Αυτήν την εβδομάδα ο Γκι Φερχόφσταντ, πρώην πρωθυπουργός του Βελγίου και επικεφαλής των Φιλελεύθερων στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, έγραψε ένα βιτριολικό άρθρο εναντίον του Μπόρις Τζόνσον, του επικρατέστερου υποψήφιου για την ηγεσία του Συντηρητικού Κόμματος και άρα τη διαδοχή της Τερέζα Μέι στην πρωθυπουργία της Βρετανίας. Στο άρθρο αυτό, που μεταφράστηκε σε όλες τις ευρωπαϊκές γλώσσες(!), ο φιλελεύθερος κύριος Φερχόφσταντ καταλογίζει στον Τζόνσον όλα τα κακά του κόσμου: είναι φανατικός, είναι ψεύτης, είναι λαϊκιστής και, προπαντός, «εξαπάτησε μία μικρή πλειοψηφία των ψηφοφόρων του Ηνωμένου Βασιλείου» που ψήφισε υπέρ του Brexit στο δημοψήφισμα του 2016.
Η ορολογία που χρησιμοποιούν οι αρχιερείς της ευρωκρατίας είναι μελετημένη ώστε να προκαλεί συνειρμικά τη σκέψη ότι, τελικά, μια χούφτα άνθρωποι (και μάλιστα παρασυρμένοι) πάνε να ρίξουν τη Βρετανία ή/και την Ευρώπη στα βράχια. Έτσι και ο φιλελεύθερος κύριος Φερχόφσταντ έγραψε «μικρή πλειοψηφία», αναφερόμενος στο πολυαριθμότερο μπλοκ που καταγράφηκε ποτέ στις βρετανικές κάλπες: 17,4 εκατομμύρια ψηφοφόροι, που μάταια περιμένουν εδώ και τρία χρόνια να δουν αν ισχύουν οι κανόνες της «αρχαιότερης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας». Η απαξίωσή τους από τον Φερχόφσταντ αγγίζει τα όρια της χαριτωμενιάς αν αναλογιστεί κανείς ότι το κόμμα του εν λόγω κυρίου πήρε, στις φετινές βελγικές εκλογές, λιγότερες ψήφους κι από τους «αριστεριστές» του Κόμματος Εργασίας Βελγίου!
Δαιμονοποίηση του Τζόνσον
Η προοπτική να αναλάβει την πρωθυπουργία ο «ακραίος αντιευρωπαϊστής» Μπόρις Τζόνσον, που είχε παραιτηθεί από υπουργός Εξωτερικών όταν έγινε εμφανές ότι η Τερέζα Μέι μόνο το Brexit δεν θα υλοποιούσε, έχει προκαλέσει λοιπόν ένα είδος συλλογικής υστερίας στην ευρωκρατία. Το τι γράφεται και ειπώνεται εναντίον του είναι απερίγραπτο – και είναι χαρακτηριστικό ότι η αντιπαράθεση δεν αφορά τόσο τις θέσεις του, όσο την «προσωπικότητά» του. Έτσι, το τελευταίο διάστημα η επίθεση εστίασε σε δύο θέματα. Το πρώτο, που έγινε πρωτοσέλιδο την περασμένη εβδομάδα, αφορούσε έναν καβγά στο σπίτι του, όπου πήγε η αστυνομία μετά από καταγγελία μιας εκατομμυριούχου γειτόνισσας (οπαδού της παραμονής στην Ε.Ε.) και δεν διαπίστωσε τίποτα.
Η πλειοψηφία των υποστηρικτών του Brexit θέλει την υλοποίησή του ακόμη κι αν αυτό σημάνει την ανεξαρτητοποίηση της Σκωτίας και την ένταξη του υπό βρετανικό έλεγχο ιρλανδικού βορρά στην Ιρλανδία!
