…Δεν περνάμε πάνω από πτώματα περπατώντας στο δρόμο και δεν μας πυροβολούν στο ψαχνό. Με αυτή την έννοια, όχι, δεν έχουμε Κατοχή. Η φτωχοποίησή μας, όμως, καθημερινά και ασταμάτητα δίνει στη λέξη «κατοχή» μια νέα διάσταση. Και μαζί με αυτή τη θλιβερή εικόνα της ζωής μας, έρχεται συνδυαστικά και η παρακμή. Παρακμή παντού, λες και δεν υπάρχει τίποτα και κανείς που να μπορεί να μας κλείσει το μάτι, δείχνοντάς μας μια χαραμάδα φωτός.
Τα απανωτά μνημόνια, οι χαμένες υποσχέσεις, η απερίγραπτη καταστολή μέσα από νομοθετήματα έχουν προκαλέσει τεράστια ζημιά τόσο στον απλό πολίτη, όσο και στο κίνημα που προσπαθεί να ανασυνταχθεί. Χαρακτηριστική είναι, συχνά, η τάση διαφυγής του κόσμου σε θέματα φαιδρά, ανούσια – δείγμα της απογοήτευσής του.
Από την άλλη, η έκφανση της παρακμής αποτυπωμένη σε ολόκληρο τον Τύπο, έντυπο και ηλεκτρονικό. Καθοδηγούμενες ειδήσεις, διόγκωση ασήμαντων και υποτίμηση όσων θα έπρεπε να προβάλλονται με σθένος και επιμονή. Ο κακός χαμός έγινε με τις σακούλες των σούπερ μάρκετ που θίχτηκε μόνο το θέμα του κόστους, από τη μεριά του καταναλωτή. Τα ντεσού τα αφήσαμε στην άκρη. Το ίδιο και με το περιβόητο γλυπτό στο Φάληρο. Γραφικοί τύπου που περιφέρουν λάβαρα και σημαίες και κάνουν ξόρκια μπροστά σε ένα ξόανο. Έγιναν, αυτό που λένε, viral σε κάθε Μέσο.
Πίσω, όμως, από αυτές τις γελοιότητες, με την υπόσταση, βεβαίως που τους δίνουν, υπάρχουν σοβαρά προβλήματα που «θάβονται» επιμελώς και απαξιώνονται, γιατί απλώς δεν συμφέρουν ή δεν πουλάνε.
Ο άνεργος πατέρας που έκλεψε γάλα για το παιδί του, ήταν απλώς μια είδηση. Όταν φτάνει ένας γονιός, όμως, να κλέψει για να έχει φαγητό το παιδί, δεν πρέπει να συλλαμβάνεται ο γονιός, αλλά ο ηθικός αυτουργός αυτός της πράξης – είτε λέγεται υπουργός που κατεβάζει νόμους, είτε πρωθυπουργός που προσυπογράφει. Δεν είναι μια κλοπή. Είναι η αγωνία για ζωή…
