Στήλη Γνώμη
Παρ’ ότι οι κινήσεις της νεοφιλελεύθερης ευρωπαϊκής ηγεσίας δεν διέπονται πάντα από ορθολογισμό, είναι απίθανο να πιστέψει κανείς ότι τους διαφεύγουν τα στοιχειώδη. Την τελευταία πενταετία τα έδωσαν όλα για να αποτρέψουν μια ανεπιθύμητη πολιτική εξέλιξη στην Ελλάδα. Το πολιτικό ρίσκο το έπαιρναν πάντα υπ’ όψιν, έστω κι αν μερικές φορές έκαναν απίστευτες «αγαρμποσύνες» που γύριζαν μπούμερανγκ. Έφτιαξαν την υγειονομική τους ζώνη γύρω από την «αποικία», για να αποτρέψουν αναμετάδοση της κρίσης στην Ευρωζώνη, αλλά την κρίσιμη στιγμή πήραν και πρωτοβουλίες στήριξης της μόνης πολιτικής λύσης που διέθεταν στην Ελλάδα, αυτής που εκφράζει η συγκυβέρνηση.
Είναι, λοιπόν, απίθανο να μην έχουν ήδη εξαγάγει το κραυγαλέο συμπέρασμα ότι από τη λύση Σαμαρά-Βενιζέλου δεν μένουν παρά αποκαΐδια. Περίπτωση αναστήλωσης δεν υπάρχει, ακόμη κι αν διαμορφώσουν μια κάπως αξιοπρεπή συσκευασία για τη λεγόμενη μεταμνημονιακή εποχή. Εξίσου βέβαιο είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίζει με αυξανόμενη ταχύτητα τη -δημοσκοπική τουλάχιστον- ηγεμονία στην αντιπολίτευση. Έτσι, λοιπόν, στο ευρωπαϊκό «ιερατείο», στις ευρωπαϊκές ηγεσίες, στα επιτελεία των χρηματοπιστωτικών οίκων το ερώτημα είναι συγκεκριμένο: Πώς θα αντιμετωπίσουμε μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και συμμάχων;
Στα ευρωπαϊκά επιτελεία υπάρχουν δυο σχολές σκέψης γύρω από το ερώτημα αυτό. Η μία (π.χ. ανάλυση της Societe Generale) αντιμετωπίζει το ενδεχόμενο εκλογικής νίκης του ΣΥΡΙΖΑ με τη γραφικότητα του Αδώνιδος («θα αδειάσουν τα ΑΤΜ»). Η άλλη προεξοφλεί ένα συμβιβασμό του ΣΥΡΙΖΑ με τους δανειστές σε μια συμφωνία που θα είναι πολύ μακριά από τις εξαγγελίες του (Credit Suisse, Citigroup). Οι ευρωπαϊκές ηγεσίες και οι επικεφαλής των βασικών θεσμών Ε.Ε. και Ευρωζώνης αποφεύγουν ρητές τοποθετήσεις στο ζήτημα. Πάντως, ακόμη και το γεγονός ότι σιωπούν αποτελεί μεγάλη μεταστροφή σε σχέση με τις αμετροεπείς κραυγές και τους εκβιασμούς που διατύπωναν στο παρελθόν για «το ακραίο, αριστερό, λαϊκιστικό κόμμα».
Σιωπούν, αλλά δεν μένουν άπρακτοι. Όλα όσα εκπορεύονται τις τελευταίες εβδομάδες από τις Βρυξέλλες, τη Φρανκφούρτη ή την Ουάσιγκτον με αρχικό αποδέκτη την κυβέρνηση Σαμαρά και το καμένο της όνειρο για «έξοδο από το Μνημόνιο», έχουν ένα δεύτερο και μάλλον τελικό αποδέκτη: την επόμενη κυβέρνηση. Ο Ντράγκι, η Λαγκάρντ, ο Μπαρόζο, ο Γιούνκερ κι όλοι όσοι εκφράζουν, με τις ιδιομορφίες και τις αντιθέσεις τους, τη χρηματοπιστωτική δικτατορία που κυβερνά τον κόσμο, περιγράφουν σε αδρές γραμμές το ασφυκτικό πλαίσιο μέσα στο οποίο θα κληθεί να κινηθεί η επόμενη κυβέρνηση. Το μήνυμα που εκπέμπει η «Ιερά Συμμαχία» είναι σαφές: «Με Μνημόνιο ή χωρίς, με σκληρό ή ήπιο παζάρι, οι κανόνες επιτήρησης στη φυλακή της Ευρωζώνης και της Ε.Ε. είναι μη αναστρέψιμοι. Το δίλημμα θα είναι πάλι δικό σας, όχι δικό μας».
Ποια θα είναι η απάντηση;
