Του Κώστα Γκιώνη
Προσπαθώ όσο μπορώ να παρακολουθώ την προανακριτική για τον ΟΠΕΚΕΠΕ. Και ανακαλύπτω έναν αγροτοκτηνοτροφικό κόσμο που αγνοούσα ή δεν πίστευα ότι υπήρχε, τουλάχιστον σε αυτό το βαθμό. Θυμόμαστε όλοι τα εκατομμύρια ελαιόδενδρα που δήλωναν κάποτε στη Κρήτη…
Αγρότες και κτηνοτρόφους ελίτ με υπερπολυτελή αμάξια και καταθέσεις εκατομμυρίων ευρώ, οι οποίοι εμφανίζονται με απύθμενο θράσος και με την ξετσιπωσιά αυτού που πιστεύει ότι έχει το ακαταδίωκτο, επειδή έχει ξοπίσω του ολόκληρο τον στρατό της εγχώριας καμόρα. Εμφανίζονται στην προανακριτική να ωρύονται στραμπουλώντας τις λέξεις, κι αναρωτιέσαι αν αυτό που ακούς είναι ρόλος σε θεατρική παράσταση ή μια πραγματικότητα που σε ξεπερνάει!
Το χαρακτηριστικό όλων είναι ο θυμός τους. Δεν μπορούν να χωνέψουν με τίποτα πως βρέθηκαν σ’ αυτή τη θέση, κι απορούν: «Μα έλα Παναγία μου, είναι δυνατόν να μας ελέγξουν εμάς, που είμαστε τόσα χρόνια οι Γκρούεζες τους; Άσε που τους έχουμε δώσει κι ένα σκασμό λεφτά, άλλωστε τίποτα δεν είναι τσάμπα σ’ αυτές τις δουλειές, συνέταιροι είμαστε…».
Όλοι εμφανίζονται να έχουν πάθει αμνησία και να μην θυμούνται πόσα λεφτά έχουν στην τράπεζα, αν είχαν σχέσεις ή συναντήθηκαν με κάποιους πολιτικούς ή προέδρους οργανισμών, ή πόσα ζώα έχουν, ή που βρήκε τόσες εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ η μάνα τους και τους τα ’δωσε. Ίσως όλο αυτό να είναι κάποιο επιδοματικό αυτοάνοσο που κτυπάει τους βασανισμένους ανθρώπους της υπαίθρου μας…
Οι διάλογοι μεταξύ των μαφιόζων είναι απίστευτοι και ενδεικτικοί με τι ευκολία έκαναν ό,τι έκαναν αφού είχαν πλήρη πολιτική κάλυψη. Η απληστία του «πολιτικοποιημένου» δεξιού, απύθμενη:
– Πόσα πρόβατα έχεις;
– Δεν έχω.
– Αφού έχεις!
– Ε τότε έχω!
– Ωραία, πόσα;
– Γύρω στα 15.
– 4.000 έχεις!
– Μήπως είναι 5.000;
– Δεν είμαι σίγουρος!
– Γιατί εγώ μέτρησα 8.000 τελικά!
– Αφού 8.000 ήταν, στο είπα από την αρχή.
– Ναι.
– Λοιπόν, 54.000 κεφάλια έχεις, τα βλέπω εδώ τώρα μπροστά μου!
– Γεννάνε πολύ και γρήγορα, ξέρεις πώς είναι αυτά…
Ο ΟΠΕΚΕΠΕ δεν είναι ένα ακόμα σκάνδαλο, είναι ο ορισμός του σκανδάλου. Δείχνει πώς η εξουσία χρησιμοποιεί ό,τι πιο λούμπεν και παραβατικό στοιχείο υπάρχει στην κοινωνία προς όφελός της, άλλοτε ως παρακράτος για εκφοβισμό και άλλοτε ως εστίες μαζώματος ψήφων στο κομμάτι της κοινωνίας που είναι το πιο ευκολόπιστο, το πιο ευμετάβλητο και πρόθυμο ανά πάσα στιγμή να ξεπουληθεί για μερικά αργύρια, αρκεί να βγάλει λίγο τη μύτη του από το βόθρο που ζει.
Ο Άλμπερτ Αϊνστάιν έλεγε, και είχε δίκιο: «Η ευαισθησία είναι μια μορφή νοημοσύνης. Είναι άχρηστο να προσπαθούμε να την εξηγήσουμε σε εκείνους που δεν την έχουν». Αυτοί θα υπάρχουν πάντα, αυτό όμως που δεν μπορεί να συνεχίζεται είναι η απάθεια και η απραξία των «ευαίσθητων», οι οποίοι πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι αυτές οι παθογένειες δεν ανατρέπονται με ευχολόγια, αλλά με αγώνα στους δρόμους.
