Γράφει ο Γιώργος Α. Λεονταρίτης
Για τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ, όλη τους η προσπάθεια επικεντρώνεται στη δυνατότητα μετεκλογικά να σχηματίσουν από κοινού κυβέρνηση, αφού η αυτοδυναμία φαίνεται ανέφικτη. Οι προεργασίες έχουν ξεκινήσει με υπόγειες συνεννοήσεις. Αμφότερα τα δύο κόμματα όμως (όπως και όλα τα άλλα) αποφεύγουν επιμελώς να αναφερθούν στη βασική κακοδαιμονία της πολιτικής μας ζωής. Δηλαδή στο γεγονός ότι έχουμε καταστεί αποικία της γερμανοΕυρωπαϊκής Ένωσης, κι ότι τις αποφάσεις για την πορεία αυτού του τόπου λαμβάνουν οι ξένοι τραπεζίτες.
Ο ΔΙΕΘΝΗΣ καπιταλισμός που κυριάρχησε σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, με το τέχνασμα του ευρώ και την υποταγή των λαών της γηραιάς ηπείρου μέσα σε ένα «γκέτο» όπου το μεγάλο κεφάλαιο κατευθύνει τις οικονομίες των κρατών, πέτυχε την πρωταρχική προϋπόθεση για την κυριαρχία του: Την αχρήστευση της Αριστεράς! Δεν το είπε ποτέ φανερά. Το μεθόδευσε όμως με σύστημα. Το σχέδιο ξεκίνησε πριν από πολλά χρόνια, από την εποχή της κοινής Αγοράς. Πολλοί ήταν οι εκπρόσωποι αυτής της παράταξης που πλανήθηκαν και δεν είδαν την παγίδα που στηνόταν. Λίγοι το αντελήφθησαν και θα το δούμε αυτό στη συνέχεια. Προαιώνιος αντίπαλος του καπιταλισμού ήταν ο σοσιαλισμός. Με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ρωσίας και την ανατροπή του Ανατολικού Κόσμου, ο δρόμος για την επέλαση των εκμεταλλευτών και της ασυδοσίας του μεγάλου κεφαλαίου, έμεινε ανοικτός. Η παγίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης είχε στηθεί έντεχνα και τα θύματα βρέθηκαν ανυπεράσπιστα. Η κεφαλαιοκρατία εκμεταλλεύτηκε διάφορους ιδεολογικούς τυχοδιώκτες, που φορούσαν «αριστερό» προσωπείο μόνο επειδή είχε πέραση στους αφελείς. Η δίψα για εξουσία με οποιοδήποτε τίμημα τους έκανε ευάλωτους στις διαθέσεις των Βρυξελλών. Οι μεγάλες μάζες όμως δεν είχαν αντιληφθεί, εδώ στον τόπο μας, ότι γνήσια μαχητική Αριστερά δεν υπήρχε.
ΤΟ ΙΕΡΑΤΕΙΟ των Βρυξελλών δεν θέλει να ακούγεται πλέον η λέξη «σοσιαλισμός». Το όνομα του προαιώνιου αντιπάλου έπρεπε να αποτελεί μόνο ανάμνηση. Αληθινός σοσιαλισμός δεν μπορεί να συνυπάρξει με κανόνες υποταγής μέσα στο ευρωπαϊκό άντρο του άκρατου καπιταλισμού. Βρίσκεται σε συνεχή έπαλξη μάχης και δεν συμβιβάζεται. Γι’ αυτό ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ έχουν διαγράψει αυτόν τον ιδεολογικό όρο, ώστε να μην εξοργίσουν τους ξένους πατρώνες. Μιλάνε για «προοδευτική συμμαχία» αορίστως. Ο Τσίπρας είχε προειδοποιηθεί από Βρυξέλλες και Ουάσιγκτον για την υποταγή που όφειλε να τηρήσει. Έτσι, το καλοκαίρι του 2015 το «όχι» του δημοψηφίσματος έγινε «ναι» και οι απάνθρωποι πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας, απ’ αυτόν εφαρμόστηκαν πρώτα. Οι μυστικές οδηγίες από τον αμερικανικό παράγοντα, παλαιότερα και τώρα, του έδειχναν τον δρόμο. Όσο για το ΠΑΣΟΚ, σέρνει πάντα τα «βαρίδια» της γερμανοαμερικανικής κηδεμονίας με τον Σημίτη και τον Γιωργάκη Παπανδρέου.
