Ξεφυτρώνουν ήδη δειλά-δειλά τα πρώτα προεκλογικά «καταστήματα» των υποψηφίων, με τους γνωστούς παρατρεχάμενους, τα πηγαδάκια, τις πυκνές ατζέντες και τις εργώδεις προσπάθειες – μα πάνω απ’ όλα, με τις γιγαντιαίες αφίσες, όπου ο κάθε προεκλογικός χατζιαβάτης ποζάρει για δήμαρχος της διπλανής μας πόρτας, όλο αυτοπεποίθηση και γοητηλίκι. Σε έναν καιρό όχι πολύ μακρινό, φαντάζομαι ότι θα πήξουμε ξανά από πανώ και φάτσες, από διαπρύσιους λόγους και θριαμβικές υποσχέσεις, καθώς και από ατέρμονες κοκορομαχίες, κατά τη διάρκεια των οποίων ο ένας θα τα ρίχνει στον άλλον, ο άλλος θα τα ρίχνει στον έναν, και όλοι τους θα προσπαθούν να βγούν λάδι. Αυτοκριτική μηδέν, αναστοχασμός μηδέν – μόνο άσφαιρα πυρά, λεωνταρισμοί και εξυπνακισμοί. Όταν τους κατεβάζουμε από τον γάιδαρο και τους δείχνουμε πόσο κάλπικος παράς είναι, τότε μας αποκαλούν «ετερόκλητο όχλο» και «λαϊκιστές». Όταν όμως ο δικός τους ετερόκλητος όχλος στήνει το δικό του καρναβάλι για να μας φλομώσει στα φούμαρα και στις κωλοτούμπες, τότε δεν πρόκειται περί λαϊκισμού. Πρόκειται περί «προεκλογικής εκστρατείας».
Υπάρχει επομένως ένας «καλός» προεκλογικός λαϊκισμός, κι ένας «κακός» εξεγερσιακός λαϊκισμός· ένας «καλός» λαϊκισμός του επικοινωνιακού management και των προεκλογικών υποσχέσεων, κι ένας «κακός» λαϊκισμός των διαδηλώσεων και των κοινωνικών αγώνων. Το αφήγημα είναι κοινότοπο και παραφθαραμένο σαν τριτοκλασάτο σενάριο ελληνικής βιντεοταινίας. Αν το επικαλούμαι στο πλαίσιο της παρούσας στήλης, το κάνω μονάχα για να αναδείξω την ύπουλη κοινωνική του προθετικότητα – που, κατά τη γνώμη μου, δεν είναι άλλη από τη συντονισμένη προσπάθεια του κοινοβουλευτικού μας κατεστημένου να σβηστεί από τη συλλογική μας μνήμη η πολιτική παρακαταθήκη του κινήματος των πλατειών.
Πλην όμως, εις μάτην. Διότι όταν εκατό και διακόσιες χιλιάδες άνθρωποι ρίχνουν μούντζες στη Βουλή, απαιτώντας να παραδοθεί αύτανδρη στη φωτιά σαν κοινό χαμαιτυπείο, τότε μια τέτοια χειρονομία συνιστά κάθε άλλο παρά «λαϊκισμό»· πρόκειται μάλλον για ένα απαράγραπτο εξεγερσιακό κεκτημένο, μία ανέκκλητη πολιτική κληρονομιά. Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω, και οι κοινοβουλευτικοί μας χρυσοκάνθαροι ας μην συμπεριφέρονται σαν οι μούντζες αυτές να μην δόθηκαν ποτέ. Ούτε να στήνουν τις προεκλογικές τους καμπάνιες λες και εξακολουθούμε να ζούμε στον παλιό καλό καιρό, όταν τα κόμματα γέμιζαν στάδια. Τώρα τα κόμματα και τα κομματίδιά τους δεν γεμίζουν ταξί ούτε με τον ταξιτζή. Τώρα οι κομματάρχες πονοκεφαλιάζουν σαν μικρολογιστές και μετρούν τα κουκιά τους κακόμοιρα και λαχανισμένα. Τώρα η εκλογική τους πελατεία είναι πιο ξεπεσμένη και δακτυλοδειχτούμενη από ποτέ.
Στις επόμενες εκλογές σκοπεύω να ψηφίσω όσο πιο αριστερά, επαναστατικά και σπάταλα γίνεται. Κανένα κοινοβουλευτικό βοοειδές και κανένας εξωκοινοβουλευτικός καριερίστας δεν θα επιτρέψω να εξαργυρώσει την πολιτική μου οργή. Όσο για τις μούντζες, επιθυμώ να πιστεύω ότι πάντοτε καιροφυλακτούν. Και ότι θα ξαναδοθούν με την πρώτη ευκαιρία.