Το δεύτερο ήταν ότι θεωρήθηκε υπεύθυνος για την παραίτηση του Βρετανού πρέσβη στις ΗΠΑ μετά το σκάνδαλο που ξέσπασε λόγω της διαρροής εκθέσεων στις οποίες αποκαλεί τον Τραμπ ανίκανο – με αποτέλεσμα ο Αμερικανός πρόεδρος να δηλώσει ότι δεν πρόκειται να έχει εφεξής σχέση μαζί του. Γιατί έφταιγε ο Τζόνσον για την παραίτηση; Επειδή, λένε, δεν υποστήριξε σθεναρά τον πρέσβη, σε αντίθεση με τον αντίπαλό του στη διεκδίκηση της ηγεσίας των Συντηρητικών, τον νυν Βρετανό υπουργό Εξωτερικών Τζέρεμι Χαντ! Παραιτήθηκε δηλαδή ο πρέσβης, όχι επειδή η Ουάσιγκτον διαμήνυσε στο Λονδίνο ότι τον θεωρεί persona non grata, αλλά επειδή δεν τον υποστήριξε ο Τζόνσον με ενθουσιασμό ίδιο με αυτόν του Χαντ: η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά…
Υπάρχουν όμως και παράπλευρα κέρδη!
Δεδομένης της αδυναμίας του Χαντ να πείσει τα μέλη του Συντηρητικού Κόμματος ότι αυτός και όχι ο Τζόνσον θα υλοποιήσει το Brexit (μάλλον εύλογη, αφού στο δημοψήφισμα ο Χαντ έκανε καμπάνια υπέρ της παραμονής της Βρετανίας στην Ε.Ε.), έχει εμφανιστεί και νέο «επιχείρημα» της ευρωκρατίας: Πώς είναι δυνατόν, λένε, μόλις 160.000 άνθρωποι (τόσα είναι τα μέλη του Συντηρητικού Κόμματος) να αποφασίσουν ποιος θα είναι ο επόμενος πρωθυπουργός; Τεράστιο νοητικό άλμα, αφού στη Βρετανία επικρατεί, καλώς ή κακώς, μια παράδοση αιώνων: πρωθυπουργός είναι ο επικεφαλής του πλειοψηφούντος κόμματος, και τον επικεφαλής κάθε κόμματος τον εκλέγουν τα μέλη του. Ίσως οι ευρωπαϊστές να προτιμούν ο Βρετανός πρωθυπουργός να ορίζεται από τις… Βρυξέλλες: ας ζητήσουν λοιπόν ένα σχετικό δημοψήφισμα. Αλλά καλού-κακού ας βρουν τρόπο να μην ψηφίσουν σε αυτό οι Βρετανοί: δεν είναι να τους έχει κανείς εμπιστοσύνη!
Πέρα όμως από τις αστειότητες, πέρα και από το πόσο ο Τζόνσον είναι πράγματι έτοιμος να υλοποιήσει το Brexit έστω και χωρίς συμφωνία (αυτό υπόσχεται), υπάρχουν και ορισμένα παράπλευρα κέρδη από τα τεκταινόμενα στο βρετανικό τσίρκο. Πρώτον, ο πολύ ριζοσπάστης ηγέτης των Εργατικών δεν κρύβεται πια: δήλωσε ευθαρσώς αυτήν την εβδομάδα ότι θα ζητήσει νέο δημοψήφισμα, και θα καλέσει τους Βρετανούς να ψηφίσουν υπέρ της παραμονής στην Ευρωπαϊκή Ένωση… Είναι κέρδος που τελειώνει η αμφισημία και η κοροϊδία της βάσης των Εργατικών που ψήφισε Brexit. Δεύτερο κέρδος (και πολύ πιο σοβαρό): οι δημοσκοπήσεις που γίνονται δείχνουν ότι η πλειοψηφία πλέον των υποστηρικτών του Brexit θέλει την υλοποίησή του ακόμη κι αν αυτό θα σημάνει την ανεξαρτητοποίηση της Σκωτίας και την ένταξη του υπό βρετανικό έλεγχο ιρλανδικού βορρά στην Ιρλανδία! Κανονικά οι «διεθνιστές» θα έπρεπε να αρπάξουν την ευκαιρία από τα μαλλιά (το ιρλανδικό Σιν Φέιν ήδη το κάνει, αλλάζοντας γραμμή για το Brexit!), αλλά φαίνεται ότι οι περισσότεροι είναι πολύ απασχολημένοι με τη σωτηρία μιας προοδευτικής ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης που υφίσταται μόνο στη φαντασία τους.