Αλλά το θέμα μας επικεντρώνεται στο θέμα του αληθινού σοσιαλισμού που δεν μπορεί να συνυπάρξει μέσα στο ευρωπαϊκό γκέτο. Ο «πατριάρχης» του σοσιαλισμού, ο μεγάλος Ζωρές, προφητικά από τον Ιούνιο του 1914 έγραφε: «Εδώ και πολλά χρόνια δεν υπάρχει πια ευρωπαϊκό δημόσιο δίκαιο. Και μπορούμε να πούμε πως δεν υπάρχει ούτε και Ευρώπη…»! Το 1945 ο Στρατής Σωμερίτης σε μια μελέτη του εξέφραζε την πεποίθηση ότι: «Η διαίσθηση των μαζών τις κάνει να πιστεύουν πως αλλαγή δεν μπορεί να γίνει αν στον καπιταλισμό δεν υποκατασταθεί ο σοσιαλισμός…» Και στη διακήρυξη του Σοσιαλιστικού Κόμματος ΕΛΔ, την ίδια χρονιά, ο Ηλίας Τσιριμώκος τόνιζε: «Ο σοσιαλισμός δεν μπορεί να είναι ούτε μόδα που παρασέρνει χωρίς πεποίθηση, ούτε μάσκα για να κρύβει την Αντίδραση. Στα πλαίσια τα σοσιαλιστικά πρέπει να μπουν εκείνοι μόνο που νιώθουν την ανάγκη να πολεμήσουν πραγματικά εναντίον του φασισμού, εναντίον του καπιταλισμού…» Αλλά, και το 1960, ο Τσιριμώκος ήταν από τους λίγους που είδε σωστά τι σήμαινε για την πατρίδα μας η είσοδός της στην Κοινή Αγορά: «Η Ελλάδα, με την άμεσον είσοδόν της εις την Κοινήν Ευρωπαϊκήν Αγοράν θα μεταβληθεί σε μίαν καθυστερημένην επαρχίαν της Δυτικής Ευρώπης…» Αυτό ακριβώς συνέβη. Τη στρατηγική του καπιταλισμού που εφαρμόζεται μέχρι σήμερα, δυστυχώς με επιτυχία, την έδωσε με σαφήνεια ο ίδιος ο Λένιν στα 1914 στο έργο του «Ιμπεριαλισμός»: «Για να λειτουργήσει και να αναπαραχθεί το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα, είναι υποχρεωμένο περιοδικά, να καταφεύγει στη μαζική καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων της ανθρωπότητας. Το παν είναι το κέρδος. Χωρίς αυτό, ο καπιταλισμός πεθαίνει. Και χωρίς πολέμους, ιδιαίτερα στο στάδιο του ιμπεριαλισμού, είναι αδύνατη η απρόσκοπτη επίτευξη του κέρδους…»
Η Ελλάδα σήμερα είναι η «καθυστερημένη χώρα» αφού οι ξένοι τραπεζίτες ρυθμίζουν την οικονομία της. Γι’ αυτό, οι υποψήφιοι «σωτήρες» τώρα ψεύδονται όταν υπόσχονται ευημερία
ΑΥΤΟ ΕΓΙΝΕ στις μέρες μας: Καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων της ανθρωπότητας, και ιμπεριαλιστικός πόλεμος στης Αμερικής κατά της Ρωσίας, μέσω της Ουκρανίας. Το χρήμα συσσωρεύεται στις Βρυξέλλες, κι απ’ εκεί καθορίζεται ποιοι θα ζήσουν και ποιοι θα λιμοκτονήσουν. Στα 1913, η Ρόζα Λούξεμπουργκ στο έργο της «Η συσσώρευση του κεφαλαίου» ήταν αποκαλυπτική: «Η ιμπεριαλιστική κρίση της συσσώρευσης του κεφαλαίου είναι η φύση εκείνη της εκβιομηχάνισης και της καπιταλιστικής χειραφέτησης των καθυστερημένων χωρών σε βάρος των οποίων το μεγάλο κεφάλαιο πραγματοποίησε την υπεραξία του…» Η Ελλάδα σήμερα είναι η «καθυστερημένη χώρα» αφού οι ξένοι τραπεζίτες ρυθμίζουν την οικονομία της. Γι’ αυτό, οι υποψήφιοι «σωτήρες» τώρα ψεύδονται όταν υπόσχονται ευημερία.