Ένας από τους σημαντικούς παράγοντες της εκρηκτικής ανάπτυξης στην Ευρώπη και την Αμερική είναι η λεηλασία και καταστροφή των λαών της Αφρικής και της Αμερικής. Εκμετάλλευση μέχρι θανάτου, υφαρπαγή του πλούτου και διάλυση των πολιτισμών των λαών σημαδεύουν την πρόοδο της Δύσης. Όσο εξωφρενικό κι αν ακούγεται, από το 1500 μέχρι το 1850, δηλαδή μέσα σε 350 χρόνια, οι δύο ήπειροι έχασαν το μεγαλύτερο μέρος του ενεργού πληθυσμού τους και αφυδατώθηκαν. Οι νεότερες μελέτες καταλήγουν στο πόρισμα ότι οι άνθρωποι που αφανίστηκαν στην (νότια, κεντρική και βόρεια) Αμερική και στην Αφρική εξ αιτίας της επιδρομής και κυριαρχίας των λευκών Ευρωπαίων, ανέρχονται σε μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια! Ο αφανισμός ήταν τόσο εκτεταμένος που οι πολιτισμοί των αυτοχθόνων της Αμερικής και της Αφρικής δεν ανέκαμψαν ποτέ ξανά. Και ήταν τόσο βαριές οι συνέπειες που, και μετά από επαναστάσεις και κάθε λογής αγώνες, ακόμα και με την υποχώρηση της αποικιοκρατίας και τη δημιουργία εθνικών κρατών, η εξουσία παρέμεινε στα χέρια των λευκών και επικράτησαν πλήρως οι κουλτούρες και τα συστήματα των δυτικών. Και μόνο από το γεγονός ότι, για παράδειγμα, οι Βραζιλιάνοι μιλούν πορτογαλέζικα, οι Τζαμαϊκανοί και οι Ινδιάνοι εγγλέζικα και οι άλλοι λαοί ισπανικά, σαν μην είχαν δικές τους γλώσσες, είναι χαρακτηριστικό της αλλοτρίωσης και υποταγής τους –με την αγριότερη βία που μπορεί να φανταστεί κανείς– στις επιταγές και τα συμφέροντα των λευκών επιδρομέων.
Σε πελώριες περιοχές, όπως της αχανούς βόρειας Αμερικής, από τη σημερινή Νέα Υόρκη μέχρι το Λος Άντζελες ή της τεράστιας Βραζιλίας νότια και της μικρής Κούβας στο κέντρο, απέμειναν ελάχιστοι από τα δεκάδες εκατομμύρια των ιθαγενών κατοίκων τους. Εξολοθρεύτηκαν όλοι, με λίγους διασωθέντες και διασκορπισθέντες μακριά από τη γη τους και χωρίς τον πολιτισμό τους.
Τότε, οι Ευρωπαίοι άρχισαν να τους αντικαθιστούν με σκλάβους από την Αφρική! Σε περίπου 100 εκατομμύρια υπολογίζονται οι άνθρωποι που έπεσαν θύματα του δουλεμπορίου.
Από 40 εκατομμύρια Αφρικανούς που απάχθηκαν από τη μαύρη ήπειρο, περίπου 12,5 εκατομμύρια έφτασαν στα λιμάνια ζωντανοί για να στοιβαχτούν αλυσοδεμένοι στα αμπάρια των δουλεμπορικών πλοίων, ενώ στις «αγορές», στην Αμερική, έφτασαν μόνο 10,7 εκατομμύρια! Δηλαδή, για κάθε έναν απαχθέντα δολοφονούνταν τρεις και απ’ αυτούς που έμεναν ζωντανοί άλλο ένα 20% πέθαινε στη διάρκεια του μακρόχρονου και βασανιστικού ταξιδιού.
