του Μάριου Διονέλλη
Αν και αισίως 7 χρόνια στην Κρήτη, δεν μπορώ να πω ότι έχω καταλάβει ώστε να σας περιγράψω τον τυπικό Κρητικό αγρότη. Κάπως σα να υπάρχουν δύο αγροτιές σε τούτο το νησί.
Δεν είμαι σίγουρος πως ο άνθρωπος που χτυπάει με την κατσούνα τα ΜΑΤ και ζητά δικαίως να μην εφαρμοστεί ο νόμος που του επιβάλει υπέρογκες ασφαλιστικές εισφορές είναι ο ίδιος που βρέθηκε απέναντι στους ναυτεργάτες πριν λίγους μήνες ζητώντας τότε ακριβώς το αντίθετο, δηλαδή να εφαρμοστεί ο νόμος για το σπάσιμο της απεργίας των ναυτικών.
Δεν είμαι βέβαιος αν είναι οι ίδιοι αγρότες που θυμώνουν με τον Τσίπρα με εκείνους που έμειναν άφαντοι από το μέτωπο των κινητοποιήσεων όταν ο Γιώργος Παπανδρέου μας έβαζε στη δίνη των μνημονίων.
Το ψάχνω ακόμα αν έχουν σχέση ο αγρότης και ο κτηνοτρόφος με τις πλουσιοπάροχες επιδοτήσεις και τα πανωγραψίματα, με τους πιτσιρικάδες που βλέπω τον τελευταίο καιρό να γυρνάνε στην κρητική γη, κάποιοι από επιλογή μα οι περισσότεροι από ανάγκη.
Αναρωτιέμαι αν οι αγροτοσυνδικαλιστές που κατέστρεψαν το συνεταιριστικό κίνημα είναι οι ίδιοι που μπορούν να κάνουν προτάσεις για την παραγωγική ανασυγκρότηση του τόπου (αν μιλάει πια κανείς για αυτή).
Ίσως εγώ να μην κατανοήσω ποτέ την απόσταση αυτών των δύο εντελώς διαφορετικών κόσμων της αγροτιάς. Φτάνει όμως που την κατανοούν οι δανειστές και η αριστερή μας κυβέρνηση. Και πάνω στην απόσταση αυτή νομίζω πως έστησαν θεμέλια τα αντιαγροτικά μέτρα όλων των τελευταίων ετών, όπως και τα τωρινά.
