Το ατύχημα συνέβη στην εκδήλωση για τον ποιητή Νίκο Καρούζο. Μέσα στη μεγάλη ενιαία αίθουσα του χειρουργικού τμήματος, περιμένω, με τέσσερα ράμματα στο πιγούνι, ένα κολάρο στο λαιμό κι έναν αντιτετανικό στο αίμα, τον νευροχειρουργό που θα δει τις ακτινογραφίες που έχω στα χέρια μου.
Μόλις έχουν φέρει δύο μελαψούς νεαρούς άντρες σε φορεία, από τροχαίο με μηχανάκι. Ο ένας έχει αίματα στο λαιμό και τρέμει, ο άλλος φαίνεται σοβαρότερα κι είναι από πάνω του ένας χειρουργός, δύο ορθοπεδικοί, μία νοσοκόμα και ένας νοσοκόμος για να του κόψουν το παντελόνι, να του βάλουν καθετήρα και όλα τα συναφή. Γύρω-γύρω, διάφοροι άνθρωποι με τραύματα. Ένας χειρουργός περιποιείται με αξιοθαύμαστη επιμέλεια ένα πολύ βαθύ τραύμα -βλέπω το κόκαλο- στο πόδι ενός άντρα. Ο γιατρός που με έραψε γρήγορα και ανώδυνα, ασχολείται με το καταματωμένο πίσω μέρος του κεφαλιού μιας γυναίκας που είναι ξαπλωμένη μπρούμυτα. Μια νεαρή γιατρίνα προσπαθεί να συνεννοηθεί με ένα μαύρο που έχει ένα μικρό τραύμα στο κεφάλι, αρχικά στα αγγλικά, που δεν καταλαβαίνει ο τραυματίας, και μετά στα γαλλικά, που καταλαβαίνει, αλλά δυσκολεύεται να μιλήσει η κοπέλα.
Δύο άλλοι ασθενείς, ξάπλα, χωρίς κάτι πολύ επείγον, απ’ ό,τι φαίνεται, παρατηρούν αμήχανα περιμένοντας, ενώ κάθε λίγο περνούν -τράνζιτ!- μέσα από την αίθουσα του χειρουργείου -εν είδει διαδρόμου!- φορεία με ασθενείς που οι τραυματιοφορείς μεταφέρουν σε άλλα τμήματα, με τους σεκιουριτάδες να κρατούν έξω τους συνοδούς των πασχόντων! Ξαφνικά, ένας από τους γιατρούς με πράσινη φόρμα, την ώρα που οι άλλοι συνεχίζουν την προσπάθεια, βγάζει όλη τη χολή του απευθυνόμενος δυνατά στους μελαψούς τραυματίες: Γιατί ήρθατε εδώ; Γιατί δεν πάτε να πεθάνετε στην πατρίδα σας; Και άλλα τέτοια ανθρωπιστικά, προφανώς δίνοντας τη δική του ερμηνεία στον Όρκο του Ιπποκράτη. Ένας συνάδελφός του, με γαλάζια ποδιά, που είναι πιο κοντά μου, συμφωνώντας, στρέφεται πολύ ευγενικά σε μένα για να μου πει απολογητικά ότι εξαιτίας των ξένων καθυστερεί η φροντίδα τους για μένα! Τους φέρνουν εδώ και δεν μπορούμε να περιποιηθούμε εσάς! Αυτοί πήραν τη σειρά σας! Δεν τους αντέχουμε άλλο! Μα, δεν προηγούνται τα πιο σοβαρά περιστατικά; Ρωτάω δήθεν αφελώς προσπαθώντας να διατηρήσω εξωτερικά την ψυχραιμία μου. Ναι, αλλά αυτοί έχουνε προτεραιότητα στην πατρίδα τους, εδώ έχετε εσείς. Σκέτη Μητέρα Τερέζα ο γιατρός!
Ε, λοιπόν, αισθάνθηκα πάρα πολύ υπερήφανος που είμαι Έλληνας και λευκός! Ακόμα κι αν ματώσει η μύτη μου, δικαιούμαι να έχω προτεραιότητα, με τέτοιους συμπατριώτες γιατρούς, σε σχέση με το μελαχρινό ξένο που του έχει βγει το έντερο από την κοιλιά! Έτσι, είμαι και σίγουρος, ότι η νεοελληνική φυλή μας που κατάγεται κατευθείαν από τον Περικλή, τον Αριστοτέλη και τον Μεγαλέξανδρο, δεν θα πεθάνει ποτέ, τουλάχιστον στα Επείγοντα του Ευαγγελισμού!
Στ. Ελλ.
