Toυ Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Μου αρέσει πολύ ένας σχολιαστής που τα βάζει με τους Γερμανούς κάθε πρωί και τον ακούω κάθε φορά που μπορώ. Και δεν συμφωνώ βέβαια με τον Λαζόπουλο στη μορφή που το ’βαλε, αλλά βέβαια, κοιτώντας τον κ. Σόιμπλε στην τηλεόραση, μου είναι σαφές πως πρόκειται για σαδιστική προσωπικότητα.
Τούτου όμως δοθέντος, και συμφωνώντας απολύτως με τις κριτικές στην καταστροφική για τη χώρα μας γερμανική πολιτική, δεν μπορώ να μεταβληθώ σε τυφλό και να μη βλέπω τι κάνουν και τι θέλουν να κάνουν οι Ηνωμένες Πολιτείες στην περιοχή μας. Για να μην πάω πίσω, στον εμφύλιο, τη δικτατορία και τη διχοτόμηση της Κύπρου, με δική τους έμπνευση και σχεδιασμό, δυσκολεύομαι να ξεχάσω τον ρόλο που έπαιξαν στην προσπάθεια κατάλυσης του κυπριακού κράτους το 2004 ή την αναγνώριση της «Μακεδονίας» με αυτό το όνομα.
Καλώς έκανε η κυβέρνηση και τα ’βαλε με τη Βιέννη. Αλλά ακόμα πιο βασικός πρωτεργάτης στο προσφυγικό είναι η Άγκυρα – εκεί δεν βλέπω να εξαντλεί η κυβέρνηση τις δυνατότητες της χώρας.
Αλλά δεν είναι μόνο η Άγκυρα. Είναι και η Ουάσιγκτον, χωρίς κάποιο πράσινο φως από κέντρα της οποίας αποκλείεται ο Ερντογάν να πλημμύριζε την Ευρώπη με πρόσφυγες. Η Ουάσιγκτον έχει άλλωστε τεράστια, πολύ μεγαλύτερη επιρροή από την Αυστρία στα Σκόπια και σε όλα τα Βαλκάνια.
Kαι παρ’ ημίν άλλωστε. Με εξαίρεση την κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου, οι Αμερικανοί δεν είχαν ποτέ μετά το 1974 την επιρροή που έχουν σήμερα στην Ελλάδα, με τον ένα ή τον άλλο, και κυρίως με τον άλλο τρόπο (όπως και διάφοροι άλλοι διεθνείς φίλοι τους).Τους ευχαρίστησε μάλιστα δημόσια τον Ιούλιο ο αντιπρόεδρος της υποτιθέμενης αριστερής κυβέρνησης (έχουμε ήδη χάσει τη χώρα, για το μυαλό μας αγωνιζόμαστε πια!) Γιάννης Δραγασάκης. Όχι μόνο πήγαμε σε ταπεινωτική «συνθηκολόγηση χωρίς μάχη», αλλά και αισθανθήκαμε την υποχρέωση να ευχαριστήσουμε τον «θείο από την Αμερική» γιατί συνθηκολογήσαμε, όπως καλή ώρα ο Κώστας Σημίτης, με την ανάδειξη του οποίου στην εξουσία άρχισε η καταστροφή της Ελλάδας.
Αυτή η συνθηκολόγηση άνοιξε το δρόμο και στις πολύ σοβαρότερες, γεωπολιτικές απειλές στην κυριαρχία του ελληνικού κράτους και στην ύπαρξη του κυπριακού που άρχισαν τώρα να έρχονται.
Ίσως βέβαια είναι ουτοπικό να περιμένουμε από την κυβέρνηση να βρει το «θάρρος» που αναγκάστηκε να επιδείξει προς τη Βιέννη και προς Τούρκους και Αμερικανούς.
