Εδώ και πολλές μέρες, χιλιάδες άνθρωποι διαδήλωναν έξω από την ισραηλινή πρεσβεία, στην Αίγυπτο.
Οι διαδηλώσεις γίνονταν όλο και πιο δυναμικές. Μάλιστα, ένας τολμηρός διαδηλωτής σκαρφάλωσε στον έβδομο όροφο για να κατεβάσει τη σημαία της πρεσβείας. Οι αιγυπτιακές Αρχές έφτιαξαν ένα τείχος γύρω από το κτίριο όπου στεγαζόταν η πρεσβεία δηλώνοντας όμως, στο πλαίσιο της μετα-επαναστατικής ρητορικής, ότι αυτό απαιτείται για την προστασία των διαδηλωτών.
Το προηγούμενο Σάββατο οι διαδηλωτές εισέβαλαν στην πρεσβεία και εκδίωξαν τον Ισραηλινό πρέσβη. Τα μεγάλα διεθνή ΜΜΕ αναφέρονται περιφρονητικά στους διαδηλωτές, αποκαλώντας τους «όχλο» και δεν ξεχνούν να διαπιστώσουν ότι αιτία των διαδηλώσεων ήταν αποκλειστικά η εκτέλεση έξι Αιγύπτιων συνοριοφυλάκων από τους Ισραηλινούς. Αυτός είναι από μόνος του πολύ σημαντικός λόγος, αλλά ο αιγυπτιακός λαός είχε δείξει εδώ και πολλά χρόνια ότι δεν είναι αδιάφορος για το συνεχιζόμενο έγκλημα στην Παλαιστίνη. Μετά τη φετινή εξέγερση, η υποστήριξη προς τους Παλαιστίνιους εκφράζεται πιο ξεκάθαρα. Η Guardian γράφει: «Το φιλο-παλαιστινιακό αίσθημα των χιλιάδων ανθρώπων που είχαν συνωστιστεί στην Πλατεία Ταχρίρ, δεν ήταν και τόσο φανερό. Οι αναλυτές, τότε, περίμεναν ότι οι μεγάλες αλλαγές στην εξωτερική πολιτική θα έπρεπε να περιμένουν τις εσωτερικές αλλαγές πρώτα… Κανείς δεν περίμενε ότι η δύναμη που απελευθερώθηκε από την Αραβική Άνοιξη θα στραφεί εναντίον της ισραηλινής σημαίας στο Κάιρο».
Δηλαδή, κανείς δεν περίμενε ότι οι Αιγύπτιοι θα ενδιαφέρονταν για τη Γάζα που ασφυκτιά και τους ισραηλινούς εποικισμούς που επεκτείνονται ή για το ότι το Ισραήλ αγόραζε το αιγυπτιακό φυσικό αέριο σε εξευτελιστική τιμή. Γιατί αν ενδιαφέρονταν, αυτό θα σήμαινε διακοπή της συμφωνίας ειρήνης με το Ισραήλ, δηλαδή πόλεμο. Με άλλα λόγια, θέλουν να πουν ότι η επιδίωξη της δικαιοσύνης αυτόματα σημαίνει πόλεμο. Η επανάσταση στην Αίγυπτο έχει πολλές προκλήσεις και πολύ δρόμο να διανύσει, αλλά μας δείχνει τι μπορεί να πετύχει ο λαός που βγαίνει στο προσκήνιο, σε πολλά πεδία. Ήδη το πέρασμα της Ράφα άνοιξε με πιο σταθερό τρόπο και ενθαρρύνθηκε η συμφιλίωση των παλαιστινιακών παρατάξεων. Το Αic γράφει: «Ακόμα και ο σχολιαστής της Haaretz ِAri Shavit που είναι γνωστός για την απεριόριστη υποστήριξη της κυβέρνησης, όταν της επιτίθενται ξένες κυβερνήσεις, φαίνεται φοβισμένος από την τύφλωση του Νετανιάχου και της ομάδας του. “Με την ηγεσία ενός σκληρού πρωθυπουργού και ενός ανεύθυνου υπουργού Εξωτερικών, η πολιτική εθνικής ασφάλειας καταρρέει. Αντί να ενδυναμώνεται μπροστά στον επερχόμενο τυφώνα, το Ισραήλ, απομονώνεται”». Και ο δημοσιογράφος τελειώνει τη διάγνωσή του με μια προειδοποίηση για επερχόμενη κρίση με τις ΗΠΑ. Αλλά στην ίδια εφημερίδα ο Gideon Levy εξηγεί: «Το Ισραήλ, τώρα τρώει, το πικρό φρούτο του “Χυτού Σιδήρου” (της σφαγής της Γάζας το 2008-09) που αποτέλεσε ένα καθοριστικό σημείο στις σχέσεις του κόσμο και της περιοχής με τη βίαιη και επιθετική πολιτική. Το αποτέλεσμα είναι ότι οι μόνες δύο χώρες που το αποδέχονταν (η Τουρκία και η Αίγυπτος) σήμερα «καίνε» τις σχέσεις τους. Η βασική αμαρτία ο «Χυτός Σίδηρος».
Πάντως, πουθενά δεν αναφέρεται ότι η απομόνωση αυτή περιορίζεται από τη νέα στρατηγική συμμαχία με την κυβέρνηση ΓΑΠ.
