Πληθαίνουν τα σημάδια επερχόμενης πολιτικής κρίσης. Στο επίκεντρό της η κυβέρνηση και η Ν.Δ. Η απαίτηση πολιτικής αλλαγής φαίνεται να παίρνει μαζικές διαστάσεις μέσα στην κοινωνία. Ακρίβεια – φτωχοποίηση – κοινωνικοί αποκλεισμοί, η αυταρχικοποίηση και οι κάθε είδους αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις (ιδιαίτερα απέναντι στη νεολαία) μαζί με τη γενικευμένη διαφθορά και τον επιδεικτικό κλεπτοκρατικό πλουτισμό μιας περιορισμένης κοινωνικής μερίδας ευνοουμένων «του καθεστώτος», κάνουν εκρηκτικό το κοκτέιλ. Μετά τη συγκάλυψη τόσων τρανταχτών σκανδάλων που ακόμη και ένα από αυτά θα υπερεπαρκούσε για να ρίξει μια κυβέρνηση, η κρίση πλέον περιλαμβάνει τη δικαστική εξουσία ‒ υποχείριο των κυβερνώντων, πρόθυμο εργαλείο για κάθε συγκάλυψη. Το ίδιο και τα κυρίαρχα ΜΜΕ, χώρο βαθύτατα διαπλεκόμενο.
Πολιτική επιβίωση με πόλωση και διχασμό της κοινωνίας
Η πρόσφατη επιχείρηση απαγόρευσης του συνέρχεσθαι με ευθύνη του Στρατού (!) υπό το πρόσχημα της προστασίας της ιερότητας του μνημείου του «Άγνωστου Στρατιώτη» δείχνει πολλά. Πρώτα απ’ όλα την εχθροπάθεια του κυβερνητικού συστήματος απέναντι στο πλατύ λαϊκό ρεύμα που αγκάλιασε τον αγώνα του Π. Ρούτσι και εξασφάλισε μια κατ’ αρχήν αποδοχή των αιτημάτων του. Δεν κρύβεται η εκδικητικότητα μπροστά στην κυβερνητική ήττα που έφερε ο αγώνας του. Μ’ αυτό ως αφετηρία ο σχεδιασμός είναι ευρύτερος. Να περιχαρακώσει όσο είναι δυνατόν, ένα συντηρητικό ακροατήριο στη βάση της εξασφάλισης της «τάξης και ασφάλειας» και της υπεράσπισης των «εθνικών συμβόλων». Προσπαθώντας να το στρέψει σε αντιπαράθεση με το «ρεύμα των Τεμπών» και με κάθε λαϊκή εκδήλωση απαίτησης για δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια. Τόσο απλά: Ο διχασμός και η πόλωση είναι το μέσο για τη συγκράτηση ενός κατ’ ελάχιστον 25%. εκλογικής επιρροής που απαιτείται για την εξασφάλιση του μπόνους των 50 εδρών και για την παραμονή στο παίγνιο της εξουσίας. Αυτά γίνονται σε μια στιγμή που οι δημοσκοπήσεις δίνουν στη Ν.Δ. γύρω στο 20-22% και με πτωτική τάση ενώ αντίστοιχα ένα ποσοστό που κινείται από 70 έως 80% είναι αρνητικό απέναντι στην κυβέρνηση, με τους ποιοτικούς δείκτες –εκτίμηση για τη διαφθορά, το κυβερνητικό έργο κ.λπ.‒ να είναι ακόμη δυσμενέστεροι.
Ο διχασμός και η πόλωση είναι γενικευμένη γραμμή και στη βάση της στήνεται μια παρατεταμένη (πόσο θα φανεί) προεκλογική περίοδος. Η πόλωση περιλαμβάνει και άλλους χώρους. Ειδικότερα τα Πανεπιστήμια που συστηματικά και μεθοδευμένα παρουσιάζονται σαν χώροι ανομίας και οργανωμένου εγκλήματος (!). Στόχος είναι η καταστολή των αντιδράσεων της νεολαίας μπροστά στα όσα φέρνουν οι ολέθριοι σχεδιασμοί αυταρχικής «μεταρρύθμισης» και ιδιωτικοποίησης των ΑΕΙ.
