Και «ξαφνικά» οι εξελίξεις στο εγχώριο σκηνικό επιταχύνθηκαν τη βδομάδα που μας πέρασε. Σαν να δόθηκε κάποιο «σήμα». Πριν προχωρήσουμε στα επιμέρους, ένα κρίσιμο ερώτημα: Τι κινεί τις εξελίξεις και με ποια λογική; Το σκηνικό –συνθήκη πολιτικού μπλοκαρίσματος και κρίσης‒ διαμορφώνεται, αν και με μεγάλη ανισομέρεια ως προς τη δυνατότητα πρωτοβουλίας, από δύο κατευθύνσεις: Από «τα πάνω» ‒ από τις κινήσεις πρεσβειών, ξένων και εγχώριων κέντρων ισχύος και από τις «αποκρίσεις» ενός πολιτικού συστήματος που η οργανική του πρόσδεση στη «Δύση» το φέρνει ενώπιον μεγάλων δυσκολιών: Ως προς τις επιλογές στοίχισης μέσα στους οξυμένους ενδοδυτικούς ανταγωνισμούς (πολλές οι αντιφάσεις που πρέπει να αντιμετωπιστούν και οι περιορισμοί που πρέπει να ικανοποιηθούν) σε συνδυασμό με τις δυσκολίες διαχείρισης των συνεπειών των σχεδιασμών αναδασμού που πάνε να επιβάλουν τα διάφορα δυτικά κέντρα σε όλη την περιοχή Αιγαίου / Α. Μεσογείου / Μ. Ανατολής και θέτουν σε άμεση διακινδύνευση την κυριαρχία της χώρας. Η εικόνα συμπληρώνεται από την κατάσταση φθοράς και αποσύνθεσης όλου του πολιτικού – δικαστικού – μιντιακού συστήματος από τους ρόλους υποστύλωσης του ειδικού μνημονιακού καθεστώτος που έχει παίξει. Στην άλλη όψη του νομίσματος, η κατάσταση του λαϊκού παράγοντα πιέζει μεν και τροφοδοτεί εξελίξεις (παραμένει ενεργό το «ρήγμα των Τεμπών») αλλά και εκδηλώνει όλη τη δομική αδυναμία συγκρότησης ενός πολιτικοκοινωνικού ρεύματος ικανού να επιβάλει εκκαθάριση της πολιτικής ζωής και να ανοίξει το δρόμο για μια διέξοδο.
Για το κυβερνητικό σύστημα Μητσοτάκη γίνεται όλο και πιο δύσκολος ο έλεγχος. Όσο εντείνονται οι πιέσεις τόσο η καταφυγή είναι στο απύθμενο θράσος, στις στρεψοδικίες, στην επιθετικότητα, στις προκλήσεις και σε κάθε είδους επινόηση για την συγκάλυψη και το μπλοκάρισμα της έρευνας. Είναι ο μοναδικός τομέας όπου ο κυβερνητικός μηχανισμός διαπρέπει δείχνοντας απαράμιλλη μεθοδικότητα
Επιταχυνόμενη κυβερνητική φθορά από τα σκάνδαλα
Για το κυβερνητικό σύστημα Μητσοτάκη γίνεται όλο και πιο δύσκολος ο έλεγχος. Όσο εντείνονται οι πιέσεις τόσο η καταφυγή είναι στο απύθμενο θράσος, στις στρεψοδικίες, στην επιθετικότητα, στις προκλήσεις και σε κάθε είδους επινόηση για την συγκάλυψη και το μπλοκάρισμα της έρευνας. Είναι ο μοναδικός τομέας όπου ο κυβερνητικός μηχανισμός διαπρέπει δείχνοντας απαράμιλλη μεθοδικότητα.
