Μόλις έκλεισε διετία η κυβέρνηση, τα ελεγχόμενα ΜΜΕ άρχισαν το βιολί με τις εκλογές. Γιατί, όμως, να γίνουν πρόωρες εκλογές, όταν κανείς δεν αμφιβάλλει ότι νικητής θα είναι και πάλι ο Μητσοτάκης και η Ν.Δ.; Καλώς; Κακώς; Τι σημασία έχει; Θα αλλάξει κάτι; Θα φανεί στο χειροκρότημα. Ο κόσμος δεν πανηγυρίζει. Αλλά οι προσπάθειες να ανέβει ο ΣΥΡΙΖΑ μια-δυο σκάλες, έστω δημοσκοπικά, απότυχαν. Τι μένει; Σύντομα εκλογές, γρήγορα αλλαγές, καλά κέρδη, φαντασιώνονται αυτοί που προσδοκούν ότι μετεκλογικά ο Μητσοτάκης θα είναι αποδυναμωμένος και θα έχουν τη δύναμη να απαιτήσουν περισσότερα. Όχι κύκλοι του εξωτερικού. Αυτοί δεν έχουν παράπονο, και πολεμικές βάσεις παίρνουν όσες θέλουν, πουλάνε αεροπλάνα και βαπόρια. Και τα κοιτάσματα θα μείνουν κοιμισμένα στο Αιγαίο με έξωθεν επιταγή. Πρωτοφανής, παγκοσμίως, παραίτηση δικαιώματος και κανείς ‒μα απολύτως κανείς‒ δεν ξεσηκώνετε, ούτε ΜΜΕ, ούτε εσωκομματικές αντιπολιτεύσεις, (που πήγαν τα παλληκάρια οι πατριώτες;) ούτε οι Συριζαίοι και οι λοιποί, λεγόμενοι «μικρά κόμματα», διόλου παράξενο που κατατάσσονται στην κατηγορία «λοιποί».
Ο κανακάρης ΣΥΡΙΖΑ
Ο κανακάρης των ισχυρών, ο ΣΥΡΙΖΑ, τους απογοήτευσε. Αλλά εντάξει, θα έρθει ο επόμενος, ελπίζουν. Μάλλον ματαίως. Η χώρα μαραζώνει, δεν παράγει ούτε πολιτικές προσωπικότητες ούτε πάνες για τους γέρους και τα νήπια που έτσι κι αλλιώς λιγοστεύουν. Ο ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει να το πάρει κανείς απόφαση, δεν μπορεί να εμπνεύσει, να συσπειρώσει, να νικήσει ή έστω να διεκδικήσει με κάποιες αξιώσεις ένα στοιχειωδώς αξιοπρεπές αποτέλεσμα. Μιλάω για το κόμμα χωρίς ιδιαίτερη αναφορά στον αρχηγό του, τον κ. Τσίπρα. Επειδή και με άλλο αρχηγό ο ΣΥΡΙΖΑ θα παραμείνει ανίκανος να κερδίσει τις εκλογές τώρα, αύριο, μεθαύριο, γενικώς. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ως έχει, απ’ την καλή κι απ’ την ανάποδη, είναι χαμένη υπόθεση. Η μπίλια γυρίζει αλλά ο παίκτης ότι και να ποντάρει χάνει. Ο ΣΥΡΙΖΑ, με ή χωρίς Τσίπρα, στην «ούγια» γράφει τέλος. Τέλος επειδή αυτή η Αριστερά, η «σημιτική», η αγγλοσαξονική του κατεργάρη του Μπλερ, έχει περάσει η μπογιά της και η μοναδική άλλη είναι μαρμαρωμένη πριγκιποπούλα σε μια εποχή που μας τέλειωσαν τα βασιλόπουλα με το φιλί της ζωής.
Τα λάθη, οι ανακολουθίες, οι κωλοτούμπες του κ. Τσίπρα, πολυσυζητημένες, δεν ήταν, τελικά, μόνο «προσωπική υπόθεση» αλλά ήταν οι κρυμμένες πληγές, ανικανότητες, στρεβλώσεις του πλήθους ενός κόμματος που δεν έχει ταυτότητα, αίσθηση της χώρας που βρίσκεται, δεν ξέρει καν ότι βρίσκεται σε χώρα και όχι κάδο απορριμμάτων, δεν νιώθει την αγωνία της χώρας να υπάρξει. Νομίζει ότι όλο κι όλο είναι τα δικαιώματα των φίλων, των ομοφυλοφίλων και των αλλοφύλων και όχι της ίδιας της χώρας, πεταμένης τώρα στη γωνία, σαν στυμμένο λεμόνι. Οι αδυναμίες του κ. Τσίπρα φέρνουν στην επιφάνεια τις φαντασιώσεις ενός χύδην πλήθους που αποκόπηκε από τις εθνικές του ρίζες, που αποτίναξε τις ιδεολογικές του καταβολές, και έμεινε φτερό στον άνεμο, αναζητώντας πηγή ζωής κάπου αλλού, στην Ευρώπη, στους Αγγλοσάξονες, στους Γερμανούς της Μέρκελ, χωρίς πυξίδα, καιροσκοπώντας. Το πρόβλημα είναι ότι χάνεται η επικοινωνία ακόμα και με αυτό το πλήθος.