Ευρωπαίοι εξολοθρευτές
Αφανίστηκαν οι λαοί, αφανίστηκαν τα χωριά, οι πόλεις και οι πολιτισμοί τους, χάθηκαν οι γλώσσες τους, απαγορεύτηκαν οι θεοί τους, σβήστηκε η παρουσία τους. Οι ιθαγενείς σφαγιάστηκαν ή πέθαναν από την κακομεταχείριση στα ορυχεία και τις φυτείες και από τις αρρώστιες που τους μετέδωσαν οι λευκοί Ευρωπαίοι. Κι όταν πια λιγόστεψαν απελπιστικά, τους αντικατέστησαν με μαύρους από την Αφρική. Οι σκλάβοι πρόσφεραν απολύτως δωρεάν την ολοήμερη υπερεντατική εργασία τους στους λευκούς εποίκους δημιουργώντας μεγάλες περιουσίες και χτίζοντας ολόκληρες πολιτείες και κράτη με τον ιδρώτα και το αίμα τους, με ανταμοιβή μόνο ένα πιάτο φαΐ. Χωρίς δικαιώματα, θεωρούνταν πράγματα και ήταν αναλώσιμοι. Πωλούνταν, βασανίζονταν, ακρωτηριάζονταν και δολοφονούνταν κατά τη βούληση του ιδιοκτήτη τους.
Οι δουλέμποροι και οι δουλοκτήτες ήταν Ευρωπαίοι. Πορτογάλοι, Άγγλοι, Ισπανοί, Γάλλοι, Ολλανδοί, Δανοί και κάθε λογής τυχοδιώκτες έστησαν μια τρομακτική επιχείρηση εμπορίας ανθρώπων – με τη συνδρομή κυβερνήσεων και στρατών, τους οποίους απήγαγαν και μετέφεραν με τα πλοία τους για να πουληθούν και να εργαστούν στις φάρμες και τα εργοτάξια στις περιοχές που οι Ευρωπαίοι είχαν κατακτήσει δια πυρός και σιδήρου, με γενοκτονίες και εξανδραποδισμούς.
Αυτή η τρομακτική βαρβαρότητα σε βάρος ανθρώπων και πολιτισμών σε συνδυασμό με τη λεηλασία του χρυσού, του ασημιού, των διαμαντιών, της ξυλείας, των καρπών κ.λπ., σίγουρα έχει παίξει σημαντικό ρόλο στο οικονομικό «θαύμα» της Δύσης.
Ο όρος «κακομεταχείριση» μπορεί να δημιουργήσει παρανοήσεις, όπως και ο όρος «δολοφονία». Είναι όροι πολύ ήπιοι για να περιγράψουν αυτά που έκαναν οι Ευρωπαίοι σε βάρος δεκάδων εκατομμυρίων ανθρώπων προκειμένου να πλουτίσουν και να ευημερήσουν. Ο πλούτος και ο πολιτισμός των λευκών οφείλεται πρωτίστως σ’ αυτή τη γιγαντιαία λεηλασία και ανεπανάληπτη απανθρωπιά και δευτερευόντως στις τέχνες και τα γράμματα. Ακόμα και η επιστημονική και τεχνολογική πρόοδος οφείλεται σε μεγάλο βαθμό σ’ αυτό το «υπόβαθρο».
Λευκοί και έγχρωμοι
Η «λευκότητα» στις ΗΠΑ είναι συνώνυμη με την εξουσία. Και ο μαύρος που ανεβαίνει κοινωνικά αποδέχεται αυτή τη «λευκότητα», από τον Ομπάμα που κάνει τους πολέμους με πιο εξευγενισμένη ορολογία και συμπεριφορά για να μην προκαλεί τους λευκούς, μέχρι τον μαύρο αστυνομικό που συμμετέχει στις βιαιότητες με τους λευκούς συνάδελφούς του με στόχο τους «εκ φύσεως επιρρεπείς στο κακό» φυλετικά όμοιους του. Για τους μη λευκούς η αποδοχή αυτής της «λευκότητας», ως αντίληψης και ως μέσου επιβίωσης και αποδοχής, αποτελεί προϋπόθεση για την επιβίωση και την ανέλιξη τους ή απλώς για την εξασφάλιση της ανοχής των λευκών.
