Η επίσκεψη του Κινέζου ηγέτη Σι στον πρόεδρο Πούτιν σφράγισε και τυπικά την αποτυχία της αμερικανικής πολιτικής να αποτρέψει πάση θυσία τη συνεργασία Πεκίνου-Μόσχας και μάλιστα τη στιγμή που διαφαίνεται ότι η Ρωσία επικρατεί στον Ουκρανικό Πόλεμο. Ο άνθρωπος που εμπνεύστηκε πριν από μισό αιώνα αυτή την πολιτική, ο Χένρι Κίσινγκερ, είναι πλέον 100 ετών και βλέπει το έργο της ζωής του να τελειώνει άδοξα. Και μαζί να κλείνει το όνειρο της παγκόσμιας επικράτησης της πατρίδας του. Μόνη «παρηγοριά στον άρρωστο ώσπου να βγει η ψυχή του» είναι ότι οι πιο έγκυροι αναλυτές των ΗΠΑ γράφουν πως η Κίνα του Σι θα καταπιεί τη Ρωσία του Πούτιν. Δεν είναι απίθανο. Αλλά τι παρηγοριά μπορεί να βρει σ’ αυτό η χώρα που είναι ακόμα και θα συνεχίσει να κρατάει για κάποιο, σχετικά μικρό χρονικό διάστημα, τα παγκόσμια σκήπτρα όταν ήδη ξέρει ότι ο χρόνος κινείται αναπότρεπτα αντίστροφα με επιταχυνόμενο ρυθμό; Και όταν η μόνη διαφαινόμενη οδός για να καθυστερήσει η φορά των πραγμάτων είναι ο πόλεμος, ο πυρηνικός πόλεμος;
Δεν θα μπω σε υποθέσεις και αναλύσεις για μια εποχή μετά από έναν πυρηνικό πόλεμο. Θα το κάνουν οι επιζήσαντες. Σημειώνω όμως ότι επιδίωξη και κίνητρο σε κάθε πόλεμο είναι το πολιτικό και οικονομικό κέρδος για τον νικητή και όχι η καταστροφή. Αυτό που φαίνεται ως καταστροφή είναι το κέρδος του νικητή που εξανδραποδίζει τον αντίπαλο και τον καθιστά εξάρτημά του για καιρό, όπως π.χ. οι ΗΠΑ τη Γερμανία ή η ΕΣΣΔ την ανατολική Ευρώπη.
Η στάση των εμπλεκομένων Κίνας-Ρωσίας-ΗΠΑ, οι φοβέρες, οι απειλές και οι προτάσεις συμφιλίωσης, είναι θέμα τακτικής προς εντυπωσιασμό, εκφοβισμό, παραπλάνηση του κόσμου. Με δυο λόγια περί πυρηνικού πολέμου θα είναι συχνά ο λόγος καθώς και η εντύπωση ότι όπου να ’ναι μας πέφτει η βόμβα στο κεφάλι. Θα είναι λάθος εντύπωση. Όπως έλεγε ο Μάο η ατομική βόμβα είναι χάρτινη τίγρης. Όσο πιο καταστρεπτικές τόσο πιο δύσχρηστες είναι. Ο πυρηνικός πόλεμος δεν οδηγεί σε νίκη/ήττα αλλά σε επιστροφή στα στοιχειώδη της λογικής: Ο πόλεμος είναι υπόθεση κέρδους-ζημίας. Από την αρχαία εποχή ο πόλεμος έχει τα ίδια κίνητρα. Τα ίδια κίνητρα σημαίνει ότι οι πόλεμοι γίνονται ανεξάρτητα από το πολιτικό-οικονομικό σύστημα. Αντιπαρατίθενται ο ιμπεριαλισμός με άλλους όμοιους ή τους αντίθετους αλλά και οι αντι-ιμπεριαλιστές μεταξύ τους π.χ. Κίνα-ΕΣΣΔ, Μάο-Χρουστσόφ.
