«Η Δημοκρατία δεν είναι επαναστατική, η Επανάσταση όμως πρέπει να είναι δημοκρατική»
Αγνώστου
Περιμένοντας.
Κατά βάσιν στη στάση.
Πού αλλού και τι άλλο να περιμένει κανείς στην Ελλάδα;
Συνήθως, τέτοιες μέρες, γίνονται απολογισμοί (και στη Βουλή Προϋπολογισμοί, για να περνάει η ώρα). Οι υπόλοιποι όμως, τι απολογισμό να κάνουμε; Του 2021; Σε τι θα διέφερε από τον απολογισμό του 2017 ή του 2014 ή όποιου άλλου έτους μετά το 2010;
Η Ελλάδα σταμάτησε το 2010. Κι ετοιμαζόταν 20 χρόνια ή 30 για να σταματήσει το 2010. Η Ελλάδα έχει ειδικότητα στις στάσεις και τις σταθμεύσεις. Μην πάμε μακριά, 1922, 1949, 1967, κάθε λίγο και λιγάκι το τραίνο ξεχαρβαλώνεται και η Ελλάδα ξεμένει ξέπνοη σε κάποια στάση, σε κάποιο σταθμό, στη μέση του πουθενά – ξεμένει και περιμένει…
Περιμένοντας.
Περιμένοντας τι;
Περιμένοντας τους ποιητές, τους δασκάλους, τους εργάτες; Περιμένοντας να βάλουν μυαλό οι μικροαστοί – να ντραπούν τις σκιές των ηρώων και των αγίων;
Περιμένοντας να μην τα πιάνουν οι περισσότεροι δημοσιογράφοι, να αποκτήσουν πατριωτική συνείδηση οι ελίτ, να ανανήψουν οι υποτελείς και να γυρίσει πίσω η «Αριστερά» από τας Βρυξέλλας και την Ουάσινγκτων;
Στο περίμενε, μας βλέπω.
Κι όμως!
Στην πραγματικότητα όλοι κάτι περιμένουν. Άλλοι να ξαναβρούν τον εαυτό τους, άλλοι να βρουν μάτια να τα φορέσουν για να δουν γύρω τους, να ατενίσουν το μέλλον, οι περισσότεροι κάτι περιμένουν,
κάτι καλύτερο από το να φάνει τη ζωή τους περιμένοντας.
……………
Πολλοί περιμένουν να τελειώσει η φάρσα Μητσοτάκη-Τσίπρα-Ανδρουλάκη, φεουδαρχών και κολίγων, περιμένουν να ξαναγίνουν οι ίδιοι άνθρωποι, έστω ως διά μαγείας, περιμένουν να ζήσουν τα παιδιά τους σε έναν καλύτερο κόσμο, έστω ως διά μαγείας.
Περιμένουν…
…και περιμένοντας σκοτεινιάζει στη στάση, πιάνει και ψιλόβροχο, φώτα από το βάθος να έρχονται δεν φαίνονται κι όλο το σκηνικό μοιάζει με γιαπωνέζικη ζωγραφιά, σινική μελάνη
μιας νύχτας με βροχή στο Κυότο.
Και περιμένοντας τώρα που νύχτωσε – περιμένεις να ξημερώσει. Αν καπνίζεις, ανάβεις τσιγάρο, αν όχι κοιτάς τα παπούτσια σου – πώς άφησες να νυχτώσει;
Ευτυχώς, μαζί με σένα περιμένουν κι άλλοι. Παρήγορον. Όταν όμως περιμένουν πολύ οι πολλοί, η νύχτα μεγαλώνει –βεβαίως, η πιο βαθειά νύχτα είναι πριν την αυγή– περιμένοντας
λοιπόν να ’ρθει η αυγή.
……………….
Το ξεχαρβαλωμένο τραίνο δίπλα σου είναι σαν ζωντανό, το ακούς να αναστενάζει, μερικές φορές σκιρτά, και λες «μπα»! πόσες φορές άλλωστε σε γέλασαν τα μάτια σου, τα αυτιά σου, οι σύντροφοί σου «μπα η ιδέα μου θα ’ναι» λέω και περιμένω
Περιμένω περιμένοντας, λέω και γελάω, εύθυμη γαρ η θλίψη μου…
Καλά Χριστούγεννα, μίστερ Ντίκενς, Καλά Χριστούγεννα σε όλους μας. Ίσως το σύννεφο με το ψιλόβροχο πάνω απ’ το Κυότο να φοράει παντελόνια…
ΣΤΑΘΗΣ Σ.
22•XII•2021