Η «λευκότητα» είναι συστατικό στοιχείο της αμερικάνικης ιδεολογίας, η μία δεν υπάρχει χωρίς την άλλη. Ακόμα και σήμερα που οι «έγχρωμοι» (ιθαγενείς, Αφρο-Αμερικανοί, Λατίνοι και Ασιάτες) τείνουν να ξεπεράσουν σε αριθμό τους λευκούς απόγονους των Ευρωπαίων, η ισχύς της «λευκότητας» δεν ελαττώνεται και αμφισβητείται μόνο ως προς τα εξωτερικά της χαρακτηριστικά. Για την πλειονότητα των «εγχρώμων» το ζητούμενο είναι η ένταξή τους σ’ αυτή την αμερικάνικη ταυτότητα. Δεν θα εξέπληττε κανέναν εάν διαπιστωνόταν ότι ο Μάικλ Τζάκσον πέθανε από την υπερβολική χρήση των χημικών σκευασμάτων που χρησιμοποιούσε για να λευκάνει το δέρμα του προκειμένου να ξεπεράσει το τελευταίο εμπόδιο για την καθολική αποδοχή του κι από τον πιο ρατσιστή Αμερικάνο. Το σύστημα είναι έτσι δομημένο που η «λευκότητα» ποτέ δεν παραχωρείται σε ένα μη λευκό όσο ψηλά κι αν φτάσει, όσο κι αν ενσωματωθεί. Ακόμα κι ο Ομπάμα, που έφτασε στην υψηλότερη και τιμητικότερη θέση της κρατικής ιεραρχίας, δεν έπαψε να θεωρείται ξενογεννημένος και κρυπτομουσουλμάνος.
Ο ειρηνιστής και διαλλακτικός Martin Luther King, οκτώ μήνες πριν δολοφονηθεί, είχε πει ότι «η τεράστια πλειονότητα των λευκών Αμερικάνων είναι ρατσιστές, είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα». Αυτή η διευκρίνηση «συνειδητά ή ασυνείδητα» δείχνει τη βαθύτητα που έχει η «λευκότητα» στις ΗΠΑ. 50 χρόνια μετά, ο Eddie S. Glaude Jr., πρόεδρος του Τμήματος Αφρο-Αμερικανικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Princeton, μαύρος ο ίδιος, επισημαίνει σε άρθρο του (περιοδικό Time, 9 Απριλίου 2018) ότι η ανεργία μεταξύ των μαύρων είναι διπλάσια από των λευκών, τα παιδιά των μαύρων πολύ φτωχότερα, τα δημόσια σχολεία είναι φυλετικά διαχωρισμένα ακριβώς όπως ήταν στη δεκαετία του ’60 και το χάσμα ανάμεσα στον πλούτο των μαύρων και των λευκών έχει τριπλασιαστεί!
Θεσμικός ρατσισμός
Σήμερα, οι μαύροι συνεχίζουν να σκοτώνονται σαν μύγες από πάνοπλους αστυνομικούς, οι φυλακές είναι γεμάτες από μαύρους που ποτέ δεν έχουν τα μέσα για μια καλή υπεράσπιση στα δικαστήρια που συχνά αποτελούνται από δικαστές, εισαγγελείς και ενόρκους που είναι διαποτισμένοι από τη «λευκότητα». Και ο Λευκός Οίκος και τα ανώτερα κλιμάκια της κυβέρνησης, όπως γράφει ο Glaude, έχουν καταληφθεί από οπαδούς της ανωτερότητας της λευκής φυλής. «Σκοτώνουν μαύρους αδιακρίτως για να κάνουν τους λευκούς να νιώθουν ασφαλείς», γράφει η Molly Ball. «Από τη δεκαετία του 1960, ο “νόμος και τάξη” είναι ένα κωδικοποιημένο πολιτικό σλόγκαν, μία επίκληση βασισμένη στον φόβο με σκοπό να γαλβανίσει τους λευκούς ψηφοφόρους». «Είναι κοινά αποδεκτό ότι ο “πόλεμος κατά των ναρκωτικών” στις δεκαετίες του 1980 και του ’90 κατέστρεψε κοινότητες, εφαρμόστηκε δυσανάλογα σε βάρος των εγχρώμων, υπερμεγέθυνε το ποινικό σύστημα και τις φυλακές και διόγκωσε τη φτώχεια και την ανισότητα», τονίζει ο Todd Cox, στέλεχος της «Εθνικής ένωσης για την πρoαγωγή των εγχρώμων» (NAACP).
