50 χιλιάδες στρατιώτες, αστυνομικοί, πράκτορες μυστικών υπηρεσιών και σεκιουριτάδες… κάμερες ακόμα και στις τουαλέτες, παρακολουθήσεις τηλεφωνικών συνδιαλέξεων, ηλεκτρονικών ταχυδρομείων και κάθε μέσου κοινωνικής δικτύωσης, μηχανοκίνητες μονάδες του στρατού και της αστυνομίας, εκπαιδευμένοι σκύλοι, ελικόπτερα, ακόμα και αντιεροπορικοί πύραυλοι στις ταράτσες σπιτιών και μία περίφραξη μερικών χιλιομέτρων με ηλεκτροφόρα καλώδια υψηλής τάσης… όλα αυτά συνθέτουν το περίβλημα του ολυμπιακού ιδεώδους!
Στην Ευρώπη του Κάμερον, της Μέρκελ, του Ροχάι, του Μπαρόζο, του Μόντι, του Σαμαρά, του Βενιζέλου και του Κουβέλη!
550 εκατομμύρια λίρες, δηλαδή 700 εκατομμύρια ευρώ, κόστισε επισήμως –μέχρι στιγμής- μόνο η ασφάλεια των Ολυμπιακών Αγώνων! Κόσμος πεινάει στην Ευρώπη και την Αμερική, κι αυτοί το χαβά τους. Δεκάδες εκατομμύρια πολίτες βρίσκονται σε απελπιστική κατάσταση, κι αυτοί μοιράζουν το μόχθο και το βιος των ανθρώπων μεταξύ τους. Σπαταλούν το εθνικό προϊόν κάθε χώρας ρουφώντας το μεδούλι του πολίτη. Μοιράζουν πια και τις σάρκες του, για να αυξάνονται τα πλούτη και τα εισοδήματά τους. Και γι’ αυτό, χρησιμοποιούν κάθε τι, για να μην χάσουν την εξουσία, να μην χάσουν τον έλεγχο των πολιτών που παράγουν τον πλούτο.
Φόβος-ασφάλεια-κέρδος, φόβος-ασφάλεια-εκμετάλλευση, φόβος-ασφάλεια-υποταγή, το κεντρικό πολιτικό και κοινωνικό πλαίσιο των Αγώνων, που έχουν πλέον ενταχθεί πλήρως στην υπηρεσία της ηγεμονίας και της εκμετάλλευσης. Απαραίτητοι για το μηχανισμό χαύνωσης, ειδικά τώρα που το σύστημα ξεφλουδίζεται και φαίνεται η εσωτερική του σήψη. Καθώς βγαίνουν τα σκουλίκια στην επιφάνεια, εντείνεται η πλύση εγκεφάλου. Διασκεδάστε ακόμα και μέσα στη φτώχεια σας, το μήνυμα. Και σκάστε! Γι’ αυτό δεν άρεσε η τελετή έναρξης. Βαρετή χαρακτηρίστηκε από πολλούς σχολιαστές στη Δύση, γιατί ο Ντάνι Μπόιλ έφερε στο προσκήνιο πράγματα ουσίας, ανθρώπινα, γήινα. Προσπάθησε, π.χ., να τονίσει το ρόλο των εργαζόμενων και την αξία του εθνικού συστήματος υγείας. Ούτε τον Ριχάρδο τον Λεοντόκαρδο ούτε τον Λόρενς της Αραβίας. Επιβεβαιώνοντας, πάντως, ότι η έμπνευση των διανοουμένων καλλιτεχνών, του Δημήτρη Παπαϊωάννου, του Ζαν Γιμού ή του Ντάνι Μπόλι, μπορεί να υπερβεί ευφάνταστα την ολυμπιακή πραγματικότητα αναδείχνοντας σημαντικές πτυχές της ιστορίας της ανθρωπότητας στο προσκήνιο. Μια άλλη «νότα» στους καθαρά πια κερδοσκοπικούς Ολυμπιακούς Αγώνες όπου τόσο η υπερπροσπάθεια των αθλητών όσο και η τέχνη χρησιμοποιούνται για να προβάλλουν, να ενισχύουν και να εξωραΐζουν τις τεράστιες πολυεθνικές εταιρίες-χορηγούς, ειδικά όταν η συμβολή τους στο ευ ζην είναι μελανή, είτε πρόκειται για την Coca Cola που στερεί το νερό από τους Ινδούς αγρότες, είτε τη McDonald’s που ευθύνεται για την κακομεταχείριση των ζώων και την παχυσαρκία των παιδιών, είτε για τη Visa που -μαζί με την Mastercard- εμπόδισε την οικονομική ενίσχυση του Wikileaks για να μην βγαίνουν τα άπλυτα της Αμερικής στη φόρα, είτε για την Dow Chemical που, μεταξύ άλλων, προμηθεύει τον αμερικάνικο στρατό με τα πιο δολοφονικά όπλα, όπως το «συστατικό Orange» με το οποίο «ράντιζαν» επί χρόνια το Βιετνάμ για να εξαφανίσουν τα δάση που έκρυβαν τους αντάρτες, μολύνοντας τα εδάφη και προκαλώντας καρκίνους και γεννητικές δυσμορφίες σε εκατομμύρια Βιετναμέζους μέχρι σήμερα.
