Εάν πιστεύετε πως η Αριστερά είναι η μοναδική ελπίδα των εργατών, ήρθε η ώρα να αναθεωρήσετε, φίλοι κι αδέρφια μου. Ποτέ άλλοτε η συμπαθής πλην ταλαίπωρη τάξη των μισθοσυντήρητων, δεν αγκαλιάστηκε τόσο στοργικά όσο από αυτήν την κυβέρνηση.
Ποτέ πολιτικοί δεν στάθηκαν τόσο κοντά στο λαό, όσο τα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας. Ποιον να πρωτοαναφέρω πια… τον Χατζηδάκη με τα φιλοεργατικά νομοσχέδιά του που προσπαθεί να μηδενίσει την απόσταση ανάμεσα στον εργοδότη και τον υπάλληλο, εφαρμόζοντας τακτικές που ποτέ δεν είχαν σκεφτεί οι προκάτοχοί του. Σου λέει ο δαιμόνιος Κωστής: Οχτώ ώρες εργασίας τι να σου κάνουν… Κάν’ τις 10 να είναι και οι δύο πλευρές ευχαριστημένες. Συλλογικές Συμβάσεις; Μα τι παρωχημένες καταστάσεις είναι αυτές; Άσε να το κανονίσει ο εργοδότης και ο εργαζόμενος αυτό. Μην τους ζορίζεις… δωσ’ τους αέρα να πάρουν πρωτοβουλίες… Θέλει να δουλέψει υπερωρία και σε αντάλλαγμα να μαζέψει τις ελιές, τα κολοκυθάκια και τα βλήτα του; Α, όλα κι όλα… ποιοι είμαστε εμείς που θα μπούμε εμπόδιο σ’ αυτή τη στενή σχέση, ε;
Δεν σταματάνε, όμως, εδώ τα καλά νέα. Γιατί η Ν.Δ. ήρθε για να δώσει πνοή σ’ αυτόν το μαραζωμένο τόπο, να εμπνεύσει τους νέους και να τους προσφέρει ελπίδα για ένα αισιόδοξο μέλλον. Και πάλι εδώ υπάρχει παγκόσμια πρωτοτυπία: Είχαν οι γονείς αγωνία για το εάν τα παιδιά τους περάσουν στο πανεπιστήμιο ή στριμώχνονταν οικονομικά πληρώνοντας φροντιστήρια και ιδιαίτερα; Τέρμα αυτά από δω και μπρος, αφού ο φωτισμένος Αλέξης Πατέλης εκτίμησε πως τα διδακτορικά είναι πλεονασμός και προάγουν την τεμπελιά. Ένα πτυχίο είναι αρκετό και μετά δουλειά… εμπειρία παιδιά… ε-μπει-ρί-α! Δουλειά για όλους!
Κι αν ο Άδωνις είπε μια κουβέντα παραπάνω για τον Καρανίκα, κι αν ο Βορίδης κατηγόρησε τη Συμφωνία των Πρεσπών… ψωμί κι αλάτι, βρε παιδιά!
