Ο Αιγύπτιος κληρικός Αμπού Ομάρ, που είχε λάβει πολιτικό άσυλο στην Ιταλία το 2001, απήχθη στο Μιλάνο με τη συνέργεια των ιταλικών μυστικών υπηρεσιών το 2003 και μεταφέρθηκε στην Αίγυπτο με αεροπλάνο, μέσω της αμερικανικής στρατιωτικής βάσης του Ραμστάιν στη Γερμανία.
Με μοναδικό «αδίκημα» ότι καταφερόταν ανοιχτά κατά των ΗΠΑ και καλούσε σε τζιχάντ, κρατήθηκε χωρίς κατηγορία σε αιγυπτιακό μπουντρούμι για 4 χρόνια, πριν δικαστήριο διατάξει την απόλυσή του. Στη φυλακή βασανιζόταν για πολλούς μήνες με ξυλοδαρμούς, ηλεκτροσόκ, βιασμούς.
Ώς εδώ η ιστορία του δεν διαφέρει από την τύχη που είχαν πολλοί άλλοι στα χέρια δυτικών «ευνομούμενων» χωρών στον Πόλεμο κατά της Τρομοκρατίας. Όμως, η καταδίκη των υπευθύνων πριν από λίγες εβδομάδες από ιταλικό Εφετείο και η αποζημίωση του θύματος, δείχνει ότι η Δικαιοσύνη δεν είναι παντού ίδια, κι ας έχουμε παντού καπιταλισμό. Τα επιμέρους «μεταρρυθμιστικά» αιτήματα σε μια κοινωνία έχουν τη σημασία τους. Ο αρχηγός των ιταλικών μυστικών υπηρεσιών το 2003 καταδικάστηκε σε κάθειρξη 10 ετών και 4 ακόμη αξιωματούχοι σε ποινές 9 και 6 ετών. Λίγους μήνες πριν, άλλο Εφετείο είχε επιβεβαιώσει την πρωτόδικη ερήμην καταδίκη 23 πρακτόρων της CIA για την υπόθεση.
Έχουμε και λέμε λοιπόν: Στις ΗΠΑ, σύμφωνα με τον Guardian, «ούτε σε ένα θύμα του πολέμου κατά της τρομοκρατίας δεν έχει μέχρι σήμερα δοθεί από το δικαστικό σύστημα η δυνατότητα ακρόασης έστω και μιας μέρας σε δικαστήριο, πόσο μάλλον δικαίωσης». Η αντίστιξη της ιταλικής Δικαιοσύνης «με το αμερικανικό σύστημα είναι απόλυτη. Οι Αμερικανοί ομοσπονδιακοί δικαστές έχουν αποδειχτεί απερίγραπτα δουλικοί στην κυβέρνηση. Είναι αδύνατον να τους φανταστείς να αψηφούν τις επιθυμίες της όταν πρόκειται για ζητήματα εθνικής ασφάλειας και μυστικότητας».
Αλλά δεν είναι μόνο οι ΗΠΑ. Στην Ελλάδα και στις περισσότερες χώρες της Δυτικής Ευρώπης θα ήταν περίπου αδιανόητη η ποινή κάθειρξης τόσο στην ηγεσία των μυστικών υπηρεσιών της χώρας όσο και στο προσωπικό της CIA. Όσα έφερε στο φως το WikiLeaks για το ρόλο των ιταλικών κυβερνήσεων στην υπόθεση επιβεβαιώνουν διά της ομοιότητας των υπολοίπων στοιχείων τη διαφορά της Δικαιοσύνης ανάμεσα στην Ιταλία και σε άλλες χώρες!
Οι καταδίκες επιτεύχθηκαν χάρη στην αντίσταση των δικαστών σε άνωθεν και έξωθεν πιέσεις. Τηλεγράφημα από την αμερικανική πρεσβεία το 2005 διαπιστώνει με λύπη ότι «οι Ιταλοί δικαστικοί είναι απολύτως ανεξάρτητοι και καθόλου υπόλογοι στις κυβερνητικές αρχές συμπεριλαμβανομένου του υπουργού Δικαιοσύνης». Ο εισαγγελέας που ξεκίνησε τη δίωξη, Armando Spataro, σύμφωνα με το Spiegel, τελούσε υπό παρακολούθηση από τις μυστικές υπηρεσίες και έγινε έρευνα σε βάρος του για ενδεχόμενη αποκάλυψη κρατικών μυστικών, ενώ την επομένη της υποβολής αιτήματος έκδοσης εναντίον Αμερικανών αξιωματούχων κατηγορήθηκε από τον υπουργό Δικαιοσύνης ως… κομμουνιστής.
Ο λόγος που οι Αμερικανοί αυτουργοί δικάστηκαν ερήμην είναι οι αφόρητες πιέσεις της Ουάσιγκτον, επί Μπους και Ομπάμα, και η συνενοχή πέντε διαδοχικών υπουργών Δικαιοσύνης των Μπερλουσκόνι και Πρόντι να μην τεθεί αίτημα έκδοσης. Για παράδειγμα, τηλεγράφημα του 2007 επιβεβαιώνει τη συνέργεια ιταλικής και αμερικανικής κυβέρνησης να αποστείλει η τελευταία έγγραφο προς τους δικαστές πως δεν πρόκειται να υποχωρήσει σε αίτημα έκδοσης ώστε η κυβέρνηση ευκολότερα να πιέσει τους δικαστές να μην το υποβάλουν καν…