Ο κάθε αθλητής, εκούσια ή ακούσια, είναι γραναζάκι στη μηχανή. Ποιος αθλητισμός και ποια άμιλα! Κάποτε, δεν επιτρεπόταν να συμμετέχουν στους Ολυμπιακούς Αγώνες αθλητές που είχαν οποιαδήποτε επαγγελματική σχέση με τον αθλητισμό. Θυμάμαι, στο μπάσκετ, στην πάντοτε πολύ καλή ομάδα των ΗΠΑ συμμετείχαν μόνο παίκτες από το πανεπιστημιακό πρωτάθλημα, όχι από το επαγγελματικό. Σήμερα, πρωτοστατούν οι δισεκατομμυριούχοι του ΝΒΑ στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Έγραφα πρόσφατα για τον Κουβανό πυγμάχο, τρεις φορές χρυσό Ολυμπιονίκη, Θεόφιλο Στίβενσον, που απέρριψε προτάσεις εκατομμυρίων δολαρίων για να γίνει επαγγελματίας πυγμάχος στην Αμερική, λέγοντας ότι προτιμάει την αγάπη οκτώ εκατομμυρίων Κουβανών από τα αμερικάνικα δολάρια! Και μου έρχεται πάλι μπροστά μου η συγκλονιστική εικόνα των δύο Αμερικάνων δρομέων, Tommie Smith και John Carlos, που, το 1968, στο Μεξικό, σήκωσαν πάνω στο βάθρο των νικητών τις γροθιές τους φορώντας μαύρα γάντια για να καταγγείλουν το ρατσισμό στην πατρίδα τους, χάνοντας τα μετάλλιά τους και πέφτοντας σε ισόβια δυσμένεια. Τώρα, είναι επικίνδυνο ακόμα και να το σκεφτείς αυτό. Με τέτοια μυαλά δεν περνάς από τα ολυμπιακά φίλτρα. Κάθε αθλητής έχει το σπόνσορά του και υπογράφει δεσμευτικά συμβόλαια. Ακόμα και η Βούλα Παπαχρήστου, ο τελευταίος τροχός της άμαξας, έχει χορηγό και τρέχει για όλες τις πολυεθνικές: Adidas, Toyota, Samsung κ.ά. Αυτό είναι το νέο πατριωτικοαθλητικό ιδεώδες… Πολιτική καθυστέρηση και ρατσιστική ανωτερότητα. Η ελληνική σημαία στο στήθος κάτω από το σήμα της πολυεθνικής! Όπως, το 1936, στο Μόναχο. Γερμανική σημαία, αγγυλωτός σταυρός και Κρουπ… και πακέτο, μίσος για τους πιο αδύναμους και υποταγή στους ισχυρούς. Hellas όπως Siemens ή Samsung. Από τον μέγα Άκη ως τη μικρή Βούλα. Η νέα πατρίδα!
550 εκατομμύρια λίρες, δηλαδή 700 εκατομμύρια ευρώ, κόστισε επισήμως –μέχρι στιγμής- μόνο η ασφάλεια των Ολυμπιακών Αγώνων! Κόσμος πεινάει στην Ευρώπη και την Αμερική, κι αυτοί το χαβά τους. Δεκάδες εκατομμύρια πολίτες βρίσκονται σε απελπιστική κατάσταση, κι αυτοί μοιράζουν το μόχθο και το βιος των ανθρώπων μεταξύ τους. Σπαταλούν το εθνικό προϊόν κάθε χώρας ρουφώντας το μεδούλι του πολίτη. Μοιράζουν πια και τις σάρκες του, για να αυξάνονται τα πλούτη και τα εισοδήματά τους. Και γι’ αυτό, χρησιμοποιούν κάθε τι, για να μην χάσουν την εξουσία, να μην χάσουν τον έλεγχο των πολιτών που παράγουν τον πλούτο.
