Της Αλίκης Βεγίρη.
Πρέπει να είναι πολύ θυμωμένοι οι Ισλανδοί. Παρ’ όλη την προπαγάνδα που έφαγαν από τα Μέσα και παρά τις νουθεσίες και τους ανόητους εκφοβισμούς της νέας τους κυβέρνησης (συνασπισμός Σοσιαλδημοκρατών και Πρασίνων), ότι τάχατες θα θέσουν εαυτούς εκτός του παραδείσου της ΟΝΕ, το χέρι τους δεν πήγε τελικά να ψηφίσει «Ναι».
Η κάλπη, την περασμένη Κυριακή, βρέθηκε σε ποσοστό 58% γιομάτη με «Όχι». Και δεν είναι τόσο το ποσό που θα έπρεπε να επωμισθούν για να ξεπληρώσουν τις αμαρτίες της Icesave -γύρω στα 4 δισ. λίρες όλες κι όλες, οφειλές σε Ολλανδία και Βρετανία (πού τα δικά μας τα μπερικέτια!)- όσο το γινάτι για την ανηθικότητα του αιτήματος αποπληρωμής των σπασμένων ενός διεθνούς αλήτικου τραπεζικού συστήματος αλλά και ντόπιων ανήθικων τραπεζιτών, που εδώ και χρόνια, μετά την προβληματική ιδιωτικοποίηση των μεγαλύτερων τραπεζών της χώρας -που ουσιαστικά παραχωρήθηκαν αντί πινακίου φακής σε διάφορες πολιτικές «παρέες»- συνέχιζαν να την αρμέγουν και κατά μόνας.
Η απόφαση αυτή των Ισλανδών, όπως ήταν φυσικό, δεν άρεσε καθόλου στις κυβερνήσεις της Ισλανδίας, Ολλανδίας και Βρετανίας, η τελευταία εκ των οποίων, ούσα πιο επιθετική, έσπευσε να τους κλείσει ραντεβού στα διεθνή δικαστήρια για τα περαιτέρω.
Από το πρώτο συντριπτικό δημοψήφισμα ενάντια στην πληρωμή των τραπεζικών χρεών, ακριβώς ένα χρόνο πριν, από την παραπομπή σε δίκη του πρώην πρωθυπουργού της χώρας, Geir Haarde, για εγκληματική ανευθυνότητα και αμέλεια, τον περασμένο Σεπτέμβριο, μέχρι και το πρόσφατο δεύτερο δημοψήφισμα, οι… μετοχές των Ισλανδών βαίνουν συνεχώς ανατιμώμενες στο χρηματιστήριο των ανθρωπίνων αξιών και αξιοπρεπούς συμπεριφοράς. Παρά την κατάρρευση του 85% των δημοσιονομικών της χώρας, η Ισλανδία, γράφοντας στα παλιά της τα παπούτσια τη νεοφιλελεύθερη οικονομική ορθοδοξία, έκανε δυο πολύ αξιοπρόσεκτες κινήσεις: Πρώτα, άφησε τις τράπεζες να καταρρεύσουν, χωρίς να πληρώσει ούτε δεκάρα –δηλαδή, κορόνα- και, δεύτερον, έκλεισε τις πόρτες και τα παράθυρα στα άκρως πτητικά κεφάλαια.
Μοιραία, οι συγκρίσεις με τις ομοιοπαθείς χώρες, Ιρλανδία, Πορτογαλία και Ελλάδα, είναι αναπόφευκτες. Τι έκανε επ’ αυτού η Ιρλανδία; Το ακριβώς αντίθετο. Προσκολλημένη στον τσελεμεντέ του ΔΝΤ/ΕΚΤ, άρχισε να ρίχνει αφειδώς χρήμα στη μαύρη τρύπα των αδηφάγων τραπεζών -μάλιστα, για πέμπτη συνεχή φορά- υπεξαιρώντας το απ’ τους πολίτες της και οδηγώντας τους στη χρεοκοπία. Η Ισλανδία, χωρίς να έχει ξεπεράσει την κρίση, βρίσκεται σε πολύ καλύτερη κατάσταση συγκριτικά. Η ανεργία είναι στο 7,5%, ενώ στην Ιρλανδία διπλάσια, στο 13,6%. Επίσης, παρά το γεγονός ότι το ισλανδικό νόμισμα έχασε το μισό περίπου της ονομαστικής του αξίας, εν τούτοις ο πληθωρισμός συνεχίζει να μειώνεται με μεγάλες δρασκελιές. Κυρίως όμως οι Ισλανδοί όχι μόνο μπορούν να περιφέρονται με καθαρό το κούτελο, αλλά αρχίζουν να γίνονται και το καλό παράδειγμα στην Ευρώπη, δείχνοντας, δηλαδή, πώς η αμφισβήτηση της παντοκρατορίας των τραπεζών και η ακύρωση στην πράξη των κυρίαρχων συνταγών της λιτότητας για την ανάκαμψη των οικονομιών όχι μόνο δεν φέρνουν την καταστροφή αλλά, τουναντίον, επιταχύνουν την ευημερία.
Έτσι, η Ισλανδία έρχεται να αποτελέσει την πιο πρόσφατη εγγραφή στον κατάλογο των χωρών εκείνων που έκαναν το ίδιο πριν από αυτή, δηλαδή προτίμησαν να προβούν σε στάση πληρωμών των πιστωτών τους, αντί των πολιτών, όπως είναι το Μεξικό, η Αργεντινή, ο Ισημερινός, η Μαλαισία κ.ά.
