Toυ Κώστα Γκιώνη
Είμαστε γράμματα, τοποθετημένα σε μια αλφάβητο με σειρά προτεραιότητας, σε απόσταση ασφαλείας ο ένας από τον άλλο, ακίνητοι, χωρίς την ελπίδα επαφής με άλλα γράμματα, για το φόβο αποφυγής δημιουργίας συλλαβών και διφθόγγων.
Διότι οι συλλαβές εμπεριέχουν τον κίνδυνο σύνταξης λέξεων, οι λέξεις τον κίνδυνο προτάσεων, και οι προτάσεις, νοήματα. Τα νοήματα, αμφισβήτηση. Η αμφισβήτηση, αλλαγές…
Οποιαδήποτε αμφισβήτηση θα πατάσσεται δυναμικά εν τη γενέσει της, θα λοιδορείται, θα αποδομείται, θα κονιορτοποιείται. Το ψέμα θα είναι η κυρίαρχος αλήθεια. Η ντροπή θα είναι ένα συναίσθημα ξένο στη σύγχρονη πραγματικότητα.
Οι σημερινοί και οι αυριανοί πολίτες θα έχουν ρομποτοειδή συμπεριφορά. Θα λειτουργούν με εντολές οι οποίες δεν θα φαίνονται ως εντολές: θα είναι επαναλαμβανόμενες παραινέσεις για το καλό μας…
Θα μασάμε τα χόρτα της ανεμελιάς, φτύνοντας αδιαφορία και ουδετερότητα, ενώ δίπλα μας τα πάντα θα καταρρέουν, όπως το κύμα που συντρίβει τον πύργο από άμμο στη παραλία, βαυκαλιζόμενοι ότι όλα καλά είναι, κι αν υπάρχουν κάποια πραγματάκια που δεν είναι έτσι όπως θα ’πρεπε, μπορεί να φταίει ότι είναι ανάδρομος ο Ερμής, όπως πολύ σωστά έχει προβλέψει η γνωστή-σοφή-επιστήμων-μελλοντολόγος-ποδολόγος. Πού θα πάει, θ’ αλλάξει η κατάσταση κάποια στιγμή…
Το μπόλιασμα δεν θα μας τσιπάρει, επίσης ο ψεκασμός προφανώς δεν αφορά την αλλαγή σκέψης μας: αυτά είναι ρητορική της σαχλαμαρίζουσας ακροδεξιάς, που προβάλλεται έντονα από τα μέσα αποβλάκωσης για να βουλώσουν το στόμα αυτών πού αρνιούνται έχοντας πολύ σοβαρότερα επιχειρήματα. Σκοπός είναι να περάσει η υποχρεωτικότητα ιατρικής πράξης χωρίς συναίνεση του ενδιαφερόμενου, όπως επίσης η δημιουργία ανθρώπων διαφορετικών ταχυτήτων.
Το νέο είδος του μετανθρώπου που προετοιμάζουν δεν θα σκέφτεται (όχι ότι τώρα σκέφτεται…). Ο μετάνθρωπος θα είναι φοβικός, θα ζει με κρίσεις πανικού, θα είναι ένας διαχειριστής φόβου. Θα ζυγιάζει φόβους και θα διαλέγει τον μικρότερο. Το δίλημμα βέβαια θα τίθεται από τα συγκεκριμένα επιστημονικά κέντρα παραγωγής φόβων. Ο φόβος θα είναι το νέο αφεντικό αυτού του νέου κόσμου…
Η νέα μέρα όμως θα χαράξει νομοτελειακά, τα πουλιά θα τιτιβίσουν το τραγούδι του πρωινού ξυπνήματος, οι πρώτες ακτίνες του ήλιου θα χαϊδέψουν το κύμα της ελπίδας, ο αέρας θα φέρει το κρυφό μήνυμα της φυλακισμένης άνοιξης, που από στόμα σε στόμα θα μεταφερθεί και θα φωλιάσει στις ανυπότακτες καρδιές. Και τότε ίσως η φωτιά που θα ξεσπάσει να κάψει μια για πάντα το αφεντικό-φόβο, κι αυτούς που το δημιούργησαν…