Επιστρέφοντας στην τροπολογία για τον «Άγνωστο Στρατιώτη» συνυπάρχει βέβαια και η ανάγκη στριμώγματος του Ν. Δένδια που εμφανίζεται όλο και περισσότερο ως δελφίνος εν αναμονή μιας όλο και πιο πιθανής αντικατάστασης Μητσοτάκη. Η κατάσταση μέσα στη Ν.Δ. βράζει και μοιάζει να περιμένει ένα σήμα από ξένα και εγχώρια κέντρα ισχύος για να εκδηλωθεί. Οι ηχηρές αποστασιοποιήσεις Δένδια αλλά ακόμη και του Προέδρου της Δημοκρατίας στο θέμα της τροπολογίας χτυπάνε καμπανάκια και ο Μητσοτάκης δεν μπορεί να κρύψει τον εκνευρισμό και την αδυναμία του. Αισθάνεται απομόνωση – όλα τα κόμματα (πλην «Σπαρτιατών») μαζί και τα εκ δεξιών του από τα οποία προσδοκούσε άλλη στάση, βρέθηκαν απέναντί του και η μεθόδευση φαίνεται να κινδυνεύει να του γυρίσει μπούμερανγκ.
Οι πιέσεις άλλωστε που δέχονται οι βουλευτές του από τις περιφέρειές τους είναι ογκούμενες και για πολλά θέματα. Η υπόθεση ΟΠΕΚΕΠΕ δεν είναι μόνο σκάνδαλο και συγκάλυψη πρώτου μεγέθους μιας εγκληματικής δικτύωσης που έχοντας την κορυφή της στο Μαξίμου ληστεύει τους πραγματικούς δικαιούχους των επιδοτήσεων. Ο δήθεν «γόρδιος δεσμός» που έκοψε ο Μητσοτάκης με τη μεταφορά του ΟΠΕΚΕΠΕ στην ΑΑΔΕ κινδυνεύει να αφήσει τον αγροτικό κόσμο χωρίς επιδοτήσεις και σε συνδυασμό με τους «ανεξήγητους» (;) χειρισμούς σχετικά με την επιδημία ευλογιάς των αιγοπροβάτων προβλέπεται ότι θα έχει αλυσιδωτές, δυσμενέστατες συνέπειες. Ερημοποίηση μεγάλων περιοχών στην ύπαιθρο και νέα κύματα ακρίβειας στις πόλεις. Είτε εμπρόθετοι (είναι το λιγότερο εύλογες οι υπόνοιες μεθοδεύσεων για το πέρασμα αναδιαρθρώσεων) είτε εξ αμελείας, οι κυβερνητικοί χειρισμοί προκαλούν την οργή του αγροτικού κόσμου. Οι εκδηλώσεις αυτής της οργής είναι ήδη έντονες σε κοινωνικούς χώρους μέχρι πρότινος προνομιακούς για τη Ν.Δ. (στις Σέρρες και γενικευμένα στη Β. Ελλάδα, στη Βοιωτία και αλλού).
Κατακερματισμός του πολιτικού σκηνικού και νέα κόμματα εν αναμονή
Η ρευστοποίηση-ενσωμάτωση της αντιπολίτευσης (ειδικότερα της κεντροαριστεράς – αριστεράς) από «επίτευγμα Μητσοτάκη» καταλήγει σε παράγοντα ενίσχυσης των απαιτήσεων αντικατάστασής του. Η ασυδοσία και ο μοναχοφαγισμός του καθεστώτος που έστησε, τον κάνουν ασύμφορο ακόμη και για μερίδες ολιγαρχικών συμφερόντων. Ο Ε. Βενιζέλος το έκφρασε πρόσφατα μιλώντας για κρίση «κυβερνησιμότητας». Οι λύσεις που προκρίνονται είναι κατ’ αρχήν κυβερνήσεις συνεργασίας με τη συμμετοχή της Ν.Δ. και των όποιων σχηματισμών της κεντροαριστεράς ήθελαν συναρμολογηθεί. Και αυτό προϋποθέτει την απομάκρυνση Μητσοτάκη.
