγκοσμιοποίηση, μα το σύστημα, αν δεν τους χρησιμοποιεί, δείχνει προς το παρόν, πως έχει τους τρόπους του να τους τιθασεύει…
Όλα αυτά επιφέρουν την απογοήτευση και την αποχή μεγάλης μερίδας του πληθυσμού από τα κοινά στα οποία εμφανίζονται ολοένα και περισσότερες νεότευκτες προσωποπαγείς παρατάξεις που αυτοχαρακτηρίζονται ανεξάρτητες και διεκδικούν μερίδα απ’ το λαχταριστό μέλι της εξουσίας. Ως αρχηγοί τους επιλέγονται συνήθως οι βλακωδέστεροι των υποψηφίων που είναι ευκολότερα διαχειρίσιμοι. Τούτοι στερούνται αισθημάτων και συναισθημάτων κι είναι ικανοί για το χειρότερο. Γνωρίζουν καλά μόνο ένα πράγμα: να λένε ατέλειωτα ψέματα τόσο πειστικά που τα πιστεύουν κι οι ίδιοι…
Οι άνθρωποι αυτοί ένεκα της βλακείας και του εσωτερικού κενού τους, συνήθως δεν αντιλαμβάνονται πως το σχοινί που τους ρίχνουν για ν’ αναρριχηθούν στην κορυφή της εξουσίας, προορίζεται για θηλειά με την οποία πρόκειται να τους κρεμάσουν όταν δεν θα τους χρειάζονται άλλο. Τη δουλειά τους όμως θα την έχουν ήδη κάνει…
*Ο Γιώργος Σανιδάς είναι συγγραφέας
