«Κεντροαριστερές» ζυμώσεις σε δύο ταμπλό
«Ο Φώτης Κουβέλης, νομίζω, είναι από εκείνους τους πολιτικούς που διείδαν έγκαιρα τη νέα διαχωριστική γραμμή και τη νέα αντίθεση που υπάρχει στην κοινωνία μας. Είδε, δηλαδή, ότι διαμορφώνεται ένας νέος διπολισμός, όχι δικομματισμός, στον οποίο από τη μία μεριά, η Δεξιά θα προσπαθήσει να ανασυγκροτηθεί σε μία νεοφιλελεύθερη και ρεβανσιστική βάση, και αυτό το βλέπουμε ήδη, επομένως απέναντι σε αυτόν τον πόλο χρειάζεται να συγκροτηθεί ένας ευρύς προοδευτικός πόλος των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που θα μπορέσουν να αναλάβουν την ανασυγκρότησης της χώρας. Και είναι θετικό ότι ο Φώτης Κουβέλης και διαπίστωσε και πήρε θέση σε αυτό το δίλημμα. Και προσωπικά θεωρώ ότι αυτό το δίλημμα αφορά όλες τις δυνάμεις που σήμερα βρίσκονται ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τη Νέα Δημοκρατία. Θεωρώ ότι η δυναμική των πραγμάτων είναι τέτοια που καμιά δύναμη και κανένα κόμμα ή καμία ομάδα δεν θα μπορέσει να υπάρξει χωρίς να απαντήσει σε αυτό το δίλημμα. Με ποιον θα πάει, με ποιον θα συμπαραταχθεί και για ποιο σκοπό».
Γιάννης Δραγασάκης
Πρόκειται για απόσπασμα από την ομιλία του αντιπροέδρου της κυβέρνησης στην εκδήλωση με θέμα «Μνημόνια-Αριστερά-Προοδευτική Διακυβέρνηση» που διοργάνωσε την περασμένη βδομάδα η Κίνηση που έχει ιδρύσει ο Φώτης Κουβέλης μετά το διαζύγιό του με τη ΔΗΜΑΡ.
Ομιλητές, μαζί με τον Γ. Δραγασάκη, η προερχόμενη από το ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου και ο ίδιος ο Φ. Κουβέλης. Κοινή διαπίστωση των τριών, η ανάγκη να συμπαραταχθεί η Κεντροαριστερά με συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ και όχι απέναντι σε αυτόν, ώστε να αντιμετωπιστεί η «νεοφιλελεύθερη και ρεβανσιστική Δεξιά» του Κ. Μητσοτάκη.
Δεν πρόκειται βέβαια για σεναριολογία άσχετη με τη συγκυρία, αφού η μεγάλη φθορά του ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτή που τον αναγκάζει να αναζητήσει στηρίγματα και ευρύτερες συνεργασίες. Κουβέλης και Ξενογιαννακοπούλου, βέβαια, δεν αποτελούν σημαντική διεύρυνση (για να μη μιλήσουμε καν για απήχηση στην κοινωνία) αλλά προς το παρόν αυτοί υπάρχουν και ίσως να βοηθήσουν ώστε να ανοίξουν μερικές ακόμα πόρτες. Χαρακτηριστική είναι η στάση του Γ. Παπανδρέου που είναι πάντα προσεκτικός στην κριτική του απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ και συχνά-πυκνά διευκρινίζει ότι η συζήτηση περί συστράτευσης της Κεντροαριστεράς δεν μπορεί να γίνεται αποκλείοντας την Κουμουνδούρου.
Στον αντίποδα της τακτικής του ΓΑΠ, Γεννηματά και Θεοδωράκης συναγωνίζονται σε αντικυβερνητική ρητορική προσπαθώντας να οριοθετήσουν τον δικό τους χώρο, αποφεύγοντας να μετατραπούν σε ουραγούς του Αλ. Τσίπρα. Όλοι μαζί, βέβαια, είναι στην πραγματικότητα ανοιχτοί σε σενάρια συνεργασιών, οικουμενικής ή «τεχνοκρατικών» λύσεων, αφού έχουν αποδείξει ότι μπροστά στη… σωτηρία της χώρας δεν διστάζουν να υπερπηδήσουν κάθε είδους εμπόδιο, συμπεριλαμβανομένων των κάθε φορά δικών τους δηλώσεων και δεσμεύσεων.