Ο ρατσισμός ήταν πάντα θεσμικός στις ΗΠΑ. Και «συμμετοχικός»! Λευκοί γείτονες, παπάδες, δικαστές, ένορκοι, εισαγγελείς, σερίφηδες, αστυνομικοί, δημόσιοι υπάλληλοι, δημοσιογράφοι, δάσκαλοι, η κοινωνία (με τις εξαιρέσεις της) με αυτές τις αντιλήψεις και τους ανάλογους νόμους, στήριζαν αυτό το απάνθρωπο σύστημα, που ήταν φυλετικά άκαμπτα διαχωρισμένο και ταξικά αυστηρά διαρθρωμένο.
Σήμερα, παρόλο που οι νόμοι έχουν εκδημοκρατιστεί και η κοινωνία έχει γίνει πολυμορφική, η λευκή ράτσα παρακρατεί την ηγεμονία. Αλλά είναι πολύ ενοχλημένη, διαταραγμένη, αναστατωμένη και θυμωμένη επειδή νιώθει ότι απειλείται από εσωτερικούς και εξωτερικούς κινδύνους. Στο εσωτερικό γιατί οι μειονότητες τείνουν να γίνουν πλειονότητες και από το εξωτερικό γιατί οι «κατώτερες φυλές», μελαμψοί Άραβες, κίτρινοι Κινέζοι, μαύροι, μιγάδες και ιθαγενείς Βενεζουελάνοι, Κουβανοί, Νικαραγουανοί κ.ά. αμφισβητούν την ανωτερότητά της και απειλούν να πάρουν πίσω τουλάχιστον ένα μέρος απ’ αυτά που τους ανήκουν, χάρη, όμως, στα οποία, ευημερούν οι Δυτικοί που τα έχουν υφαρπάξει εδώ και μερικούς αιώνες.
Λευκότητα και ναζισμός
Με κοινή ευρωπαϊκή ρίζα, η αμερικανική «λευκότητα» αποτελεί μία άλλη εκδοχή του ναζισμού. Κάθε εθνική και εξουσιαστική οντότητα επέβαλε την κυριαρχία της «λευκότητας» με βάση τις ιδιαιτερότητες και τις δυνατότητές της, συχνά σε πλήρη ανταγωνισμό και σύγκρουση με τους ομόδοξους ανταγωνιστές της. Πίσω απ’ αυτή τη «λευκότητα» καλύφθηκαν, εξωραΐστηκαν και προωθήθηκαν τα συμφέροντα των αρχουσών τάξεων και μ’ αυτή τη σημαία, εμπλουτισμένη με τις «αξίες» του χριστιανισμού και του λευκού δυτικού πολιτισμού, πραγματοποιήθηκαν οι επιδρομές σε όλη την ανθρωπότητα και οι αμέτρητες θηριωδίες σε βάρος των λαών.
Αυτό είναι το υπόβαθρο της δυτικής ηγεμονίας και όσες αλλαγές κι αν έχουν γίνει στον τρόπο οργάνωσης των καθεστώτων, στις προτεραιότητες και τις αξιολογήσεις τους, στους θεσμούς και τους νόμους, η ενυπάρχουσα βαρβαρότητα αυξομειώνεται, αλλά ποτέ δεν απαλείφεται. Ως πολίτες που μεγαλώσαμε σε μία περίοδο πρωτοφανούς ακμής του δυτικού κόσμου, δυσκολευόμαστε να αποδεχτούμε αυτή την ωμή αλήθεια. Εξ ου και πολλοί ακόμα θεωρούν ότι οι σημερινές βαρβαρότητες είτε στο εσωτερικό των δυτικών κοινωνιών είτε στο εξωτερικό με τις άγριες επιδρομές και τις καταστροφές εναντίον χωρών, κρατών, λαών και πολιτισμών, αποτελούν «λάθη» και «εκτροπές» και όχι φυσικές εκφάνσεις του συστήματος. Δύσκολο είναι να παραδεχτεί κανείς που μεγάλωσε σ’ αυτή τη «χρυσή εποχή» ότι πρόκειται για μια εξαίρεση, μια παρέκκλιση, εφ’ όσον το σύστημα στον πυρήνα του έμεινε ακέραιο και απαράλλαχτο.
