Θυμάμαι την εποχή που διαβάζαμε «αθώα» τον «Καζαμία», μισοσοβαρά-μισοαστεία και πάντως χωρίς την αίσθηση της βαρύτητας που είχαν και τότε τα πράγματα – εκείνη την ψυχροπολεμική εποχή.
Και τότε όπως και τώρα η κάθε αλλαγή χρονιάς έμοιαζε με μια «αλλαγή φρουράς» στα γεγονότα. Και η όποια νοσταλγία σήμερα αφορά στην ηλικία μας τότε – όχι στα γεγονότα. Απλώς τα χρόνια πέρασαν κι από τις βόμβες ναπάλμ στο Βιετνάμ έχουμε φθάσει στις βόμβες «βομβαρδισμού τάπητα» στη Γάζα. Οι ίδιοι μηχανισμοί, οι ίδιες επιλογές, οι ίδιοι στόχοι, μια αέναη «αλλαγή φρουράς» με φρέσκο κρέας για τα κανόνια, τα δολάρια και τα λοιπά νομίσματα.
Στη Γάζα έχουν ισοπεδωθεί 300.000 με 360.000 κτίρια –ούτε στους «βομβαρδισμούς τάπητα» στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο (43 γερμανικές πόλεις Φεβρουάριος-Μάρτιος του 1945 ή στο Τόκυο την ίδια εποχή)–, ενώ 1.000.000 Παλαιστίνιοι βομβαρδίζονται στον Βορρά, παρωθούνται στον Νότο, βομβαρδίζονται κι εκεί, ξανασπρώχνονται στον Βορρά για να βομβαρδιστούν εκ νέου – τα παιδιά εκεί δεν «μετράνε τ’ άστρα», αλλά τους πυραύλους, τις βόμβες και τα drones.
Την ίδια ώρα στο Παρίσι (κι αλλού) τεράστια πλήθη χαιρετούν την αλλαγή της χρονιάς με υψωμένα τα χέρια που κρατούν τα κινητά τους καρφωμένα στην Αψίδα του Θριάμβου χωρίς να βιώνουν τη στιγμή, αλλά την αποτύπωσή της. «Δημιουργούσαν αναμνήσεις» καθώς λέγεται, αποτυπώνοντας αυτό που στην πραγματικότητα δεν ζούσαν
συνωθούμενοι στους δημόσιους χώρους των Μητροπόλεων υπό το κράτος του φόβου κάποιου τρομοκρατικού χτυπήματος, έτσι που η τρομοκρατία και η τρομοκράτηση να πηγαίνουν χέρι-χέρι.
Τα πράγματα άλλαξαν και μαζί τους άλλαξαν και οι άνθρωποι (η κότα ή το αυγό;). Και δεν μπορώ βεβαίως να ξέρω για τις μελλοντικές νοσταλγίες περί τις σημερινές παιδικές ηλικίες. Οι άνθρωποι είναι πια κουρασμένοι κυρίως από την εθελοντική τους σκλαβιά, αυτό είναι που τους καίει στη ζωή – και ταυτοχρόνως οι άνθρωποι αυτοί έχουν παιδιά ή όπου να ’ναι κάνουν παιδιά, πιθανόν ήδη κουρασμένα κι αυτά από την εθελοντική μας σκλαβιά στην ανέχεια, στον φόβο, στην παραίτηση. Ή σε μια βόμβα που σκάει, σου παίρνει το μυαλό και παύεις να το σκέφτεσαι.
Σκέφτεται όμως ο Ζελένσκι, ο Μπάιντεν, ο Νετανιάχου, οι Τράπεζες, γίνονται υπολογισμοί, πόσο πάει το στάρι, πόσο βγαίνει το μπόνους του γκόλντεν μπόι, υπάρχουν αλγόριθμοι για τους πλειστηριασμούς, τις χρηματοπιστωτικές αναβαθμίσεις, τα σουάπς και τα σορταρίσματα, την καλλιέργεια των δεξιοτήτων στα σχολεία, την οργανωμένη παραγωγή ανήλικων εγκληματιών, τις τιμές των ναρκωτικών – πώς; Δεν γίνονται από μόνα τους όλα αυτά, υπάρχει
η παγκόσμια διακυβέρνηση, τα φράγκα, τα λεφτά, τα μπικικίνια όπως λέει το λαϊκόν ασματίδιον που παραδόξως διαφεύγει ακόμα τη σύλληψη.
Οι Ισραηλινοί θέλουν να διώξουν τους Παλαιστίνιους από τη Γάζα, το ίδιο και οι Ναζί ήθελαν να διώξουν τους Εβραίους απ’ την Ευρώπη με την «τελική λύση», παλιά ιστορία, την έγραφε κι ο Καζαμίας.
Από την εποχή του Αλεξάντερ Νιέφσκι, η Δύση, οι Τεύτονες τότε, ο Ναπολέων μετά κι ύστερα ο Χίτλερ, ήθελαν να διώξουν τους Ρώσους πέρα απ’ τα Ουράλια – κι αυτό το γράφει ο Καζαμίας.
Και το αίμα συνεχίζει να χύνεται «χωρίς εξαγορά να υπάρχει» που έλεγε ο Αισχύλος, διότι τι σημασία έχουν οι άνθρωποι μπροστά σε όσα παράγουν για να τα τρώνε τα θηρία;…
ΣΤΑΘΗΣ Σ.
4•I•2024