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση εφαρμόζει το ναζιστικό δόγμα: «Το Δίκαιο είναι μια ανθρώπινη επινόηση. Το μόνο που αναγνωρίζει ο… Θεός, είναι η ισχύς!» Αυτή η δύναμη είναι που επιβάλλει στους πολιτικούς τι θα λένε και τι θα πράττουν. Κι ο σοσιαλισμός δεν επιτρέπεται να χρησιμοποιείται στο λεξιλόγιο των ευρωδούλων. Αλλά, και οι τελευταίοι, πώς να κάνουν χρήση του, όταν θα γινόταν αμέσως αντιληπτή η καπηλεία κατά του καπιταλισμού των Βρυξελλών. Γι’ αυτό ακριβώς το εξορκίζουν σιωπηλά οι μνηστήρες της «προοδευτικής συμμαχίας» επειδή του αποστερεί τη δυνατότητα να βρεθούν στην εξουσία. Διότι αυτό γίνεται εφικτό μόνο κάτω από τον πέπλο του Ιερατείου των Βρυξελλών. Και το Ιερατείο θεωρεί βλάσφημο τον σοσιαλισμό που διαδόθηκε για πρώτη φορά στην Ιταλία του 1803, έστω με άλλη έννοια από το μεταγενέστερο νόημά του. Από το 1932 όμως, ο όρος αυτός εξέφρασε τις απόψεις του Σαιν Σιμόν. Κι από τότε χρησιμοποιήθηκε ευρύτατα στη Γαλλία, στην Αγγλία, στη Γερμανία και αλλού. Από την αρχή υποστήριξε τις αξιώσεις και τα δίκαια του ανθρώπου, περισσότερο ως μέλους της κοινωνίας, παρά ως ατόμου. Πώς είναι δυνατόν επομένως, με την ιδεολογική αυτή προμετωπίδα, να υποστηριχθούν τα δίκαια των πολιτών, μέσα στο φρούριο του καπιταλισμού και στην έδρα των Βρυξελλών;
Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ δεν έχει κανέναν ρόλο μέσα σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον που την αδρανοποιεί πλήρως και την εξευτελίζει. Γι’ αυτό, ουσιαστικά οι καλυπτόμενοι με τον μανδύα της «προοδευτικής Συμμαχίας», για να επιβεβαιώσουν την πίστη τους στο «Ιερατείο» λένε: «Ο σοσιαλισμός πέθανε. Ζήτω ο ευρωπαϊσμός…»! θυμίζουν όλοι αυτοί τον Τζορτζ Όργουελ που διεκήρυσσε ότι: «Η πολιτική γλώσσα φτιάχτηκε ώστε τα ψέματα να μοιάζουν αληθινά…» Εμείς όμως συνηθίσαμε στην «κρυφή παράδοση», την παράδοση ακριβώς της «αριστερής μελαγχολίας» που διαπερνά σαν κόκκινο νήμα την επαναστατική Ιστορία, από τον Μπλανκί μέχρι τη Λουίζ Μισέλ και τη Ρόζα. Είναι η μνήμη των νικημένων, πλεγμένη με τις ελπίδες του παρελθόντος που έμειναν ανεκπλήρωτες, και προσδοκούν να ζωντανέψουν ξανά…
