Γράφει ο Κώστας Γκιώνης
Ένα κράτος, εκτός από φορέας βίας και ανομίας, είναι και εκδικητικό σε οτιδήποτε δεν υποτάσσεται και δεν προσκυνάει στα κελεύσματά του. Το κράτος είναι ανελέητο σ’ αυτούς που θεωρεί αντιπάλους του, κατασκευάζει κατηγορίες –όσο πιο γελοίες τόσο το καλύτερο– γιατί δεν το νοιάζει, αρκεί να βγουν τα βοθροκάναλα να κοτσάρουν τη στάμπα, επειδή ξέρει ότι αυτό θα μείνει.
Η υπόθεση του Νίκου Ρωμανού είναι ενδεικτική για το πόσο μαφιόζικα το κράτος-παρακράτος μπορεί να διαλύσει έναν άνθρωπο, μόνο και μόνο επειδή δεν ανέχεται τους ανθρώπους που σκέφτονται. Μισεί αφάνταστα αυτούς που σκέφτονται επειδή αυτοί οι άνθρωποι έχουν κριτική και αναλυτική προσέγγιση, αντιστέκονται, κάθονται περήφανοι, δεν δειλιάζουν, αδιαφορούν για τις διώξεις, έχουν νικήσει το φόβο. Κι αυτό τους κάνει επικίνδυνους στα μάτια του κάθε εξουσιαστή.
Αντίστοιχα, αν πρόκειται για δικά τους παιδιά, και το πιο ειδεχθές αδίκημα να έχουν κάνει, αυτό δεν είναι εμπόδιο στην αθώωσή τους. Επειδή η εξουσία πάνω απ’ όλα έχει ηθική… Η παιδεραστία για την εξουσία δεν είναι δα και κάτι σημαντικό, αρκεί να λέγεσαι Λιγνάδης, Μίχος, Νίκος Γεωργιάδης, και να έχεις προσκυνήσει γαλάζιες κατουρημένες ποδιές. Τότε μπορείς να δρας ανενόχλητος, υπό τις ευλογίες του κράτους ηθικοφύλακα…
Κύρια μέριμνα αυτού του κράτους είναι οι πολίτες να είναι εύπλαστοι, ευκολόπιστοι και φοβισμένοι. Ένα κράτος φοβισμένων πολιτών είναι ένα σύγχρονο «δημοκρατικό» κράτος… Ένα κράτος πρέπει να κατηγορεί τους πολίτες του για τις μικροπαρανομίες τους, να τους καθιστά υπεύθυνους για το ότι η οικονομία δεν πάει καλά και ότι εξαιτίας τους οι στόχοι που έχει θέσει δεν επιτυγχάνονται – ώστε να μπορεί έτσι να κάνει τις μεγάλες παρανομίες, αυτό και οι ολιγάρχες υποστηριχτές του.
Το κράτος είναι απρόσωπο. έτσι θέλει να φαίνεται, για να μην προσωποποιεί την ευθύνη. Αλλά αυτό δεν ισχύει: το κράτος έχει διαχειριστές οι οποίοι αλλάζουν με την «ελεύθερη» βούληση πάντα των πολιτών στις σύγχρονες τύπου μεταδημοκρατίες που βιώνουμε. Το κράτος σαν έννοια σημαίνει εξουσία, και αυτό είναι ο πολυπόθητος στόχος του κάθε εξουσιολάγνου που ενδιαφέρεται για το καλό μας. Είναι η λατρεία του να βρίσκεται στα πράγματα είτε για οικονομικό όφελος, είτε για να καλύπτει την αδυναμία του φορώντας το κοστούμι της δύναμης απέναντι στους υπόλοιπους, και να μπαίνει ως νούμερο μπροστά από τα μηδενικά για να παίρνει αξία – είτε και για τα δύο!
Όλα αυτά βέβαια δεν αθωώνουν την απραξία μιας κοινωνίας η οποία βρίσκεται σε αποσύνθεση, επειδή απλά δεν έχει βρεθεί ο αρμόδιος ιατροδικαστής να επιβεβαιώσει το θάνατο του Πολίτη ως έννοια. Καμία εξουσία δεν θα μπορούσε να σταθεί αν δεν υπήρχαν αυτοί οι περιβόητοι Επίκαιροι Αμίλητοι, που έλεγε και ο Μαγιακόφσκι, οι οποίοι είναι ικανοί με την ανικανότητά τους να κρατάνε στην εξουσία τον χειρότερο τύραννο!
