Τριάντα χρόνια τώρα, οικτίρω, μέμφομαι και ψέγω την πολιτική ορθότητα (κι όχι απαραιτήτως τους πολιτικώς ορθούς, όταν δεν είναι μίσθαρνα κνώδαλα της εξουσίας). Σκέφτηκα λοιπόν «να κοιμηθούν οι νόμοι για μια μέρα» και να «μπω στα παπούτσια» ενός πολιτικώς ορθού, μπας και τον νιώσω καλύτερα, χωρίς να πάθω νίλα.
Έπαθα νίλα!
Ένας πολιτικώς ορθός (αν είναι ο εαυτός του και δεν κάνει βολικές αφαιρέσεις-εξαιρέσεις) δεν μπορεί να ευχαριστηθεί το 95% των τραγουδιών – δεν είναι πολιτικώς ορθά τα έρμα.
Δεν μπορεί να διαβάσει την κλασική λογοτεχνία! είναι ως επί το πλείστον αιχμάλωτη η κακομοίρα του Ελληνορωμαϊκού πολιτισμού, του Κινέζικου, του Ινδικού, του Αμερικανικού και κάθε πολιτισμού που η οικουμενική του αξία εδράζεται στα εθνικά του χαρακτηριστικά.
Ο δυστυχής αυτός άνθρωπος, ο πολιτικώς ορθός δεν μπορεί να διαβάσει Ιστορία. Διότι κρίνει τα γεγονότα και τα πρόσωπα με σημερινά κριτήρια. Ήγουν, μύλος που αλέθει τυρί και βγάζει παστουρμά.
Καθόλου καλύτερα δεν τα πάει με τους φιλοσόφους, αρχαίους και νεότερους, πρόκειται συνήθως για «άνδρες-λευκούς» και συνεπώς εξ αυτών συγχωρεί μόνον όσους δεν καταλαβαίνει, λόγου χάριν τον Ντεριντά…
…διότι η αποδόμηση (όπως και ο πολυπολιτισμός) είναι πράγματα άκρως πολιτικώς ορθά. Το ίδιο και στις τέχνες: κάθε μεταμαλακία είναι εξαίσια διότι είναι απολύτως άσχετη με τις μάζες και κάθε είδους πληβείο.
Διότι, ο σωστός πολιτικώς ορθός περιφρονεί τις μάζες, βρίσκει τον λαό «λαϊκιστή»(!!) και μιμείται τις ελίτ, οι οποίες στο πρόσωπό του βρίσκουν τον οπαδό της Τυραννίδας τους
τον εθελόδουλο που δεν αγαπάει ό,τι δεν θαυμάζει, τον μισάνθρωπο.
***
Εκεί όμως που ο πολιτικώς ορθός καβαλάει τις νυχτερίδες και ίπταται εις ύψη σκοτεινά και ασέληνα, είναι όταν μετέρχεται (μονίμως) τα «δύο μέτρα και σταθμά», κάτι
που συνδέεται ευθέως με τον οπαδισμό του. Λόγου χάριν αν γίνει ένας βιασμός από κάποιον Βένετο, ο καλός μας διπρόσωπος οργιάζει στις ιερεμιάδες, ενώ αν ο βιαστής είναι Πράσινος, ο τιμητής μας δεν βγάζει μιλιά, κιχ.
……………
Για αυτό το αγλάισμα του ορθολογισμού, τον πολιτικώς ορθό, κάθε έννοια έχει δύο γλώσσες. Για παράδειγμα, ο αυτοπροσδιορισμός! Αν πρόκειται για «Μακεδόνες» είναι δικαίωμα, αν πρόκειται για Έλληνες είναι… εθνικισμός!
Αν κάποιος κάνει κριτική στο Ισραήλ για τη γενοκτονία των Παλαιστινίων είναι… αντισημίτης, αν διαβλέπει τον τουρκικό κίνδυνο είναι Τουρκοφάγος κι αν δεν βγάζει τον σκασμό για τα εγκλήματα της Δύσης στη Γιουγκοσλαβία είναι (αν)άδελφος των αν(άδελφων) Σέρβων.
Για αυτά τα λαμπρά δείγματα υποκρισίας ένας Ορθόδοξος κληρικός είναι «μουλάς» ενώ η μαντήλα δείγμα ταυτοτικής ελευθερίας. Βεβαίως σε περιπτώσεις κλειτοριδεκτομής «μαζεύονται» κάπως, αλλά και πάλι μας θεωρούν ανίκανους να εννοήσουμε τις τοπικές κουλτούρες…
…όπως την απέχθεια αυτών των «τοπικών κοινωνιών» για τη χειραφέτηση των γυναικών. (Καθώς συμβαίνει για παράδειγμα με τη θέση των γυναικών στη Μουσουλμανική μειονότητα στη Θράκη) – όμως! το θέμα αυτό είναι ταμπού! Και, επίσης, η μειονότητα είναι «Τουρκική». (Ούτε καν αντιλαμβάνονται ότι η Σαρία προσβάλλει και τους Τούρκους που δεν είναι Ισλαμιστές) – αλλά κάτι τέτοιο είναι κάπως πολύπλοκο για ένα πολιτικώς ορθό μυαλό.
***
Εν τέλει ένας πολιτικώς ορθός άνθρωπος είναι ένας δυστυχισμένος άνθρωπος. Στην πραγματικότητα δεν μπορεί να υπερασπισθεί ούτε και όσα πρεσβεύει διότι αυτά συνήθως αντιφάσκουν με τον εαυτό τους. Εν τέλει
μανιχαϊστής, ένας πολιτικώς ορθός στερείται τη δροσιά που έχει η altera pars που υπάρχει μέσα σε κάθε έννοια, κάθε πρόσωπο και κάθε γεγονός.
Στερημένος λοιπόν από κάθε ευρυχωρία και πολύ περισσότερο αμφιβολία, αναρωτιέμαι από πού παίρνει χαρά, ποίηση και αγάπη ένας ρηχός, αποξηραμένος και τιμητής των «άλλων» άνθρωπος;
………………..
Δεν ξέρω και με δυσκολία θα ήθελα να μάθω – υπάρχουν και πράγματα που τα φοβάμαι…