Η συνταύτιση της Ευρώπης με τις ΗΠΑ, αλλά και με το Ισραήλ, τη Σαουδική Αραβία και πολλά άλλα αυταρχικά, ρατσιστικά και ψευτοδημοκρατικά καθεστώτα σε όλο τον κόσμο, επιβεβαιώνει αυτή την αλήθεια.
Ασφαλώς, στις δυτικές κοινωνίες αναπτύχθηκαν σπουδαία στοιχεία του παγκόσμιου πολιτισμού και ξεχώρισαν φωτισμένοι πολίτες, αλλά όποια κι αν είναι η ευεργετική επίδρασή τους, το σύστημα εξουσίας παρέμεινε εκμεταλλευτικό, βίαιο, άνισο, επιθετικό και ρατσιστικό.
Αναμφίβολα, οι αστικές δημοκρατίες στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ αποτελούν μια σημαντική εξέλιξη σε σχέση με χιλιετίες απόλυτου δεσποτισμού. Αλλά απέχουν πάρα πολύ από το να είναι πραγματικές δημοκρατίες. Κι αν η αστική δημοκρατία αποτελεί πρόοδο σε σχέση με τα βασίλεια, τις αυτοκρατορίες και τα φέουδα, με τη γνώση και τον πλούτο που έχει αποκομίσει η ανθρωπότητα, είναι ήδη ξεπερασμένη ακόμα κι αν δεν έχουν ωριμάσει όλες οι αναγκαίες συνθήκες για τη μετάβαση στην ανώτερη μορφή δημοκρατίας.
Δημοκρατία των ολίγων
Η αστική δημοκρατία άκμασε πρόσκαιρα, αλλά πλέον είναι δέσμια των ολιγαρχιών που προσπαθούν να εμποδίσουν το πέρασμα του ανθρώπινου πολιτισμού σε ένα ανώτερο επίπεδο. Στη σύγχρονη αστική δημοκρατία εντείνονται οι ανισότητες, συρρικνώνονται τα δικαιώματα, επιστρέφουν οι καταστροφικοί πόλεμοι, εξαθλιώνονται οι κοινωνίες πολιτισμικά, οικονομικά, κοινωνικά και ψυχολογικά. Η αστική δημοκρατία λειτουργεί δημοκρατικά μόνο για τις μειοψηφίες που μοιράζονται μεταξύ τους τη μερίδα του λέοντος από τον παραγόμενο πλούτο.
Στις μητροπόλεις, οι κοινωνίες αρκούνται σε μικρομερίδια και μικροδικαιώματα, αλλά εξακολουθούν να είναι σε προνομιακή θέση σε σχέση με το μεγαλύτερο μέρος της ανθρωπότητας που με το μαστίγιο και τις επιταγές των μητροπόλεων παραμένει καθηλωμένο στην εξάρτηση και την υπανάπτυξη. Κι αυτό επιτρέπει στους λαούς του δυτικού κόσμου, συγκρίνοντας τους εαυτούς τους με τους λαούς των αποικιών, να έχουν την αίσθηση ότι ζουν σε πραγματικές δημοκρατίες. Αυτό το μοντέλο, της δημοκρατίας των ολίγων, της δημοκρατίας με διαβαθμίσεις, των ισχυρών σε βάρος των αδύναμων, είναι το κυρίαρχο. Εφαρμόζεται από τις ΗΠΑ μέχρι το Ισραήλ, διαβρώνοντας τις ευρωπαϊκές κατακτήσεις. Κι όσο η αστική δημοκρατία χάνει τους χυμούς της τόσο περισσότερο αναβιώνουν και αναδύονται στην επιφάνεια τα λύματα που είχαν σπρωχτεί κάτω από ένα εντυπωσιακό περίβλημα που γοήτευσε και καθησύχασε τις μεταπολεμικές γενιές.
Ήδη στην Ευρώπη, και όχι μόνο στην Πολωνία και την Ουγγαρία, ούτε τα δικαιώματα, ούτε η ευημερία, ούτε η ειρήνη θεωρούνται δεδομένα. Οι ολιγαρχίες αποψιλώνουν τις αστικές δημοκρατίες και τις φέρνουν όλο και πιο κοντά στα μέτρα τους. Μεταπολεμικά, μπήκαν χαλινάρια στον αυταρχισμό και την ολιγαρχία, αλλά δεν ξεριζώθηκαν. Και τώρα, ανακάμπτουν και καταργούν τα ανθρωπιστικά επιτεύγματα.
