Του Βασίλη Κεχαγιά
«Δείξε μου τον πρόεδρό σου, να σου πω τι θα κάνεις στο πρωτάθλημα». Σαν παραφθορά ανάλογων, παροιμιωδών ρήσεων, θα μπορούσε να ισχύσει και για το πρωτάθλημα, και να ηχήσει ως πρόβλεψη κάθε χρόνο τέτοια μέρα που οι θύρες των γηπέδων ανοίγουν για το ετήσιο προσκύνημα οπαδών και κάθε λογής πιστών.
Όταν, πριν από δέκα και πλέον έτη, πρόεδροι ορμώμενοι εξ Αθηνών, με φουσκωμένες τσέπες (ενδεχομένως και από αέρα) αναλάμβαναν ταυτόχρονα τις τύχες των ομάδων της Θεσσαλονίκης, στην πραγματικότητα έριχναν τις τελευταίες –και κρίσιμες– φτυαριές στην τρύπα όπου θα παραχωνόταν το πτώμα του ποδοσφαίρου μιας ολόκληρης πόλης. Κοντομηνάς στον Άρη, Μπατατούδης στον ΠΑΟΚ, Μυτηλιναίος στον Ηρακλή, με τις ευλογίες της τότε πολιτικής ηγεσίας, αντάλλαξαν τις κυβερνητικές διευκολύνσεις τις οποίες δέχονταν με την προσφορά «εθελοντικής εργασίας» και το χρίσμα του σωτήρα για κάθε μια από τις ομάδες. Συνηθισμένη η Θεσσαλονίκη στα ξεπουλήματα και στα πουλήματα δέχτηκε να γίνει ποδοσφαιρικό προτεκτοράτο, ταυτίζοντας τις τύχες της με τη μοίρα των ομάδων της. Γιατί, εκτός από τον πρόεδρο ως τροχιοδεικτικό της πορείας μια ομάδας, ανάλογη σήμανση υψώνει η κάθε ποδοσφαιρική εκπροσώπηση για την ίδια την περιοχή της. «Δείξε μου την ομάδα σου να σου πω ποια είσαι», μοιάζει να περιπαίζει η λαϊκή ρήση, για να επαληθευτεί με το χειρότερο τρόπο στην περίπτωση της Θεσσαλονίκης.
Τώρα, με το πέρασμα του χρόνου, οι ομάδες δείχνουν να έχουν βγει από την εντατική, άνθρωποι γεννημένοι στα δικά τους, κιτρινόμαυρα, ασπρόμαυρα και κυανόλευκα μαιευτήρια έχουν αναλάβει τη θεραπεία, πλην όμως τα τραύματα παραμένουν, έστω και αισθητά επουλωμένα.
Ο Άρης και ο ΠΑΟΚ τολμούν να φλερτάρουν, κοιτάζοντας στα μάτια την Ευρώπη, ακόμη όμως δε μπορούν να θεωρηθούν επίδοξοι εραστές του πρωταθλήματος.
Σ’ έναν ακόμη τομέα η Θεσσαλονίκη δανείστηκε (προέδρους) και καλείται να πληρώσει του επαχθείς τόκους. Όχι μόνο στα κυριολεκτικά ταμεία των χρεών, αλλά και σ’ εκείνα όπου ξεπληρώνεις την αποδιάρθρωση που επιφέρουν οι ζημιογόνες επενδύσεις.
Στα γκισέ όπου υπομονετικά περιμένεις να έρθει η σειρά σου για έναν τίτλο, για λίγη αξιοπρέπεια παραπάνω, για ένα ραντεβού με την ιστορία.
Έτσι κι αλλιώς, οι ομάδες της Θεσσαλονίκης παίζουν, εδώ και χρόνια, μπάλα με την ιστορία. Μόνο που η ιστορία δεν παίζει μπάλα η ίδια.
Τονώνει κάποιους πληγωμένους φιλάθλους, γεμίζει κάποιες αδειασμένες δεξαμενές οπαδικής συνείδησης, αλλά ως εκεί. Ευτυχώς, οι ομάδες της Θεσσαλονίκης μοιάζουν, επιτέλους, να αναμετρώνται με το παρόν. Σχεδόν αυτοδιοικούμενες, σχεδόν στα χέρια των φιλάθλων τους, σχεδόν αυτάρκεις και αυτεξούσιες. Κι όταν αυτό το σχεδόν γίνει «απολύτως» ίσως να πραγματοποιηθεί κι εκείνο το ραντεβού με την ιστορία… του τώρα.
