«Ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση»
Η τοποθέτηση του Γ. Κυρίτση στη θέση γενικού κουμανταδόρου (λέμε τώρα) για το Προσφυγικό, συνιστά τη σιωπηρή απομάκρυνση του Μουζάλα. Μια απομάκρυνση που επιβάλλεται καθ’ υπόδειξιν του κυβερνητικού εταίρου Π. Καμμένου και έχει έντονο άρωμα από αντίστοιχες κινήσεις του Ανδρέα Παπανδρέου.
Πρόκειται για μια αντικατάσταση που αποσκοπεί στην σύσταση μιας νέας «επιτελικής» επιτροπής που θα διαιωνίζει το πρόβλημα και θα αναζητά διέξοδο σε ρόλους, με τον Κυρίτση να αναδεικνύεται σε εκπρόσωπο Τύπου της νέας φαεινής ιδέας. Θα μπορούσε, βέβαια, κάποιος να αντιτείνει ότι έτσι κι αλλιώς οι αποφάσεις παίρνονται στο Χίλτον. Οπότε τι σημασία έχει. Δεν ξέρουμε ποιος άλλος θα καλεστεί να παίξει ρόλο σε αυτές τις νέες καταστάσεις, ούτε τους ειδικούς σκοπούς που θα πρέπει να προωθηθούν ως κομμάτια γενικότερων σχεδιασμών. Για παράδειγμα, θα χρειαστούν άνθρωποι που να γνωρίζουν από μπίζνες, τώρα που ο… ευρωπαϊκός διαφωτισμός θα αρχίσει την ελεημοσύνη προς τα θύματά του. Βλέπε κονδύλια, χρηματοδοτήσεις, ΜΚΟ κ.ο.κ. Θα ξεκινήσει, δηλαδή, ένα σχετικό φαγοπότι και ο πόνος των προσφύγων θα μπει και αυτός στην αγορά.
Η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ απαιτεί, λοιπόν, και τα αντίστοιχα στελέχη που θα την υπηρετούν. Την κυβέρνηση, όχι τη χώρα. Περί αυτού δεν υπάρχει πια καμιά αμφιβολία. Ασχέτως της φλυαρίας «από πού ξεκίνησε ο καθένας», «πόσους αγώνες έδωσε» στα νιάτα του ή κατά την αντιμνημονιακή περίοδο, «πόσο κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τις αρχές του», ο στόχος να «παραμείνουμε στα πράγματα» φαίνεται να σκιάζει τα πάντα. Άντε και να δεχτούμε ότι υπάρχουν οι καλύτερες των προθέσεων. Ακόμα κι έτσι το καθεστώς και το πολιτικό σύστημα επιβάλουν το μότο τους, αν όλα στις βαθιές τους δομές, συνήθειες, συνέργειες παραμένουν άθικτα.
Ο Γιώργος Κυρίτσης είναι έτσι αυτό που λέμε «ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση». Πρώτα-πρώτα η διπροσωπία. Από τη μια υπογράφει όλους τους σχεδιασμούς που παραγγέλνουν οι ισχυροί για το Προσφυγικό και από την άλλη είναι φανατικός υπέρμαχος των δικαιωμάτων που αυτές εξαφανίζουν. Ανήκει άλλωστε στο γνωστό ευαίσθητο ρεύμα του ΣΥΡΙΖΑ. Χαρακτηριστικό αυτής της… ιδεολογικής τάσης είναι και η μουγγαμάρα απέναντι στα εκάστοτε αφεντικά της. Ακόμα κι αν ενίοτε δημιουργεί πολύ ντόρο για το τίποτα, στα βασικά και στο τέλος το χεράκι θα σηκωθεί, το στυλό θα υπογράψει κ.ο.κ. Έπειτα είναι η πονοψυχία αλά καρτ και ο χειρισμός. Επαναπροωθήσεις με χειροπέδες, αλλά κατά τα άλλα αλληλεγγύη.
Ο «ριζοσπαστισμός» του ανέχεται όσα θα εξόργιζαν και το πιο ουδέτερο και άχρωμο φιλανθρωπικό σωματείο. Ίσως όμως για όλα αυτά να λυπάται. Όπως τότε που ψήφιζε το «ναι» στη Βουλή κι ένιωθε τέτοια ντροπή σαν τότε στο Δημοτικό που κατουρήθηκε. Έχει βλέπετε και σκέρτσο. Το εξυπνακίστικο στυλάκι και οι ατάκες που τόσο αγαπήσαμε στο ραδιόφωνο τώρα εισβάλλουν στο πιο επίσημο πολιτικό πεδίο. Θα ήταν για γέλια όλα αυτά, αν με κάποιο τρόπο δεν σχετίζονταν με τις τύχες χιλιάδων ανθρώπων, αλλά και την πορεία μιας ολόκληρης χώρας. Τέλος, ας μην εξεγερθεί κάποιος ότι τάχα η αντιπαράθεση πρέπει να αφορά τις «απόψεις». Όταν αρχίσουν να πέφτουν τα πρώτα γιαούρτια θα ξεδιπλωθεί πιο λαϊκά όλο το φάσμα του… κριτικού πνεύματος.
Τάσος Βαρούνης
