Σπαθί αντίληψη, μυαλό ξεφτέρι,
κάτι μισόμαθε κι όλα τα ξέρει.
Κι από προσπάππου κι από παππού
συγχρόνως μπούφος και αλεπού.
Θέλει ακόμα –κι αυτό είναι ωραίο–
να παριστάνει τον ευρωπαίο.
Στα δυο φορώντας τα πόδια που ’χει
στο ’να λουστρίνι, στ’ άλλο τσαρούχι.
Σουλούπι, μπόι, μικρομεσαίο,
ύφος του γόη, ψευτομοιραίο.
….
Δυστυχία σου, Ελλάς,
με τα τέκνα που γεννάς!
Ώ Ελλάς, ηρώων χώρα,
τί γαϊδάρους βγάζεις τώρα;
Γεώργιος Σουρής
Το περίφημο κορωνοπάρτι της Ικαρίας όπου ο βουλευτής-καρδιολόγος Στεφαν-Άδης το γλέντησε με τον επονομαζόμενο και Μωυσή –πρωθυπουργεύοντα της Ελλάδος– κατά το ταξιδάκι αναψυχής σε Φούρνους και Ικαρία θα χρειαζόταν έναν Σουρή για να το αποδώσει σε όλο του το μεγαλείο.
Όμως σήμερα δεν υπάρχουν εκδότες-ποιητές που να τολμούν να τα βάζουν με την εξουσία, όπως έκανε εκείνος.
Ο Σουρής, γεννημένος στην Ερμούπολη το 1853, σε ηλικία 30 ετών έβγαλε το πρώτο φύλλο της εφημερίδας του, του «Ρωμηού» –το όνομα ήταν έμπνευση του Δροσίνη– στις 2 Απριλίου 1883. Ο «Ρωμηός» κυκλοφόρησε για 36 χρόνια και 8 μήνες, φθάνοντας στα 1.444 φύλλα. Το τελευταίο κυκλοφόρησε στις 17 Νοεμβρίου 1918. Σε λίγους μήνες, έφυγε από τη ζωή και ο δημιουργός του, στις 26 Αυγούστου του 1919.
Διώχθηκε από τις αρχές το 1897, όταν τόλμησε να σατιρίσει το Βασιλικό ζεύγος. Εκδόθηκε ένταλμα σύλληψης και κατάσχεσης του τεύχους! Διώξεις υπέστη και άλλες φορές χωρίς να καμφθεί το φρόνημά του. Και χωρίς να εξαγοραστεί, όπως –προφανέστατα– συμβαίνει σήμερα…
Ο Σουρής δεν σατίριζε μόνο, αυτοσαρκαζόταν κιόλας, εχθρός κάθε σοβαροφάνειας…
Αναρωτιέμαι τι θα έγραφε σήμερα και πώς θα στεκόταν ο Ρωμηός του δίπλα στις άθλιες φυλλάδες που κινούνται μεταξύ κιτρινίλας και προπαγάνδας, έχοντας φτάσει τη δημοσιογραφία σε έναν πάτο χωρίς τέλος.
Το κορωνοπάρτι της Ικαρίας προσωπικά με εξόργισε όσο λίγα γεγονότα της τελευταίας χρονιάς κι ας μην ήταν το σοβαρότερο. Πολλά και σημαντικά έχουν συμβεί και λογικά μ’ αυτά θα έπρεπε να οργίζομαι. Όμως, αυτό το γλέντι στο μπαλκόνι έδειξε ανάγλυφα μερικά πράγματα γι’ αυτό που ζούμε σήμερα:
Την αλαζονεία της εξουσίας που πλέον μας φτύνει και γελά μαζί μας κατάμουτρα. Το Ανθρωπάκι που λόγω συγκυριών και ονόματος βρέθηκε στην καρέκλα της εξουσίας μας κλείνει όλους μέσα, σε μια αβάσταχτη πλέον κατάσταση με πολλαπλά αδιέξοδα κάθε φύσης για όλους μας και πάει ταξιδάκι αναψυχής, με όλα πληρωμένα για να φάει το ψαράκι με τον φίλο του καρδιολόγο και την παρέα τους, παριστάνοντας πως ελέγχει τους εμβολιασμούς…
Παρανόμησε με αστυνομική συνοδεία χωρίς κανείς να του ζητήσει τον λόγο κάτι που δείχνει την παντελή έλλειψη στοιχειώδους δικαιοσύνης και ισότητας απέναντι στον νόμο. Έστω και για τα μάτια του κόσμου.
Αδιαφορεί πλήρως κι αυτός και οι ομοτράπεζοί του. Ξέρουν πως τα καλοταϊσμένα μέσα ενημέρωσης θα φροντίσουν να καλύψουν κάθε Ύβρη τους προς τους ανθρώπους που δοκιμάζονται. Και είχαν δίκιο φυσικά. Το θέμα «πνίγηκε» με τον κατάλληλο τρόπο.
Εισαγγελέας πουθενά…
Για να μη μιλήσω για το σχολείο, που θυμίζοντας επισκέψεις του Παττακού, άνοιξε το Σάββατο για να φωτογραφηθεί το Ανθρωπάκι με τα παιδιά που υποτίθεται έκαναν μάθημα…
Μας λείπει ένας Σουρής που θα έκανε το περιστατικό ποίημα, θα το έβαζε στην πρώτη σελίδα και θα ήταν σήμερα στα στόματα όλων μας. Θα μου πείτε μήπως έσωσε αυτό τους Έλληνες εκείνης της εποχής; Προφανώς όχι. Όμως ήταν τουλάχιστον μια ανακούφιση. Μια αποδόμηση της εξουσίας που όταν ήρθαν οι κρίσιμες στιγμές, λειτούργησε απονομιμοποιητικά.
Οι καμαρωτοί βασιλιάδες έγιναν πια μακρινό παρελθόν.
Η αλήθεια είναι ότι οι στίχοι της αρχής κολλάνε γάντι με την Ικαρία, λες και ο Σουρής ήταν κάπου εκεί, στο απέναντι σπίτι, έβλεπε συμπεριφορές και κατέγραφε.
Είναι σαν να βλέπω Κυριάκο και Στεφαν-Άδη, όταν διαβάζω:
Ώ Ελλάς, ηρώων χώρα,
τί γαϊδάρους βγάζεις τώρα;