- «Τέμπη». Η απεργία πείνας του Π. Ρούτσι, η αποφασιστική του στάση και παράδειγμα, και το βαθύ κοινωνικό ρεύμα συμπαράστασης που αυτή σήκωσε, ανάγκασαν το σύμπλεγμα κυβέρνησης και δικαστικής εξουσίας σε εσπευσμένη υποχώρηση από το, μέχρι την προηγούμενη στιγμή, «αδύνατο». Έγινε πρόδηλο ότι η κοινωνική πίεση και αγανάκτηση που έχει αγγίξει σε κρίσιμο βαθμό και την εκλογική βάση της Ν.Δ. άρχιζε να αποκτά χαρακτηριστικά ρευστοποίησης. Η οργή από τα «Τέμπη», μαζί με την προκλητική διαφθορά του κυβερνητικού κομματαρχισμού μέσω ΟΠΕΚΕΠΕ και την πίεση από την ακρίβεια κάνουν εκρηκτικό συνδυασμό. Ο χορός διαφοροποιήσεων στελεχών της Ν.Δ. της προηγούμενης εβδομάδας –Ν. Δένδιας, Δ. Αβραμόπουλος, Ε. Στυλιανίδης και αρκετοί άλλοι πιο διακριτικά– απηχεί το πολιτικό κόστος από τη λαϊκή δυσφορία – αγανάκτηση – κατακραυγή αλλά επίσης και τα «σήματα» που δίνονται από διάφορες συστημικές πλευρές (Ε.Ε. – Κοβέσι, ντόπιοι ολιγάρχες και άλλοι πιο αφανείς παράγοντες από πλευράς ΗΠΑ) ότι ο Μητσοτάκης έχει γίνει πολιτικά ασύμφορος. Βεβαίως η πάγια γραμμή πλεύσης του κυβερνητικοδικαστικού μηχανισμού είναι ότι κάθε πισωπάτημα συνοδεύεται αμέσως από τη μεθόδευση της επόμενης γραμμής κατοχύρωσης της συγκάλυψης. Έχουμε να δούμε πολλά ακόμη και δεν φαίνεται να υπάρχουν όρια ως προς το τι θα μεθοδευτεί. Μέσα σ’ αυτό το σκηνικό, μια ακόμη κίνηση των τελευταίων ημερών έχει τις προδιαγραφές για να γίνει θρυαλίδα καίριων πολιτικών εξελίξεων: Η κατάθεση αγωγής από δικηγόρους συγγενών των θυμάτων, κατά της Bayer και της Siemens με απαίτηση αποζημίωσης 80 εκατ. που εξ αντικειμένου τις πιέζει να πάρουν θέση για το αν τα έλαια σιλικόνης που κατασκευάζουν και χρησιμοποιούν στα τρένα είναι η αιτία της πυρκαγιάς που έκαψε τα θύματα των «Τεμπών».
- ΟΠΕΚΕΠΕ – Είναι μεγάλο το παγόβουνο. Σε πρώτο επίπεδο: Μετά τις πιέσεις της παρέμβασης Κοβέσι οι εξελίξεις έχουν επιταχυνθεί και δοκιμάζουν τα όρια των δυνατοτήτων ελέγχου από πλευράς κυβέρνησης. Η βδομάδα που πέρασε, είδε τον μηχανισμό Μητσοτάκη να «θυσιάζει» τον Βορίδη (και σε σημαντικό βαθμό και τον Αυγενάκη) με πρωτοφανείς μεθοδεύσεις. Με έκθεσή τους ακόμη και σε κακουργηματικές κατηγορίες ‒ παράβαση καθήκοντος. «Δίνουν» τον Βορίδη προκειμένου να στεγανοποιήσουν τον υπουργό παρά τω πρωθυπουργώ Μυλωνάκη και το Μαξίμου συνολικά, αφού όμως έχει εξασφαλιστεί η παραγραφή των αδικημάτων (!). Η σχετική κατάθεση Βάρρα στην εξεταστική και το απίστευτο «υπόμνημα» το οποίο ακολούθως έστειλε στην επιτροπή ο Μυλωνάκης, έγιναν μόλις μια μέρα μετά την εκπνοή της προθεσμίας παραγραφής των υπουργικών αδικημάτων (5/10)! Τα προσχήματα έχουν εγκαταλειφθεί εντελώς, η μεθόδευση προστασίας του κυβερνητικού πυρήνα είναι σε δημόσια προβολή και οι παρενέργειες αναμένονται δυσβάστακτες. Όμως υπάρχει και ένα βαθύτερο επίπεδο. Η υπόθεση ΟΠΕΚΕΠΕ δεν είναι μόνο η συγκρότηση εγκληματικής οργάνωσης για την υπεξαίρεση δημόσιου χρήματος. Μαζί και με την εγκληματική κυβερνητική διαχείριση της ευλογιάς των αιγοπροβάτων, αποκαλύπτεται ότι διευκολύνουν χειρισμούς (μαζική σφαγή κοπαδιών, οικονομική ασφυξία από την αναστολή πληρωμών των αποζημιώσεων και των επιδοτήσεων κ.ά.) μεθοδευόμενους από ευρωπαϊκής (και όχι μόνο;) πλευράς για ολέθριες «αναδιαρθρώσεις» του εγχώριου πρωτογενούς τομέα. Με καταστροφικές συνέπειες για τους Έλληνες παραγωγούς αλλά και για την επισιτιστική ασφάλεια της χώρας και την αυτοτέλειά της. Στο παίγνιο σε πλήρη διαπλοκή με το Μάξιμου, πρωταγωνιστούν εταιρείες ελεγχόμενες από τον τραπεζικό τομέα. Ειδικότερα μάλιστα η Τράπεζα Πειραιώς η οποία ως «κληρονόμος» της πάλαι ποτέ Αγροτικής έχει τον έλεγχο της χρηματοδότησης του εγχώριου πρωτογενούς τομέα (!). Αυτή η πλευρά που μένει στη σκιά (καμία, ακόμη και «αντικαπιταλιστική» μερίδα του πολιτικού κόσμου δεν μιλάει για το ζήτημα συγκεκριμένα και ουσιαστικά) χρειάζεται να γίνει αντικείμενο δημόσιας συζήτησης σαν μέρος του κομβικού για την ύπαρξη της χώρας, ζητήματος της αγροτοδιατροφικής παραγωγής. Της μεθοδευόμενης κρίσης της και των εναλλακτικών προοπτικών που πρέπει να υποστηριχθούν.
