Γράφει ο Γιώργος Α. Λεονταρίτης
Χαρακτηριστικό δείγμα της κατάργησης του Εργατικού Δικαίου και των εργασιακών δικαιωμάτων, είναι η απόφαση του υπουργού Εργασίας Κ. Χατζηδάκη, για την… «διευθέτηση του χρόνου εργασίας»! Με αυτή την «κομψή» διατύπωση, ο υπουργός θέλησε να «χρυσώσει» την κατάργηση δικαιωμάτων των εργαζομένων, που κατακτήθηκαν μέσα στους αιώνες με αγώνες και αίμα. Δεν θα μπούμε σε λεπτομέρειες που είναι ήδη γνωστές. Απλά περνάνε τα σχέδια που είχαν: εξ αρχής οι ξένοι τραπεζίτες και η δικτατορία της παγκοσμιοποίησης για «διευθέτηση», που δεν είναι τίποτε άλλο, από αυθαιρεσία. Η παγκοσμιοποίηση που χρησιμοποιεί σαν φονικό όπλο τον Covid επαναφέρει τον εργασιακό Μεσαίωνα. Το σενάριο που είχε καταστρώσει το ίδρυμα Ροκφέλερ από τον Μάιο του 2020, με τίτλο: «Lock-step 2010 του Rockfeller Foundation» προέβλεπε ακριβώς την ανατροπή της παγκόσμιας οικονομίας, προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου. Και για να αποφευχθούν διεθνώς δυναμικές αντιδράσεις εργαζομένων, ο ιός Covid-19 αναπτύχθηκε το 2010, και το 2015 ο Ρότσιλντ υπέβαλε αίτηση για… παγκόσμιο δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για το τεστ Covid-19…
ΓΙΑ ΝΑ συνειδητοποιήσουμε τι ακριβώς συμβαίνει γύρω μας, με όλο αυτό το εφιαλτικό σκηνικό, πρέπει να αντιληφθούμε ότι ο καπιταλισμός έχει περάσει στη λεγόμενη «τέταρτη βιομηχανική επανάσταση» με εργαλείο τον ψηφιακό οπλισμό και εφαρμογή του «υγειονομικού ολοκληρωτισμού» που θα μας απειλεί συνεχώς με νέα κύματα πανδημίας ώστε να αποθαρρύνει λαϊκές κινητοποιήσεις. Πολιτική της «Νέας Τάξης Πραγμάτων» είναι η φτωχοποίηση και εξαθλίωση των πολιτών. Αυτός ο στόχος του καπιταλισμού ήταν μόνιμος εδώ και αιώνες. Οι μαχητικές αντιδράσεις έκαναν τους διεστραμμένους εγκεφάλους να κατασκευάσουν «ιό» που θα εκμηδένιζε τις επαναστατικές σκέψεις των αδικουμένων. Ο Βίκτωρ Ουγκώ στους «Αθλίους» περιέγραψε με θαυμαστό τρόπο την κοινωνική οργή. Το 1832 η πανδημία χολέρας που έπληξε το Παρίσι σκότωσε σε λίγους μήνες 20.000 από τους 650.000 κατοίκους της πόλης. Οι περισσότεροι θάνατοι συνέβησαν εκεί όπου ζούσαν φτωχοί εργάτες. Οι πλούσιοι κατηγόρησαν τους φτωχούς για διάδοση της ασθένειας. Οι φτωχοί πίστευαν ότι είχαν δηλητηριασθεί στα οδοφράγματα στους δρόμους του Παρισιού. Ήταν ο… «Covid» του 1832! Ο Ουγκώ είχε πει ότι οι «Άθλιοι» γράφτηκαν για όλα τα έθνη…
Βλέποντας τη σημερινή εικόνα, θα λέγαμε ότι το αριστούργημα του Ουγκώ γράφτηκε και για όλες τις εποχές. Όπως και οι ήρωες του Γκόρκυ στον «Βυθό», νομίζει κανείς ότι απεικονίζουν τους σημερινούς Έλληνες πολίτες. Ο Ένγκελς μιλούσε για τον καπιταλισμό που καταδίκαζε την εργατική τάξη «σε μια εκφυλισμένη γενιά, χωρίς ίχνος ανθρωπιάς». Δεν άλλαξε ούτε σήμερα αυτός ο στόχος. Η Ρόζα Λούξεμπουργκ δεν κουραζόταν να διακηρύσσει