Φόβος-ασφάλεια-κέρδος, φόβος-ασφάλεια-εκμετάλλευση, φόβος-ασφάλεια-υποταγή, το κεντρικό πολιτικό και κοινωνικό πλαίσιο των Αγώνων, που έχουν πλέον ενταχθεί πλήρως στην υπηρεσία της ηγεμονίας και της εκμετάλλευσης. Απαραίτητοι για το μηχανισμό χαύνωσης, ειδικά τώρα που το σύστημα ξεφλουδίζεται και φαίνεται η εσωτερική του σήψη. Καθώς βγαίνουν τα σκουλίκια στην επιφάνεια, εντείνεται η πλύση εγκεφάλου. Διασκεδάστε ακόμα και μέσα στη φτώχεια σας, το μήνυμα. Και σκάστε! Γι’ αυτό δεν άρεσε η τελετή έναρξης. Βαρετή χαρακτηρίστηκε από πολλούς σχολιαστές στη Δύση, γιατί ο Ντάνι Μπόιλ έφερε στο προσκήνιο πράγματα ουσίας, ανθρώπινα, γήινα. Προσπάθησε, π.χ., να τονίσει το ρόλο των εργαζόμενων και την αξία του εθνικού συστήματος υγείας. Ούτε τον Ριχάρδο τον Λεοντόκαρδο ούτε τον Λόρενς της Αραβίας. Επιβεβαιώνοντας, πάντως, ότι η έμπνευση των διανοουμένων καλλιτεχνών, του Δημήτρη Παπαϊωάννου, του Ζαν Γιμού ή του Ντάνι Μπόλι, μπορεί να υπερβεί ευφάνταστα την ολυμπιακή πραγματικότητα αναδείχνοντας σημαντικές πτυχές της ιστορίας της ανθρωπότητας στο προσκήνιο. Μια άλλη «νότα» στους καθαρά πια κερδοσκοπικούς Ολυμπιακούς Αγώνες όπου τόσο η υπερπροσπάθεια των αθλητών όσο και η τέχνη χρησιμοποιούνται για να προβάλλουν, να ενισχύουν και να εξωραΐζουν τις τεράστιες πολυεθνικές εταιρίες-χορηγούς, ειδικά όταν η συμβολή τους στο ευ ζην είναι μελανή, είτε πρόκειται για την Coca Cola που στερεί το νερό από τους Ινδούς αγρότες, είτε τη McDonald’s που ευθύνεται για την κακομεταχείριση των ζώων και την παχυσαρκία των παιδιών, είτε για τη Visa που -μαζί με την Mastercard- εμπόδισε την οικονομική ενίσχυση του Wikileaks για να μην βγαίνουν τα άπλυτα της Αμερικής στη φόρα, είτε για την Dow Chemical που, μεταξύ άλλων, προμηθεύει τον αμερικάνικο στρατό με τα πιο δολοφονικά όπλα, όπως το «συστατικό Orange» με το οποίο «ράντιζαν» επί χρόνια το Βιετνάμ για να εξαφανίσουν τα δάση που έκρυβαν τους αντάρτες, μολύνοντας τα εδάφη και προκαλώντας καρκίνους και γεννητικές δυσμορφίες σε εκατομμύρια Βιετναμέζους μέχρι σήμερα.
Ο κάθε αθλητής, εκούσια ή ακούσια, είναι γραναζάκι στη μηχανή. Ποιος αθλητισμός και ποια άμιλα! Κάποτε, δεν επιτρεπόταν να συμμετέχουν στους Ολυμπιακούς Αγώνες αθλητές που είχαν οποιαδήποτε επαγγελματική σχέση με τον αθλητισμό. Θυμάμαι, στο μπάσκετ, στην πάντοτε πολύ καλή ομάδα των ΗΠΑ συμμετείχαν μόνο παίκτες από το πανεπιστημιακό πρωτάθλημα, όχι από το επαγγελματικό. Σήμερα, πρωτοστατούν οι δισεκατομμυριούχοι του ΝΒΑ στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Έγραφα πρόσφατα για τον Κουβανό πυγμάχο, τρεις φορές χρυσό Ολυμπιονίκη, Θεόφιλο Στίβενσον, που απέρριψε προτάσεις εκατομμυρίων δολαρίων για να γίνει επαγγελματίας πυγμάχος στην Αμερική, λέγοντας ότι προτιμάει την αγάπη οκτώ εκατομμυρίων Κουβανών από τα αμερικάνικα δολάρια! Και μου έρχεται πάλι μπροστά μου η συγκλονιστική εικόνα των δύο Αμερικάνων δρομέων, Tommie Smith και John Carlos, που, το 1968, στο Μεξικό, σήκωσαν πάνω στο βάθρο των νικητών τις γροθιές τους φορώντας μαύρα γάντια για να καταγγείλουν το ρατσισμό στην πατρίδα τους, χάνοντας τα μετάλλιά τους και πέφτοντας σε ισόβια δυσμένεια. Τώρα, είναι επικίνδυνο ακόμα και να το σκεφτείς αυτό. Με τέτοια μυαλά δεν περνάς από τα ολυμπιακά φίλτρα. Κάθε αθλητής έχει το σπόνσορά του και υπογράφει δεσμευτικά συμβόλαια. Ακόμα και η Βούλα Παπαχρήστου, ο τελευταίος τροχός της άμαξας, έχει χορηγό και τρέχει για όλες τις πολυεθνικές: Adidas, Toyota, Samsung κ.ά. Αυτό είναι το νέο πατριωτικοαθλητικό ιδεώδες… Πολιτική καθυστέρηση και ρατσιστική ανωτερότητα. Η ελληνική σημαία στο στήθος κάτω από το σήμα της πολυεθνικής! Όπως, το 1936, στο Μόναχο. Γερμανική σημαία, αγγυλωτός σταυρός και Κρουπ… και πακέτο, μίσος για τους πιο αδύναμους και υποταγή στους ισχυρούς. Hellas όπως Siemens ή Samsung. Από τον μέγα Άκη ως τη μικρή Βούλα. Η νέα πατρίδα!
Στέλιος Ελληνιάδης
Σχόλια