Μέσα σ’ αυτό το σκηνικό το μεν «κόμμα Σαμαρά» ‒πριν ακόμη εξαγγελθεί– μπαίνει στους υπολογισμούς σαν μοχλός ικανός να απομειώσει το ποσοστό της Ν.Δ. τόσο (ο στόχος είναι για κάτω από 25%) ώστε να οδηγήσει πριν ή μετά από εκλογές στην αντικατάσταση Μητσοτάκη. Το δε «κόμμα Τσίπρα» με πλατφόρμα «δημοκρατικού καπιταλισμού» και προθυμίας για νέες «Πρέσπες» που προωθείται συντονισμένα από ολιγαρχικά κέντρα –συγκρότημα Μαρινάκη αλλά και Ναυτεμπορική / Εφ.Συν συμφερόντων Μελισσανίδη και όχι μόνο– στόχο έχει μια αναδιάταξη στο χώρο αριστερά της Ν.Δ., τέτοια που να προσφέρει «κεντροαριστερό – αριστερό» εταίρο σε λύσεις συγκυβέρνησης.
Δύο θέματα εδώ έχουν ξεχωριστό ειδικό βάρος. Η πίεση που φαίνεται ότι εντείνεται για λύσεις «πενταμερούς» φαλκιδευτικές για την ακεραιότητα της χώρας. Πολύ πιθανώς υπό την αιγίδα Τραμπ και με τους αδιάφορους, για τα τοπικά πολιτικά κόστη, τρόπους του. Εκτιμώντας τον κίνδυνο η Ντ. Μπακογιάννη έριξε την «πονηρή» πρόταση για «Συμβούλιο των πρώην πρωθυπουργών» για τη χάραξη «υπεύθυνης» γραμμής για τα εθνικά ζητήματα. Το στοιχείο της ανάγκης μοιράσματος του πολιτικού κόστους εν όψει «δύσκολων – γενναίων – ρεαλιστικών» κ.λπ. αποφάσεων θα επηρεάσει τις εξελίξεις με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Κατά δεύτερον, η επισπεύδουσα συγκρότηση ενός εγχώριου τραμπισμού. Προβλέπεται πολύς συνωστισμός στην πόρτα της νέας πρέσβειρας των ΗΠΑ και πολύς συναγωνισμός για το ποιος θα σπεύσει πιο γρήγορα να εκφράσει τις βουλές του αφέντη ει δυνατόν πριν προλάβει να τις διατυπώσει δημοσίως ο ίδιος. Κι αυτό το στοιχείο (που έχει πολλές ουρές για να εκτεθούν εδώ – αμερικανοτουρκικές, ευρωτουρκικές και άλλες) θα χρωματίσει τις εξελίξεις.
***
Το «ρεύμα των Τεμπών» εξακολουθεί να είναι ο πιο ενεργός παράγοντας για τη δυνατότητα υποστήριξης μιας άλλης πορείας του τόπου. Καθόλου τυχαία, η καταμέτρηση / εκτίμηση της επιρροής ενός «κόμματος Τεμπών – Καρυστιανού» γίνεται ήδη ως μέρος ευρύτερων συστημικών χειρισμών. Όλες οι πλευρές του πολιτικού συστήματος αισθάνονται την πίεση και προετοιμάζονται να «αντιμετωπίσουν τον κίνδυνο». Τόσο οι σημερινές πολιτικές δυνάμεις, όσο και σχεδιασμοί της «μεθεπόμενης» ημέρας που προωθούν κέντρα – εγχώρια σε συνεργασία με πλευρές πέραν του Ατλαντικού. Για μια ακόμη φορά προκύπτει το ίδιο δύσκολο σταυροδρόμι: Θα γίνει δυνατή η μορφοποίηση ενός πλατιού εγχειρήματος δημοκρατικής και ηθικοπολιτικής αναγέννησης; Θα υπάρξει η απαιτούμενη συσσώρευση – συγκρότηση δυνάμεων και μια πολιτικοποίησή τους, ικανή να «πολιορκήσει» και να ξεπεράσει τα οχυρωματικά έργα που ορθώνει το σημερινό πολιτικό σύστημα; Ή θα επαναληφθεί ο δρόμος μιας αποκλειστικά κοινοβουλευτικής επένδυσης των κοινωνικών διαθέσεων που ανεξαρτήτως ποσοστών και προθέσεων έχει αποδειχθεί πολύ ευάλωτη μπροστά στις συστημικές πανουργίες για την απονεύρωση / αποδιοργάνωση και την εν τέλει έκπτωση / ενσωμάτωσή τους;
