Είναι σκέτη υποκρισία η καταδίκη της πρότασης Τραμπ, να «αδειάσει» η Γάζα και να τεθεί υπό τον έλεγχο των ΗΠΑ, διότι αντίκειται στο διεθνές δίκαιο κ.ο.κ. Είναι υποκρισία να την καταδικάζει οποιοσδήποτε γνωρίζει τι συμβαίνει στη Γάζα (αλλά και στην Ιερουσαλήμ, και στη Δυτική Όχθη) όχι τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, αλλά από το 1948. Διότι και το 1948, κι έπειτα το 1967, και τα υπόλοιπα 75 χρόνια μέχρι σήμερα, εφαρμόστηκε πολλές φορές κάτι αντίστοιχο με την πρόταση Τραμπ. Χωριά, πόλεις, επαρχίες ολόκληρες «άδειασαν» από τους γηγενείς για να εγκατασταθούν οι ξένοι έποικοι. Και ξανά, και ξανά, διότι δεν τους αρκούσαν αυτά που τους εξασφάλισαν οι Δυτικοί το 1948. Οι οποίοι Δυτικοί πέτυχαν έτσι βέβαια μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια: και απέφυγαν την παραμονή στην Ευρώπη όσων Εβραίων διασώθηκαν από το Ολοκαύτωμα, και έστησαν ένα πάνοπλο προγεφύρωμα στη στρατηγικής σημασίας Μέση Ανατολή (εάν ήθελαν ειλικρινά να αποζημιώσουν τους Εβραίους της Ευρώπης για το Ολοκαύτωμα και να τους αποκαταστήσουν εθνικά, θα έπρεπε να τους παραχωρήσουν π.χ. τη Βάδη-Βιρτεμβέργη για να φτιάξουν το κράτος τους, αντί τάχα να μετανοούν με ξένα –παλαιστινιακά– κόλλυβα).
Έτσι φτάσαμε στο σημείο να έχουν στοιβαχτεί σε μια στενή λωρίδα γης με έκταση όση η Άνδρος (και ερμητικά αποκλεισμένη, και σε τακτά διαστήματα βομβαρδιζόμενη) 2,3 εκατομμύρια Παλαιστίνιοι – κάπως λιγότεροι σήμερα, χάρη στη σιωνιστική γενοκτονία που, σε αντίθεση με τις παλιότερες, διαπράττεται δημοσίως και αναμεταδίδεται παγκοσμίως. Πρόσφυγες δεύτερης και τρίτης γενιάς από λίγο ή πολύ κοντινά μέρη της ίδιας πατρίδας είναι οι περισσότεροι κάτοικοι της Γάζας, αυτές οι δεκάδες και εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι που τώρα εξοντώνονται. Η μοναδική διαφορά είναι ότι ο Τραμπ προτείνει να υφαρπάξουν οι ΗΠΑ απευθείας, χωρίς ισραηλινούς ενδιάμεσους, την παλαιστινιακή γη. Βέβαια τα χειροκροτήματα όλης της γκάμας του σιωνισμού (από τον νεοναζί Σμότριχ ως τον φιλελεύθερο Γκαντζ) υποδεικνύουν αυτό που τελικά παραδέχθηκε κι ο ίδιος ο Αμερικανός πρόεδρος: ότι το κατοχικό κράτος θα είναι ο τελικός αποδέκτης της «καθαρισμένης» –από ερείπια και αυτόχθονες– Λωρίδας. Ο Τραμπ τους προσφέρει στο πιάτο (ορθότερα, θα τους προσέφερε στο πιάτο εάν μπορούσε να υλοποιήσει την πρότασή του) αυτό ακριβώς που διαχρονικά επιδιώκουν αλλά αδυνατούν να πετύχουν: την εξαφάνιση, με όποιο τρόπο, του Παλαιστινιακού έθνους και λαού.
Ποιο διεθνές δίκαιο;
Τώρα λοιπόν η νέα διοίκηση των ΗΠΑ ανακοινώνει δημοσίως (αφού δημοσίως γίνονται πια και οι γενοκτονίες) το εγκληματικό σχέδιό της για εθνοκάθαρση. Σοκάρονται οι λοιποί διεθνείς ηγέτες και ηγετίσκοι και μιλούν για παραβίαση του διεθνούς δικαίου. Ποιου διεθνούς δικαίου; Αυτού που έχει προ πολλού κουρελιαστεί εντελώς από όσα διέπραξαν και διαπράττουν ατιμώρητοι οι σιωνιστές από κοινού με τη Δύση. Άλλωστε σχεδόν όλο το μπαράζ αποφάσεων ή απαιτήσεων που ανακοινώνει καθημερινά η αμερικανική προεδρία καθιστά σαφές ότι δεν δεσμεύεται ούτε από το «ξεπερασμένο» διεθνές δίκαιο (να άλλο ένα σημείο ταύτισης με το κατοχικό κράτος), ούτε καν από το ίδιο το Σύνταγμα των ΗΠΑ. Το επιβεβαιώνουν οι ηχηρές αποχωρήσεις από διεθνείς συμφωνίες και οργανισμούς, οι κυρώσεις προς το «αντιαμερικανικό και αντισημιτικό» Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο και οι απειλές κατάκτησης ξένων εδαφών, όπως και η ανατίναξη τεράστιων κρατικών και συστημικών δομών και μηχανισμών που θεωρούνται «μη φιλικοί» ή «άχρηστοι» για τη νέα διοίκηση. Άρα το θέμα είναι αν ο Τραμπ και το τμήμα των ελίτ που τον στηρίζει πιστεύουν πραγματικά ότι μπορεί να υλοποιηθεί μια τέτοια πρόταση, ή την εκφωνούν στα πλαίσια μιας στρατηγικής χάους, που αποσυντονίζει όλες τις άλλες πλευρές και τις υποχρεώνει σε παραχωρήσεις.