Οι «κεντροαριστερές ζυμώσεις», λοιπόν, θα συνεχιστούν σε δύο άξονες που θα αποκλίνουν ή θα συγκλίνουν ανάλογα με τη συγκυρία. Ο ένας γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ και ο άλλος σε οριοθέτηση και απόσταση από αυτόν. Αντικειμενικά πρόκειται για διεργασίες στην ίδια κατεύθυνση, αυτήν της προσπάθειας του πολιτικού συστήματος να ξαναβρεί την ισορροπία του μετά από έξι ταραγμένα χρόνια. Οι σχεδιασμοί, όμως, που γίνονται είναι στην πραγματικότητα στον αέρα. Γιατί, απλούστατα, η ομαλότητα στην οποία φιλοδοξούν να επιστρέψουν δεν είναι καθόλου ομαλή για την μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία και για την ίδια τη χώρα ως οντότητα.
Γ. Παπαϊωάννου
Έντεκα σημεία από τους 53+
Η τάση των 53+ του ΣΥΡΙΖΑ έμοιαζε σχεδόν υπό εξαφάνιση, αφού ένα τμήμα της αποχώρησε από το κόμμα μετά το καλοκαίρι, ενώ άλλοι εμφανίζονταν πλήρως απορροφημένοι από τα κυβερνητικά και υπουργικά τους καθήκοντα. Βέβαια, μια σειρά δηλώσεις και διαφοροποιήσεις στελεχών και βουλευτών ή και κινήσεις, όπως η επιλογή του Γ. Κυρίτση στο συντονιστικό για το Μεταναστευτικό, έδειχναν κατά καιρούς ότι οι εναπομείναντες διατηρούν τη συνοχή και κυρίως τις επιδιώξεις τους για τη νομή της κομματικής και κυβερνητικής εξουσίας.
Πρόσφατα, η τάση έδειξε να ενεργοποιείται ξανά. Κατέθεσε, μάλιστα, και κείμενο «έντεκα σημείων για τον ΣΥΡΙΖΑ». Αν σε κάτι ξεχωρίζουν οι 53 είναι ότι έχουν αναδείξει σχεδόν σε επιστήμη τη διγλωσσία και το διαζύγιο με την πραγματικότητα. Δεν διστάζουν να εμφανίζονται διαφωνούντες με όσα εφαρμόζουν από κρατικές και κυβερνητικές θέσεις, να «γκρινιάζουν» για τον τρόπο που παίρνονται οι αποφάσεις στο κόμμα, την τακτική της κυβέρνησης, το Προσφυγικό και άλλα. Αλλά και να καλούν τον ΣΥΡΙΖΑ να κάνει σημαία τη φράση «το μνημόνιο δεν είναι δικό μας!». Η μικρή ιστορία της τάσης έχει βέβαια δείξει ότι διαφοροποιείται για να παζαρέψει στη συνέχεια τις διαφωνίες της με τα γνωστά ανταλλάγματα. Μια από τα ίδια…
Ό,τι δηλώσεις είσαι…
«Η αντίθεση Αριστεράς-Δεξιάς, Προοδευτικών και συντηρητικών δυνάμεων δεν είναι μια προσχηματική διάκριση πολιτικής και κομματικής γεωγραφίας. Παραμένει κυρίαρχη γιατί εκπορεύεται από τις οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες και ανισότητες»
Από την τελευταία ομιλία της Μ. Ξενογιαννακοπούλου
«Πιστεύουμε βαθιά ότι η διαχωριστική γραμμή Αριστερά-Δεξιά είναι κάτι παραπάνω από υπαρκτή στο σύνολο σχεδόν των ζητημάτων που απασχολούν την ελληνική κοινωνία».
Από τη διακήρυξη της τάσης 53+ του ΣΥΡΙΖΑ