Κακέκτυπα αντίγραφα
Τη δεκαετία του ‘90, σε ένα Συνέδριο, προγονικό του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ, οι σύνεδροι ούρλιαζαν παθιασμένα, αποθεώνοντας όχι τον αρχηγό του κόμματος ή τον διάδοχό του, αλλά τον κ. Σημίτη καθώς έμπαινε στην αίθουσα της συνεδρίασης. Αυτό το πλήθος έγινε κάποια στιγμή κυβέρνηση, όχι με αρχηγό τον Κύρκο ή τον Κωνσταντόπουλο αλλά τον κ. Τσίπρα. Το ίδιο πλήθος εξέλεξε και τον κ. Μητσοτάκη στο συνέδριο της Ν.Δ. Και ας το καλοσκεφτούν πριν αναθεματίσουν οι οπαδοί και ψηφοφόροι της κυβέρνησης αν θεωρούν «βλάσφημη» αυτή την άποψη. Ο ΣΥΡΙΖΑ με τον Τσίπρα, τον Φίλη και τον Τσακαλώτο με το σακίδιο, μελετημένη αμφίεση δήθεν ανέμελου αριστερού παλαιάς κοπής, όλοι αυτοί δικαιούνται να ανακράξουν κοιτώντας ανερυθρίαστα στα μάτια τη Ν.Δ. «μαζί τα φάγαμε και δεν χορτάσαμε, μαζί βγάλαμε τους αρχηγούς στα κόμματά μας». Όποιος δεν είναι ευχαριστημένος να τα πει στον καθρέφτη του. Το ίδιο πλήθος, το ίδιο εκλογικό (κομματικό) σώμα, χωρίς εισαγωγικά. Αντίγραφα, κακέκτυπα, αντίτυπα, του δόγματος, της δεξιάς εκπνέουσας νεοφιλελεύθερης ορθοδοξίας, των αποκλίσεων και παρεκκλίσεων, άλλοι φυτοζωούν απομυζώντας το ένδοξο παρελθόν, χωρίς έμπνευση, χωρίς πάθος, νεκρές φύσεις μέτριου ζωγράφου. Το πλήθος των μικρομεσαίων. Τέλος πάντων όλοι αυτοί που ο ορίζοντάς τους φτάνει στο Κολωνάκι, πάει Μύκονο ή Αράχοβα και λοιπούς τουριστικούς προορισμούς (σαββατοκύριακο), που διαμένουν αυθαιρέτως ή ρουσφετολογικώς νομιμοποιημένοι στα δάση που κάηκαν και σε όσα περιμένουν τη σειρά τους, με ή χωρίς ανεμογεννήτριες. Και να μην μυξοκλαίνε οι υποτίθεται γνήσιοι «δεξιοί» για την πλημύρα των «Σημιτικών» που κυβερνούν. Ήταν και «οι αυθεντικοί δεξιοί» και οι «δεξιότεροι πατριώτες» στην κυβέρνηση και την έχασαν.
Τεχνητά διαμάντια
Οι προσπάθειες να πέσει η κυβέρνηση από τα αριστερά ή να αναγκαστεί σε συνεργασίες με την αριστερά απότυχαν. Το νέο κόλπο είναι να πέσει από τα δεξιά, να αποτύχει (ήδη!) «η σκούπα Πλεύρης» και να πετύχει «η έκρηξη Μπογδάνος». Τεχνητά διαμάντια εργαστηρίου, συζητήσιμης δεξιοτεχνίας, αμφίβολης αγοραστικής αξίας, περαστικής λάμψης. Ο Σημιτισμός, όμως, εκπνέει και όλες οι εφεδρείες στην πίστα. Στη σειρά των άδοξων διαδόχων, τελευταίος, επί της υποδοχής, περιμένει ο κ. Τσίπρας τους επόμενους στο δρόμο της λήθης.