Πολιτική ποτισμένη ρατσισμό
Σήμερα, ο ρατσισμός, η ανωτερότητα της «λευκότητας», εκδηλώνεται με πάμπολλες μορφές εναντίον όλων των εγχρώμων στο εσωτερικό των δυτικών αστικών δημοκρατιών, αλλά και σε παγκόσμια κλίμακα.
Στις ΗΠΑ, το κίνημα «Οι ζωές των Μαύρων αξίζουν» είναι αντίδραση στο ρατσισμό που εκφράζεται με τις εκατοντάδες εν ψυχρώ δολοφονίες μαύρων ανδρών και εφήβων από όργανα του κράτους. Κανένας έγχρωμος δεν είναι ασφαλής. Κι αν δεν κινδυνεύει από σφαίρες, κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή – επειδή είναι διαφορετικός – να υποστεί ταπεινωτικό έλεγχο σε δημόσιο χώρο. Αλλά και το κυνήγι των μεταναστών χωρίς άδεια παραμονής που έχει πάρει τις διαστάσεις πογκρόμ έχει ρατσιστικό υπόβαθρο. Ο ίδιος ο πρόεδρος των ΗΠΑ, φανατικός οπαδός της «λευκότητας», αποκαλεί συλλήβδην τους έγχρωμους μετανάστες «βιαστές και δολοφόνους» ενισχύοντας τον ρατσιστικό τόνο και λόγο. Έτσι, ο ρατσισμός ενθαρρύνεται και ανανεώνεται, με δεδομένο, μάλιστα, ότι μερικές από τις χειρότερες εκφάνσεις του δεν αφορούν μόνο το απώτερο παρελθόν. Τα λιντσαρίσματα γίνονταν μέχρι τη δεκαετία του 1950, οι φυλετικοί νόμοι καταργήθηκαν το 1965 και τα μυστικά ιατρικά πειράματα σε μαύρους ασθενείς σταμάτησαν μόλις το 1975.
Αλλά και στην Ευρώπη, οι μεγάλες αντιδράσεις εναντίον των μεταναστών και των προσφύγων έχουν βαθύ ρατσιστικό υπόβαθρο. Από τα κράτη, χτίστηκαν τείχη και φράχτες, δημιουργήθηκαν γκέτο και στρατόπεδα, πραγματοποιούνται διωγμοί και απελάσεις, και από ανεξέλεγκτες κοινωνικές δυνάμεις, που έχουν ευρύτερη αποδοχή, γίνονται εμπρησμοί κατοικιών, καταστημάτων και χώρων φιλοξενίας, καθώς και ξυλοδαρμοί και λιντσαρίσματα. Εθνικιστικά και ρατσιστικά κόμματα αναπτύχθηκαν σχεδόν παντού, ιδίως σε χώρες που έχουν ρατσιστικό και ναζιστικό παρελθόν.
Πολύ έντονο ρατσιστικό χαρακτήρα έχουν και οι πόλεμοι που έχει εξαπολύσει η Δύση. Οι χώρες και οι λαοί που δεν υποτάσσονται στην ηγεμονία των λευκών θεωρούνται κατώτερες. Όπως πολύ εύστοχα επισημαίνει στο μυθιστόρημα «Υπόγειος σιδηρόδρομος» του Κόλσον Ουάιτχεντ ένας κυνηγός σκλάβων -μετά από ένα καταστροφικό «λευκό» πογκρόμ: «Έτσι λειτουργούν οι ευρωπαϊκές φυλές. Ό,τι δεν μπορούν να το ελέγξουν, το καταστρέφουν.»
Μόνο αν δει κανείς χωρίς παρωπίδες την πραγματικότητα, γνωρίζοντας το ιστορικό της βάθος, μπορεί να αντιληφθεί πώς λειτουργεί ο δυτικός κόσμος και προς τα πού κατευθύνεται όταν υποτροπιάζει. Γι’ αυτό, η γνώση της αλήθειας είναι προϋπόθεση για κάθε ατομική επιλογή και στάση και για τη συνέχιση της προσπάθειας για ένα κόσμο καλύτερο.