Ήδη το ισλανδικό παράδειγμα αρχίζει να φαντάζει ελκυστικό και να προσελκύει από πιο κοντά την προσοχή των Ιρλανδών και Πορτογάλων, να γεμίζει τις σελίδες των blogs και του facebook, όπως και τις στήλες των εφημερίδων, και με τους Ισλανδούς πολιτικούς να γίνονται περιζήτητοι στα ΜΜΕ, εξιστορώντας τις επιλογές τους και προτρέποντας συνάμα τα ξένα ακροατήρια να τολμήσουν και να αμφισβητήσουν!
Η απόφαση αυτή των Ισλανδών, όπως ήταν φυσικό, δεν άρεσε καθόλου στις κυβερνήσεις της Ισλανδίας, Ολλανδίας και Βρετανίας, η τελευταία εκ των οποίων, ούσα πιο επιθετική, έσπευσε να τους κλείσει ραντεβού στα διεθνή δικαστήρια για τα περαιτέρω.
Από το πρώτο συντριπτικό δημοψήφισμα ενάντια στην πληρωμή των τραπεζικών χρεών, ακριβώς ένα χρόνο πριν, από την παραπομπή σε δίκη του πρώην πρωθυπουργού της χώρας, Geir Haarde, για εγκληματική ανευθυνότητα και αμέλεια, τον περασμένο Σεπτέμβριο, μέχρι και το πρόσφατο δεύτερο δημοψήφισμα, οι… μετοχές των Ισλανδών βαίνουν συνεχώς ανατιμώμενες στο χρηματιστήριο των ανθρωπίνων αξιών και αξιοπρεπούς συμπεριφοράς. Παρά την κατάρρευση του 85% των δημοσιονομικών της χώρας, η Ισλανδία, γράφοντας στα παλιά της τα παπούτσια τη νεοφιλελεύθερη οικονομική ορθοδοξία, έκανε δυο πολύ αξιοπρόσεκτες κινήσεις: Πρώτα, άφησε τις τράπεζες να καταρρεύσουν, χωρίς να πληρώσει ούτε δεκάρα –δηλαδή, κορόνα- και, δεύτερον, έκλεισε τις πόρτες και τα παράθυρα στα άκρως πτητικά κεφάλαια.
Μοιραία, οι συγκρίσεις με τις ομοιοπαθείς χώρες, Ιρλανδία, Πορτογαλία και Ελλάδα, είναι αναπόφευκτες. Τι έκανε επ’ αυτού η Ιρλανδία; Το ακριβώς αντίθετο. Προσκολλημένη στον τσελεμεντέ του ΔΝΤ/ΕΚΤ, άρχισε να ρίχνει αφειδώς χρήμα στη μαύρη τρύπα των αδηφάγων τραπεζών -μάλιστα, για πέμπτη συνεχή φορά- υπεξαιρώντας το απ’ τους πολίτες της και οδηγώντας τους στη χρεοκοπία. Η Ισλανδία, χωρίς να έχει ξεπεράσει την κρίση, βρίσκεται σε πολύ καλύτερη κατάσταση συγκριτικά. Η ανεργία είναι στο 7,5%, ενώ στην Ιρλανδία διπλάσια, στο 13,6%. Επίσης, παρά το γεγονός ότι το ισλανδικό νόμισμα έχασε το μισό περίπου της ονομαστικής του αξίας, εν τούτοις ο πληθωρισμός συνεχίζει να μειώνεται με μεγάλες δρασκελιές. Κυρίως όμως οι Ισλανδοί όχι μόνο μπορούν να περιφέρονται με καθαρό το κούτελο, αλλά αρχίζουν να γίνονται και το καλό παράδειγμα στην Ευρώπη, δείχνοντας, δηλαδή, πώς η αμφισβήτηση της παντοκρατορίας των τραπεζών και η ακύρωση στην πράξη των κυρίαρχων συνταγών της λιτότητας για την ανάκαμψη των οικονομιών όχι μόνο δεν φέρνουν την καταστροφή αλλά, τουναντίον, επιταχύνουν την ευημερία.
Έτσι, η Ισλανδία έρχεται να αποτελέσει την πιο πρόσφατη εγγραφή στον κατάλογο των χωρών εκείνων που έκαναν το ίδιο πριν από αυτή, δηλαδή προτίμησαν να προβούν σε στάση πληρωμών των πιστωτών τους, αντί των πολιτών, όπως είναι το Μεξικό, η Αργεντινή, ο Ισημερινός, η Μαλαισία κ.ά.
Ήδη το ισλανδικό παράδειγμα αρχίζει να φαντάζει ελκυστικό και να προσελκύει από πιο κοντά την προσοχή των Ιρλανδών και Πορτογάλων, να γεμίζει τις σελίδες των blogs και του facebook, όπως και τις στήλες των εφημερίδων, και με τους Ισλανδούς πολιτικούς να γίνονται περιζήτητοι στα ΜΜΕ, εξιστορώντας τις επιλογές τους και προτρέποντας συνάμα τα ξένα ακροατήρια να τολμήσουν και να αμφισβητήσουν!
Σχόλια
