Του Ηρόστρατου
«Ο όλος χειρισμός ήταν απαράδεκτος και προσβλητικός για τον Έλληνα πολίτη. Ας μη μιλήσουμε πώς είναι για τους εργαζόμενους. Η ΕΡΤ δεν είναι μια ΔΕΚΟ, όπως ας πούμε ο Εθνικός Οργανισμός Βάμβακος. Εκείνον τον κλείνεις για ένα τρίμηνο για να φέρεις πιο σύγχρονα εκκοκκιστήρια ή για να απολύσεις μερικούς που δεν είναι εντελώς αναγκαίοι και δεν το παίρνει είδηση κανείς. Δεν έχει καμία επίπτωση στην κοινωνία. Ραδιόφωνο και Τηλεόραση, όμως, περιέχουν στην ίδια τη λέξη τους ανθρώπινες αισθήσεις. Όραση και φωνή. Αυτά τα δύο εκπέμπουν μηνύματα και ζουν για το δευτερόλεπτο. Η φίμωση κι η τύφλωση είναι εναντίον, όχι μόνο της δημοκρατίας, αλλά του ίδιου του ανθρώπου…».
Διαβάζω τη συνέντευξη του Βασίλη Βασιλικού με αφορμή την επανέκδοση του Ελικόπτερου, ενός μυθιστορήματος εμπνευσμένου από τη θητεία του στην ΕΡΤ και παράλληλα κοιτάζω την προκήρυξη για την πρόσληψη στο μόρφωμα της ΝΕΡΙΤ. Ένας άθλιος εκβιασμός που απευθύνεται σε δημοσιογράφους και τεχνικούς που πλήττονται από μακροχρόνια ανεργία. Και όσοι δουλεύουν -συνήθως σε συνθήκες γαλέρας- συχνά είναι και απλήρωτοι. Συχνότερα ακόμη, ανασφάλιστοι. Ευάλωτοι…
Η εξουσία, κυνικότατα, θέλει να τους συντρίψει. Ως νέα «σιδερένια φτέρνα» να λιώσει κάθε αντίσταση.
Πέρα από τις βασικές επιδιώξεις, η συγκεκριμένη προκήρυξη υπηρετεί και τον πολιτισμό των μορίων. Με πρόσχημα την (όντως υπαρκτή) αναξιοκρατία, επιλέγει ένα -υποτίθεται- αντικειμενικό σύστημα. Όλα μετριούνται και γίνονται νούμερα: Ανάμεσα σε έναν καλό ρεπόρτερ κι έναν κάτοχο διδακτορικού θα επιλεγεί ο δεύτερος -λόγω μορίων.
Ένας συγγραφέας όπως ο Βασίλης Βασιλικός, με σημαντικό και διεθνώς αναγνωρισμένο έργο, αν τυχόν υπέβαλλε αίτηση για την παρουσίαση μιας εκπομπής για το βιβλίο θα προσπερνιόταν άνετα από μια παρουσιάστρια όπως η Τατιάνα Στεφανίδου ή από έναν κάτοχο πιστοποίησης χρήσης υπολογιστή ή κάποιον άλλο που θα μάζευε μόρια λόγω… μεταπτυχιακών.
Δεν είναι, βεβαίως, καμιά πρωτοτυπία. Έτσι γίνεται παντού. Κανείς δεν ψάχνει για μόρφωση, κουλτούρα κ.λπ. Όλοι κυνηγάνε πιστοποιητικά κάθε είδους και «χαρτιά», επιμορφώσεις…
Μπορείς όμως να παράγεις πολιτισμό με… μόρια; Θα μου πείτε, το τελευταίο που ενδιαφέρει την εξουσία είναι ο πολιτισμός. Βρισκόμαστε στα χέρια Μπουμπούκων και Χωμε(ι)νίδηδων. Αυτοί και οι υπάλληλοί τους θα μετρούν με το υποδεκάμετρο τα μόρια, κάνοντας και τη σχετική μαγειρική για τα δικά μας παιδιά.
Η Αριστερά, όμως, χρόνια και χρόνια μένει βουβή. Χωρίς προτάσεις. Ποιου είδους αξιοκρατία ονειρευόμαστε; Των μορίων ή των ονείρων;
Αναζητούνται απαντήσεις…
Χούντες
Λόγω επετείου αποκατάστασης της Δημοκρατίας και καθώς διάφοροι αμφισβητούν σε ποιο καθεστώς ζούμε σήμερα, παραπέμπω και πάλι στη συνέντευξη του Βασίλη Βασιλικού: «….Σήμερα υπάρχει μια παγκόσμια χούντα που είναι το χρηματοπιστωτικό σύστημα, οι οίκοι αξιολόγησης, οι λεγόμενες “αγορές”. Ο εξαγριωμένος, ανεξέλεγκτος καπιταλισμός με άλλα λόγια, στην πιο ακραία του έκφανση. Νοσταλγώ την “ισορροπία του τρόμου” που μας εξασφάλιζαν τα κράτη του “υπαρκτού σοσιαλισμού”…»