Στέλιος Ελληνιάδης
Οι «Αράπηδες»
Βλέποντας κρεμασμένους, ακρωτηριασμένους, καμένους ζωντανούς, λιντσαρισμένους και μαστιγωμένους με μαστίγιο που έχει κόμπους, βαρίδια ή λεπίδες, «γάτα με εννιά ουρές» και βιώνοντας βιασμούς, εμπρησμούς, χωρισμούς οικογενειών, ατιμώσεις, αρρώστιες, ευγονικά πειράματα, απόλυτη φτώχεια και απερίγραπτη εξαθλίωση, μεγαλώνει στη φάρμα η Κόρα, η σκλάβα που πρωταγωνιστεί στο βραβευμένο με Πούλιτζερ μυθιστόρημα του Κόλσον Γουάιτχεντ. Τα παρακάτω αποσπάσματα είναι από το βιβλίο του «Υπόγειος σιδηρόδρομος» (μετ. Γ. Μπλάνας, εκδ. Ψυχογιός 2018), το οποίο έφτασε στην πρώτη θέση της λίστας των πιο εμπορικών βιβλίων της εφημερίδας The New York Times:
«Η ανελέητη μηχανή του βαμβακιού απαιτούσε το καύσιμο των αφρικανικών κορμιών. Διασχίζοντας πέρα-δώθε τον ωκεανό, τα πλοία έφερναν κορμιά για να δουλέψουν τη γη και ν’ αναπαράγουν άλλα κορμιά. Τα πιστόνια της μηχανής δούλευαν ασταμάτητα. Περισσότεροι σκλάβοι οδηγούσαν σε περισσότερο βαμβάκι, το οποίο οδηγούσε σε περισσότερα χρήματα για ν’ αγοράσουν περισσότερη γη, για να καλλιεργήσουν περισσότερο βαμβάκι. Ακόμα και με τον τερματισμό του δουλεμπορίου, σε λιγότερο από μια γενιά οι αριθμοί ήταν αδύνατον να συντηρηθούν: όλοι αυτοί οι «αράπηδες». Οι λευκοί ξεπερνούσαν τους σκλάβους κατά δύο προς έναν στη Βόρεια Καρολίνα, αλλά στη Λουιζιάνα και στην Τζόρτζια οι πληθυσμοί ήταν σχεδόν ίσοι. Ακριβώς δίπλα, στη Νότια Καρολίνα, ο αριθμός των μαύρων ξεπερνούσε τον αριθμό των λευκών κατά εκατό χιλιάδες και παραπάνω…»
«Τα πτώματα κρέμονταν από τα δέντρα σαν σάπια στολίδια. Μερικά ήταν γυμνά, άλλα μισοντυμένα, τα παντελόνια μαύρα εκεί που άδειασαν τα έντερά τους, όταν έσπασαν ο ι λαιμοί τους. Καταφανείς πληγές και τραύματα σημάδευαν τη σάρκα εκείνων που ήταν πιο κοντά της, των δύο που φωτίζονταν από τη λάμπα του σταθμάρχη. Ο ένας είχε ευνουχιστεί, μ’ ένα άσχημο στόμα να χάσκει στη θέση των γεννητικών οργάνων του. Η άλλη ήταν γυναίκα. Η κοιλιά της έκανε καμπύλη…»
«Οι πολιτοφύλακες τον έφεραν πίσω μέσα σ΄ ένα σιδερένιο κλουβί… Συγκεντρώθηκαν στο μπροστινό γκαζόν. Οι επισκέπτες του Ράνταλ αργόπιναν ρούμι αρωματισμένο με μπαχαρικά, καθώς περιέλουσαν με πετρέλαιο τον Μπιγκ Άντονι και τον πυρπόλησαν. Οι παρόντες δεν αναγκάστηκαν ν’ ακούσουν τις κραυγές του, καθώς την πρώτη μέρα του έκοψαν τα γεννητικά όργανα, του τα έχωσαν στο στόμα κι έραψαν τα χείλια του…»