Όλες οι συστημικές πλευρές τελούν εν «αναμονή της Κίμπερλυ». Της γραμμής και των επιλογών της τραμπικής αμερικανικής διοίκησης. Κι’ αυτό προσθέτει αμηχανία και ταλαντεύσεις ανάμεσα στο «πλασάρισμα πριν να είναι αργά» και στο «μη βιαστούμε και εκτεθούμε πρόωρα». Η υποτέλεια με ασαφείς (και ασταθείς) τις βουλές του αφέντη παράγει «υπαρξιακές» ανησυχίες
«Ανεβαίνουν οι στροφές» και για τα «νέα» κόμματα
- Η παραίτηση Α. Τσίπρα επιταχύνει τις εξελίξεις. Η αμηχανία στους επηρεαζόμενους χώρους είναι εμφανής και δεν αξίζει να δώσουμε εδώ ιδιαίτερο χώρο στις λεπτομέρειες. Ενδιαφέρον έχουν δύο ζητήματα: Το πολιτικό στίγμα Τσίπρα – η προσπάθεια να πλασαριστεί σαν «χώρος τύπου Δημοκρατικού Κόμματος» με αντίστοιχα διαπιστευτήρια και στηρίξεις. Από Μαρινάκη και Μελισσανίδη στο εγχώριο πεδίο και από κέντρα των ΗΠΑ και του ευρωτλαντισμού στο διεθνές. Αυτό το τελευταίο φέρνει και όλη την αβεβαιότητα, και τους τυχοδιωκτισμούς στην αναζήτηση «απαγκιάσματος» μέσα στο πλαίσιο των μεγάλων ενδοδυτικών ρηγμάτων. Κατά δεύτερον, ο Α. Τσίπρας ήδη με «ψόφια» αξιοπιστία, καταλαβαίνει (από την πλευρά του και με τους όρους του) ότι πρέπει να αποστασιοποιηθεί από τις δυνάμεις της αριστεράς – κεντροαριστεράς και να εμφανιστεί σαν «έκφραση του ρεύματος κοινωνικής δυσφορίας που αναζητεί προοπτική» (!). Λίγο-πολύ πάει να ξαναζεστάνει αυτό που έκανε το 2012. Μπορεί «τη δεύτερη φορά η ιστορία να έχει την τάση να επαναλαμβάνεται ως φάρσα» μόνο που έχει αποδειχτεί ότι και οι φάρσες συχνά έχουν υπάρξει ολέθριες.
- Ο Α. Σαμαράς, μετά τις πρόσφατες μητσοτακικής κοπής απόπειρες κεφαλοκλειδώματός του (μεθόδευσης μαντρώματός του στη Ν.Δ.) κατοχυρώνει τις αποστάσεις του. Η ηχηρά δηλωμένη αποχή του από την προχθεσινή παρουσίαση του βιβλίου του Ε. Στυλιανίδη (υπό τη διπλή παρουσία Μητσοτάκη και Καραμανλή και με παρέμβαση του πρώτου) πάντως, μένει ακόμη να επιβεβαιωθεί αν εντάσσεται σε μια πορεία σύντομης εμφάνισης κάποιας πολιτικής κίνησης. Τέλος. μέσα στο γενικότερο κλίμα, οι απανωτές εμφανίσεις των τελευταίων ημερών, του Ν. Καραχάλιου –πτώση της κυβέρνησης και εκλογές μέχρι το Πάσχα και «έρχονται βραχιολάκια»‒ λειτουργούν σαν το «καναρίνι μέσα στο ορυχείο». Τα δηλητηριώδη αέρια είναι πολλά και διαμηνύεται ότι επίκεινται «εκρήξεις».
***
Κατά τα λοιπά, όλες οι συστημικές πλευρές τελούν εν «αναμονή της Κίμπερλυ». Της γραμμής και των επιλογών της τραμπικής αμερικανικής διοίκησης. Κι’ αυτό προσθέτει αμηχανία και ταλαντεύσεις ανάμεσα στο «πλασάρισμα πριν να είναι αργά» και στο «μην βιαστούμε και εκτεθούμε πρόωρα». Η υποτέλεια με ασαφείς (και ασταθείς) τις βουλές του αφέντη παράγει «υπαρξιακές» ανησυχίες.