Τελικά, ο «όχλος» έχει συνείδηση, ζητάει δικαιοσύνη, συμβάλλει στις εξελίξεις. Εν τέλει ή θα αλλάξει ο ορισμός του όχλου στα λεξικά ή θα αλλάξει ο τρόπος με τον οποίο υπολογίζουν τα κινήματα.
Το προηγούμενο Σάββατο οι διαδηλωτές εισέβαλαν στην πρεσβεία και εκδίωξαν τον Ισραηλινό πρέσβη. Τα μεγάλα διεθνή ΜΜΕ αναφέρονται περιφρονητικά στους διαδηλωτές, αποκαλώντας τους «όχλο» και δεν ξεχνούν να διαπιστώσουν ότι αιτία των διαδηλώσεων ήταν αποκλειστικά η εκτέλεση έξι Αιγύπτιων συνοριοφυλάκων από τους Ισραηλινούς. Αυτός είναι από μόνος του πολύ σημαντικός λόγος, αλλά ο αιγυπτιακός λαός είχε δείξει εδώ και πολλά χρόνια ότι δεν είναι αδιάφορος για το συνεχιζόμενο έγκλημα στην Παλαιστίνη. Μετά τη φετινή εξέγερση, η υποστήριξη προς τους Παλαιστίνιους εκφράζεται πιο ξεκάθαρα. Η Guardian γράφει: «Το φιλο-παλαιστινιακό αίσθημα των χιλιάδων ανθρώπων που είχαν συνωστιστεί στην Πλατεία Ταχρίρ, δεν ήταν και τόσο φανερό. Οι αναλυτές, τότε, περίμεναν ότι οι μεγάλες αλλαγές στην εξωτερική πολιτική θα έπρεπε να περιμένουν τις εσωτερικές αλλαγές πρώτα… Κανείς δεν περίμενε ότι η δύναμη που απελευθερώθηκε από την Αραβική Άνοιξη θα στραφεί εναντίον της ισραηλινής σημαίας στο Κάιρο».
Δηλαδή, κανείς δεν περίμενε ότι οι Αιγύπτιοι θα ενδιαφέρονταν για τη Γάζα που ασφυκτιά και τους ισραηλινούς εποικισμούς που επεκτείνονται ή για το ότι το Ισραήλ αγόραζε το αιγυπτιακό φυσικό αέριο σε εξευτελιστική τιμή. Γιατί αν ενδιαφέρονταν, αυτό θα σήμαινε διακοπή της συμφωνίας ειρήνης με το Ισραήλ, δηλαδή πόλεμο. Με άλλα λόγια, θέλουν να πουν ότι η επιδίωξη της δικαιοσύνης αυτόματα σημαίνει πόλεμο. Η επανάσταση στην Αίγυπτο έχει πολλές προκλήσεις και πολύ δρόμο να διανύσει, αλλά μας δείχνει τι μπορεί να πετύχει ο λαός που βγαίνει στο προσκήνιο, σε πολλά πεδία. Ήδη το πέρασμα της Ράφα άνοιξε με πιο σταθερό τρόπο και ενθαρρύνθηκε η συμφιλίωση των παλαιστινιακών παρατάξεων. Το Αic γράφει: «Ακόμα και ο σχολιαστής της Haaretz ِAri Shavit που είναι γνωστός για την απεριόριστη υποστήριξη της κυβέρνησης, όταν της επιτίθενται ξένες κυβερνήσεις, φαίνεται φοβισμένος από την τύφλωση του Νετανιάχου και της ομάδας του. “Με την ηγεσία ενός σκληρού πρωθυπουργού και ενός ανεύθυνου υπουργού Εξωτερικών, η πολιτική εθνικής ασφάλειας καταρρέει. Αντί να ενδυναμώνεται μπροστά στον επερχόμενο τυφώνα, το Ισραήλ, απομονώνεται”». Και ο δημοσιογράφος τελειώνει τη διάγνωσή του με μια προειδοποίηση για επερχόμενη κρίση με τις ΗΠΑ. Αλλά στην ίδια εφημερίδα ο Gideon Levy εξηγεί: «Το Ισραήλ, τώρα τρώει, το πικρό φρούτο του “Χυτού Σιδήρου” (της σφαγής της Γάζας το 2008-09) που αποτέλεσε ένα καθοριστικό σημείο στις σχέσεις του κόσμο και της περιοχής με τη βίαιη και επιθετική πολιτική. Το αποτέλεσμα είναι ότι οι μόνες δύο χώρες που το αποδέχονταν (η Τουρκία και η Αίγυπτος) σήμερα «καίνε» τις σχέσεις τους. Η βασική αμαρτία ο «Χυτός Σίδηρος».
Πάντως, πουθενά δεν αναφέρεται ότι η απομόνωση αυτή περιορίζεται από τη νέα στρατηγική συμμαχία με την κυβέρνηση ΓΑΠ.
Τελικά, ο «όχλος» έχει συνείδηση, ζητάει δικαιοσύνη, συμβάλλει στις εξελίξεις. Εν τέλει ή θα αλλάξει ο ορισμός του όχλου στα λεξικά ή θα αλλάξει ο τρόπος με τον οποίο υπολογίζουν τα κινήματα.
Σχόλια
