Κι όταν ψηφίζουν αυτοί, δεν χρειάζεται να ψηφίσει κανείς άλλος. Ούτε καν τα μέλη του κόμματος το οποίο αφορά άμεσα η επιλογή τους. Πόσο μάλλον το σύνολο των πολιτών ενός κράτους. Έτσι, με διαδικασία fast track, επιλέχθηκε ο νέος πρωθυπουργός της «αρχαιότερης δημοκρατίας στον κόσμο», δηλαδή της Βρετανίας. Οι… έχοντες δικαίωμα ψήφου έδειξαν μάλιστα ότι είναι πολύ ανοιχτόμυαλοι: ο επιλεγείς είναι παιδί μεταναστών, λέει, και γαμπρός ενός ζάπλουτου Ινδού, ο οποίος όμως, όπως πληροφορούμαστε, καθαρίζει μόνος του το σπίτι του. Ναι, και τέτοιες ευαίσθητες λεπτομέρειες μαθαίνουμε όταν πρέπει να καταστεί συμπαθητικός ένας ψυχρός γκουρού της νεοφιλελεύθερης ορθοδοξίας.
Γι’ αυτή του την αφοσίωση τον επέλεξαν οι αγορές και οι τραπεζίτες, που –σε αντίθεση με ό,τι νομίζουν πολλοί– δεν κάνουν ποτέ διακρίσεις με βάση το χρώμα του δέρματος, τις θρησκευτικές πεποιθήσεις, τις σεξουαλικές προτιμήσεις, μια κάποια ενδεχόμενη κλίση στη διαφθορά (αυτό μάλλον είναι προσόν) και πάει λέγοντας. Άλλωστε ξέρουν ότι ένας γιος μετανάστη που επέλεξε να γίνει θατσερικότερος της Θάτσερ είναι καταλληλότερος από κάποιον Βρετανό – ο οποίος μπορεί να είναι νεοφιλελεύθερος, αλλά μπορεί και να νομίσει ότι δικαιούται να παρεκκλίνει κατά τι της ορθοδοξίας. Για παράδειγμα, να δανειστεί προκειμένου να μην εκτιναχθούν στα ύψη οι λογαριασμοί της ενέργειας (ακόμη κι αν η μερίδα του λέοντος πάει στους ενεργειακούς κολοσσούς).
Εάν κάνει κάτι τέτοιο, ανακηρύσσεται «η χειρότερη πρωθυπουργός στην ιστορία της Βρετανίας», παύεται πριν καλά-καλά το καταλάβει, και τη θέση της καταλαμβάνει αυτός που δεν ψηφίστηκε από κανέναν – πλην αυτών που έχουν πραγματικό δικαίωμα ψήφου. Ο δε πρώην-που-ήθελε-να-ξαναγίνει-πρωθυπουργός δεν εγκρίνεται ούτε καν σαν υποψήφιος. Ίσως το αμάρτημα της υλοποίησης του Brexit παραείναι βαρύ για να συχωρεθεί. Η πλάκα είναι ότι πολλοί προοδευτικοί πανηγυρίζουν επειδή έπεσε η «χειρότερη» και δεν επανήλθε ο «χείριστος», χωρίς να παίρνουν υπόψη τους ότι δεν τους έριξε ο λαός, αλλά οι περίφημες αγορές, η Τράπεζα της Αγγλίας, το Σίτι και λοιπά ευαγή ιδρύματα. Αυτά ναι, δικαιούνται να πανηγυρίζουν, αφού γύρισαν τη Βρετανία πίσω στην εποχή που δικαίωμα ψήφου είχαν μια χούφτα ακαμάτηδες φορτωμένοι λιλιά και τίτλους ευγενείας.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, η πρωθυπουργός απέθανε, ζήτω ο πρωθυπουργός. Δηλαδή ο Σούνακ, το παιδί των μεταναστών, που υπόσχεται «σταθερότητα» και δηλώνει έτοιμος να πάρει «σκληρές αποφάσεις» (η μετάφραση αυτών των όρων από την αργκό της τεχνοκρατικής εξουσίας στην λαϊκή καθομιλουμένη σημαίνει «κι άλλες περικοπές στις δημόσιες δαπάνες, κι άλλη λιτότητα για τα λαϊκά στρώματα»). Σε αντιδιαστολή με τη «δημοσιονομικά ανεύθυνη» Τρας ή τον «ύποπτο» Τζόνσον. Καλά ξεμπερδέματα!
M.A.