Οι Ευρωπαίοι τώρα έχουν υποκύψει στις ΗΠΑ εναντίον των συμφερόντων τους αλλά μια τέτοια σύμπραξη είναι ετοιμόρροπη. Αυτό που σήμερα είναι η μάχη των Γάλλων για τις συντάξεις έχει όλα τα στοιχεία να γίνει, ωριμάζοντας, ένας πανευρωπαϊκός αγώνας απελευθέρωσης από τις υποχρεώσεις (καταναγκασμούς) της Δυτικής Συμμαχίας
Στόχος του κάθε πολέμου είναι να λεηλατηθεί η περιουσία του αντιπάλου. Οι νεκροί του πολέμου είναι οι λεγόμενες «παράπλευρες απώλειες» κάτι το δευτερεύον που είναι θέμα χρόνου να αντικατασταθεί αφού οι άνθρωποι γεννάνε συνεχώς. Φαίνεται απάνθρωπο αλλά είναι έτσι. Αν οι άνθρωποι ήταν η απόλυτη αναντικατάστατη αξία οι πόλεμοι θα είχαν καταργηθεί προ αμνημονεύτων ετών. Πόσο μάλλον τώρα που μερικοί επιστήμονες (και ο δικός μας κ. Ζερεφός) θεωρούν ότι ιδανικός αριθμός των ζώντων επί γης είναι μόλις 500 εκ. και όχι τα 10 δισεκατομμύρια θνητοί – και αναλώσιμοι.
Οι Αγγλοσάξωνες
Οι αγγλοσαξωνικές ελίτ, οι πιο επιρρεπείς στην προσφυγή σε πολεμικές λύσεις των προβλημάτων, είχαν την απόλυτη πεποίθηση έως τώρα ότι θα καταστρεφόταν ο αντίπαλος, ενώ ο δικός τους κόσμος θα είχε αποδεκτές απώλειες. Πλέον γι’ αυτή την ελίτ, με έδρα το Λονδίνο και την Ουάσιγκτον, μια σύγκρουση οδηγεί στην αμοιβαία καταστροφή, πάντως σίγουρα στη δική της: Για τουλάχιστον τρεις λόγους:
- Επειδή οι αντίπαλοι είναι διασκορπισμένοι γεωγραφικά (π.χ. Ρωσία-Κίνα-Βραζιλία, οι BRICS) ενώ η Δύση συμπαγής, ΗΠΑ και Ευρώπη, είναι πιο εύκολος στόχος.
- Επειδή οι αντίπαλοι κατέχουν τεράστιες εκτάσεις και είναι πολυπληθέστεροι με μεγάλη διαφορά – μόνο η Κίνα έχει υπερδιπλάσιο πληθυσμό αθροιστικά από τις ΗΠΑ- Ευρώπη.
- Και επειδή είναι εξοπλισμένοι, όπως και η Δύση, μέχρι τα δόντια. Θα υποστούν καταστροφική ζημία (σε έναν πυρηνικό Αρμαγεδδώνα) αλλά στη Δύση δεν θα φυτρώνει χορτάρι.
Όλοι πια έχουν καταλάβει ότι η Κίνα έχει δεθεί με τη Ρωσία χάρη στον φόβο που εμπνέουν οι ΗΠΑ. Μόνο στις ΗΠΑ οι ιθύνοντες δεν καταλαβαίνουν ότι εκφοβίζοντας τους πάντες τους ενώνουν εναντίον τους για να αμυνθούν, από φόβο. Οι ΗΠΑ από σωτήρες μεταπολεμικά και οχυρό του «Ελεύθερου Κόσμου» (απέναντι στην υπαρκτή ή υποτιθέμενη κομμουνιστική απειλή) έγιναν με συνεχείς πολέμους, επεμβάσεις, επιβολή δικτατοριών, το μεγάλο φόβητρο.
Οι Ευρωπαίοι τώρα έχουν υποκύψει στις ΗΠΑ εναντίον των συμφερόντων τους αλλά μια τέτοια σύμπραξη είναι ετοιμόρροπη. Αυτό που σήμερα είναι η μάχη των Γάλλων για τις συντάξεις έχει όλα τα στοιχεία να γίνει, ωριμάζοντας, ένας πανευρωπαϊκός αγώνας απελευθέρωσης από τις υποχρεώσεις (καταναγκασμούς) της Δυτικής Συμμαχίας. Στους υπολογισμούς της ρωσικής και κινεζικής ηγεσίας περιλαμβάνονται ασφαλώς οι συμβουλές της RAND (δεξαμενή σκέψης του Πενταγώνου) να αποσυρθούν οι ΗΠΑ το ταχύτερο από τον ουκρανικό πόλεμο για να αποφύγουν τα χειρότερα. Συμβουλές που προσθέτουν μια διαφορετική εξήγηση και δίνουν άλλο νόημα στην αργόσυρτη διεξαγωγή του πολέμου από τη ρωσική πλευρά. Δεν πρόκειται, δηλαδή, αποκλειστικά για αποτυχία της Μόσχας στο ξεκίνημα του πολέμου. Αλλά, πιθανόν, για ταυτόσημη εκτίμηση του αμερικανικού Πενταγώνου, του Πούτιν και των στρατηγών της Μόσχας, ότι ο πόλεμος αυτή τη φορά βλάπτει σοβαρά την υγεία της Δύσης.