Σε κάθε περίπτωση, η συγκεκριμένη πρόταση εθνοκάθαρσης δύσκολα θα προχωρήσει. Το μεγαλύτερο εμπόδιο δεν είναι, πάντως, το γεγονός ότι σχεδόν σύμπασα η διεθνής κοινότητα (πλην ελαχίστων ντροπιαστικών εξαιρέσεων, από τις οποίες δεν θα μπορούσε να λείπει η επίσημη Ελλάδα) σπεύδει να απορρίψει το σχέδιο του Τραμπ. Φυσικά οι πιο πανικόβλητοι είναι αυτοί που ο Αμερικανός πρόεδρος θεωρεί ότι «οφείλουν» να φορτωθούν όσους Παλαιστίνιους επιζήσουν της γενοκτονίας. Δεν είναι τυχαίο ότι πρώτοι βγήκαν στα κάγκελα οι Ιορδανοί, Αιγύπτιοι και Σαουδάραβες (που 4:30 τα ξημερώματα έβγαλαν ανακοίνωση ότι χωρίς παλαιστινιακό κράτος δεν θα υπάρξει καμία συνεννόηση με το Ισραήλ!), και μετά οι κυβερνήσεις άλλων κρατών που βολιδοσκοπήθηκαν, μάλλον άγαρμπα, ως «χώρες υποδοχής» (Αλβανία, Ινδονησία κ.λπ.). Ακολούθησαν οι Ευρωπαίοι και οι Ρώσοι, ενώ αυτή τη φορά ακόμη και οι Κινέζοι εδέησαν να ανοίξουν το στόμα τους. Βέβαια τι λένε όλοι αυτοί; Ότι πρέπει να εφαρμοστεί η λύση ΟΗΕ, των δύο κρατών. Ακόμα γελάνε στην Ουάσιγκτον και στο Τελ Αβίβ με το ανέκδοτο. Πρώτον διότι ΗΠΑ και Ισραήλ έχουν ντε φάκτο διαγράψει τη λύση δύο κρατών, και δεύτερον επειδή κανείς εξ όσων την επικαλούνται δεν κουνάει ούτε το δαχτυλάκι του για να την προωθήσει.
Ο καθοριστικός παράγοντας
Οπότε, ποιος μπορεί να φρενάρει τέτοιες «ρηξικέλευθες» πολιτικές; Πέρα από τον ανασταλτικό ρόλο που θα παίξουν οι ενδογενείς αντιφάσεις τους (αντανάκλαση των οποίων είναι οι «σκληρές» διεθνείς αντιδράσεις), όπως και η αδυναμία του κάθε Τραμπ να καταλάβει ότι δεν είναι όλα μπίζνες και real estate, καθοριστικός παράγοντας θα είναι το στρατηγικό πείσμα και η διαχρονική ανθεκτικότητα του Παλαιστινιακού έθνους και λαού. Είναι ένα έθνος που αρνείται να πάψει να υπάρχει ως τέτοιο, κι ένας λαός που αρνείται να εγκαταλείψει την πατρίδα του. Το κατανοούν όσοι δεν χώνουν το κεφάλι στην άμμο και άρα βλέπουν τις εκατοντάδες χιλιάδες Παλαιστινίων οι οποίοι, εκμεταλλευόμενοι την εύθραυστη εκεχειρία που επέβαλαν με το κουράγιο τους και την αντίστασή τους, επιστρέφουν με τα πόδια στα ερείπια που κάποτε ήταν τα σπίτια τους. Αυτό υποτίμησαν και υποτιμούν οι μπουκωμένοι με Δυτικά όπλα και χρήμα σιωνιστές, και γι’ αυτό δεν καταφέρνουν να λυγίσουν τους «ξυπόλητους». Αυτό θα είναι και ο πιο σπουδαίος παράγοντας, ανάμεσα στους πολλούς ακόμα –συμπεριλαμβανομένης της διεθνούς αλληλεγγύης, και του αναβρασμού των αραβικών μαζών που τρομάζει μονάρχες και εμίρηδες– οι οποίοι μπορούν να οδηγήσουν σε ναυάγιο και του τραμπισμού τα σχέδια. Διότι ο ένας ονειρεύεται κέρδη (γεωστρατηγικά, πολιτικά και κυριολεκτικά), ο άλλος ονειρεύεται ότι είναι ο νέος Άριος που θα εξανδραποδίσει τα ανθρωπόμορφα ζώα, αλλά και οι δύο πατούν ξένη, κλεμμένη γη. Γι’ αυτό δεν «νιώθουν» από πού πηγάζει το παλαιστινιακό φρόνημα, και γι’ αυτό κάνουν λάθος υπολογισμούς.