ότι: «Η ουσία της σοσιαλιστικής κοινωνίας βρίσκεται στο ότι η μεγάλη εργαζόμενη μάζα αρχίζει να ζει την ενεργό πολιτική και οικονομική ζωή. Και τη διευθύνει με τον αυτοκαθορισμό της, τον όλο και πιο συνειδητό και ελεύθερο…». Αυτήν ακριβώς την κοινωνία ο καπιταλισμός βάλθηκε να εξαφανίσει αμέσως μετά την κατάρρευση (ανατροπή) το Ανατολικού Συνασπισμού και της ΕΣΣΔ. Όταν στα 1914 οι ανάγκες του καπιταλισμού οδήγησαν στον πρώτο ιμπεριαλιστικό πόλεμο, τα μίση που ξύπνησαν, έντεχνα έθρεψαν τη μέθη της αλληλοσφαγής. Στην ίδια «μέθη» μάς σπρώχνει και σήμερα ο καπιταλισμός των διεθνών τραπεζιτών. Στα 1919-1939 είδαμε την «ευημερία» να γίνεται οικονομικός μαρασμός. Η «ευημερία» της γερμανοευρωπαϊκής ένωσης, επέφερε στις μέρες μας τον οικονομικό μαρασμό στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες.
Ο καπιταλισμός έχει περάσει στη λεγόμενη «τέταρτη βιομηχανική επανάσταση» με εργαλείο τον ψηφιακό οπλισμό και εφαρμογή του «υγειονομικού ολοκληρωτισμού»
Η ΔΙΕΘΝΗΣ κεφαλαιοκρατία με γερμανικό κράνος, παίζει πάλι το ίδιο παιχνίδι. Και παίζει –δυστυχώς– χωρίς αντίπαλο. Διότι, όπως λέει ο καθηγητής Μπράνκο Μιλόνοβιτς (που διδάσκει στο «Σίτυ Γιουνιβέρσιτυ» της Ν.Υόρκης): «Υπάρχει μόνο ένα οικονομικό σύστημα: Ο Καπιταλισμός! Κι απέμεινε μόνος, επειδή δεν υπάρχουν –δυστυχώς– άλλοι ανταγωνιστές. Με το τέλος του σοσιαλισμού, οι ανταγωνιστές χάθηκαν.» Τα λόγια του φέρνουν στη μνήμη τον πίνακα τον Ρώσου ζωγράφου Αλεξάντρ Κοσολάποφ, που μας δείχνει το κεφάλι του Λένιν ακουμπισμένο στο έδαφος, πλάι στον κατεστραμμένο ανδριάντα του. Δίπλα στο κεφάλι υπάρχει μια σχισμένη εφημερίδα με τον τίτλο: «Μανιφέστο»… Αυτός ο πίνακας ζωγραφικής, στην ουσία είναι ολόκληρο πολιτικό άρθρο… Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορούμε να κρύψουμε την πίκρα μας. Η αριστερή μελαγχολία παίρνει πολλές μορφές. Από ατομικές αναμνήσεις στοιβαγμένες στο τέλος μιας ζωής αγώνων, μέχρι στενοχώρια για χαμένες ευκαιρίες. Νοσταλγία για χίμαιρες και πλάνες. Για έρωτες που μας μάγεψαν και προσδοκίες που δεν δικαιώθηκαν… «Και τα φαντάσματα της ζωής μας, θα μας αναζητούν τώρα τρέχοντας μέσα στη νύχτα», όπως έλεγε ο Τάσος Λειβαδίτης. Οι εντολοδόχοι της παγκοσμιοποίησης, θα μας φέρνουν συνέχεια «διευθετήσεις» –σαν αυτή του Κωστή Χατζηδάκη– σε πολλούς τομείς. Η «Ένωσις υπέρ των Ελευθεριών του Ανθρώπου και του Πολίτου» (Σβώλος, Τσιριμώκος, Βέης, Θεμ. Τσάτσος, Στρ. Σωμερίτης, Γ. Θεοτοκάς, Αγνή Ρουσσοπούλου, Παύλος Νιρβάνας κ.ά.) το 1936, ετόνιζε μεταξύ πολλών: «Χωρίς τας ελεθευρίας, δεν ημπορεί να διατηρηθεί η ζωή ως δικαίωμα, αλλά αποβαίνει παραχώρησις…» Με τη γερμανοευρωπαϊκή ένωση, με την παγκοσμιοποίηση και όπλο της τον Covid, η ζωή κατήντησε «παραχώρησις» με «διευθετήσεις» και «κανονικότητα» που εμφανίζει τραγελαφική μορφή.
«Είμαι ανέστιος και πένης» έγραφε στον στίχο του ο Καβάφης. Στίχος προφητικός για τους Έλληνες του 2Ο21 χάρις στην αποικιοκρατία των Βρυξελλών.
ΛΙΓΕΣ ΗΜΕΡΕΣ μετά τη συμμαχική απόβαση στην Νορμανδία η πρώτη διεθνής Διακήρυξη δικαιωμάτων οικουμενικής εμβέλειας, που προκάλεσε ενθουσιασμό, τοποθετείται ακριβώς στους αντίποδες του ακροφιλελεύθερου δόγματος που δεσπόζει στην εθνική και διεθνή πολιτική ζωή εδώ και πάνω από 30 χρόνια. Αυτή η διακήρυξη ξεχάστηκε από την «τέταρτη βιομηχανική επανάσταση». Και ο προπαγανδιστικός λόγος, θέλει να μας πείσει ότι η πορεία της οικονομικής παγκοσμιοποίησης είναι… «φυσικό φαινόμενο»! Η Διακήρυξη της Φιλαδέλφειας του 1944, ποδοπατήθηκε από τους «εκσυγχρονιστές». Ο υπουργός Εργασίας Κ. Χατζηδάκης είπε πολλά για το οκτάωρο που ξεχείλωσε με τις κυβερνητικές εμπνεύσεις και δεν πρόκειται να ξαναεπιστρέψει στις προηγούμενες διαστάσεις του. Από τα προπολεμικά χρόνια, ο Βρετανός σοσιαλιστής Ραμσάι Μακδόναλδ έγραφε σε μια μελέτη του, ότι: «Ο εργάτης ύστερα από 10 έως 15 ώρες δουλειάς, έχει το αίσθημα πως η μηχανική και ατελείωτη αυτή δουλειά, δεν είναι δουλειά ενός ελεύθερου ανθρώπου, αφού την άλλη μέρα μπορεί να μην έχει τη δουλειά αυτή, είτε εξ αιτίας της κτηνωδίας του εργοδότη, είτε από την αναλγησία των γεγονότων, είτε από το φάσμα της ανεργίας…» Σ’ αυτό το σημείο ακριβώς μας έφεραν. Ο χρόνος γύρισε προς τα πίσω. Και για να μην τολμήσουμε να αντιδράσουμε, θα μας βεβαιώνουν ότι αναμένεται «νέο» χειρότερο κύμα κορωνοϊού! Επομένως, οι δημόσιες συγκεντρώσεις απαγορεύονται διά ροπάλου! Προπαντός, οι ευρωλάγνοι ενδιαφέρονται για την… υγεία μας!
Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ που σήμερα βασιλεύει, δεν είναι παρά φασισμός με προσωπείο. Εάν κάποιοι διαφωνούν, τους θυμίζω τα λόγια του Μπρεχτ: «Ο φασισμός δεν μπορεί να πολεμηθεί, παρά σαν καπιταλισμός στην πιο ωμή και καταπιεστική του μορφή. Σαν ο πιο θρασύς κι ο πιο δόλιος καπιταλισμός…».
Ο καπιταλισμός της «τέταρτης βιομηχανικής επανάστασης»…
