Της Έλενας Πατρικίου. Η κυρία Βίκη Σταμάτη, όπως είναι αναφαίρετο δικαίωμά της, ζήτησε ψυχιατρική γνωμάτευση προκειμένου να θεμελιώσει δικαίωμα αίτησης για αποφυλάκιση.
Πρώτο ερωτηματικό: πώς η έκθεση του καθηγητή Ψυχιατρικής που την εξέτασε, ένα κείμενο που θα όφειλε να θεωρείται κατεξοχήν «προσωπικό δεδομένο», διέρρευσε στις εφημερίδες; Την «διέρρευσε» η ίδια η ενδιαφερόμενη, αποδεικνύοντας του ψυχιατρικού λόγου το αληθές, δηλαδή τη ναρκισσιστική της καθήλωση, και μετατρέποντας την ψυχοκαταναγκαστική της μικροβιοφοβία σε στοιχείο γοητείας, ή την άφησαν να διαρρεύσει οι δικαστικοί παράγοντες, χρησιμοποιώντας την ίδια αυτή ναρκισσιστική καθήλωση ως όπλο ενάντια στην κατηγορούμενη;
Δεύτερο ερωτηματικό: η κυρία Σταμάτη μας είναι, προφανώς, πολιτικά και ιδεολογικά αντιπαθής. Τα ανθρώπινα και γυναικεία δικαιώματά της μας είναι γι’ αυτόν τον λόγο εξίσου αντιπαθή; Όταν υπερασπιζόμαστε τα προσωπικά δεδομένα των «οροθετικών ιερόδουλων» (δηλαδή, σε ανεκτά ελληνικά, των εκδιδόμενων φορέων του AIDS), το κάνουμε απλώς γιατί, ως θύματα, μας είναι συμπαθέστερες; Ή επιλέγουμε τις γυναίκες των οποίων τα δικαιώματα θα υπερασπιστούμε επί τη βάσει της καταναλωτικής τους δύναμης, με πάθος δηλαδή αντιστρόφως ανάλογο των πιστωτικών δυνατοτήτων της χρυσής τους MasterCard; Είναι ο αριθμός παπουτσιών που μπορούσαν προ της προφυλακίσεώς τους να αγοράζουν το κριτήριο της συμπαράστασης ή είναι ο τρόπος απόκτησης των οικονομικών μέσων, χάρη στα οποία αγοράστηκαν αυτά τα παπούτσια, ο ασφαλής δείκτης για την ορθότητα των δικών μας συμπαραστατικών επιλογών;
Τρίτο ερωτηματικό: η Λιάνα Κανέλλη και η Ρένα Δούρου θεωρήθηκαν, από πολλούς συνανθρώπους μας (πολύ περισσότερους απ’ όσους ψήφισαν Χρυσή Αυγή), ως επαξίως δαρθείσες, διότι όλα απάνω τους προκαλούν τον, ευκταίο εάν μη τι άλλο, ξυλοδαρμό. Η φωνή τους, το «στυλάκι» τους, η «μαγκιά» τους, η προκλητικότητά τους, εν ενί λόγω ο «τσαμπουκάς» τους, πάνω απ’ όλα η σεξουαλικότητά τους, και, εν κατακλείδι, το ίδιο το φύλο τους. Η Λιάνα Κανέλλη και η Ρένα Δούρου είναι, στην συνείδηση πλείστων όσων (ακόμα και αριστερών, ακόμα και γυναικών), γυναίκες συνειδητά αρρενωποιημένες. Κάποιος έπρεπε να τις βάλει στη «γυναικεία» τους θέση. Αν η Κανέλλη και η Δούρου έχουν επομένως μερίδιο «ευθύνης» για την κακοποίησή τους, διότι έπαιξαν εν ου παικτοίς, η Βίκη Σταμάτη, που έπαιξε ως τώρα το παιχνίδι σεβόμενη τους επίσημους κανόνες που επιβάλλουν στις γυναίκες τη ναρκισσιστική καθήλωση, γιατί δεν δικαιούται τη συμπάθεια; Προφανώς, γιατί, όπως αποφαίνεται η σύμφωνη γνώμη ανακριτού και εισαγγελέως, η ναρκισσιστική εικόνα μίας έως αθωότητος ασχετοσύνης που προβάλλει η ίδια η κατηγορούμενη, διαρρηγνύεται ανεπανόρθωτα από το γεγονός ότι «είναι ικανή να επικοινωνεί και να ενεργεί προς υπεράσπισή της». Η σύμφωνη γνώμη ανακριτού και εισαγγελέως διείδε την αλήθεια πίσω από το ναρκισσιστικά φτιασιδωμένο πρόσωπο της «γυναίκας-ευνούχου» (για να θυμηθούμε και τα νιάτα μας): την αρρενοποιημένη ουσία μιας επιφανειακής και προσχηματικής ναρκισσιστικής θηλύτητας.
Υστερόγραφη προειδοποίηση: ασφαλώς είναι αριστερό και ανθρώπινο δικαίωμά μας να επιλέγουμε τις αδικίες για την επανόρθωση των οποίων θα αποφασίσουμε να αγωνιστούμε. Αλλά αν δεν υπερασπιστούμε το δικαίωμα της Βίκης Σταμάτη να μην εξευτελίζεται δημοσίως για την προφανή ναρκισσιστική της καθήλωση και την σπασμωδική «αντρική» της επιμονή στην υπεράσπιση του εαυτού της, ίσως κάποτε να μετανιώσουμε που ορρωδήσαμε απέναντι στον κίνδυνο της ενδεχόμενης γελοιοποίησής μας.
Γιατί δεν υπάρχει γυναίκα που να μην κινδυνεύει να εκτεθεί στην βία του σεξισμού εξαιτίας των ίδιων αντιφάσεων από τις οποίες πάσχουν τόσο η Βίκη Σταμάτη, όσο και η Λιάνα Κανέλλη ή η Ρένα Δούρου.
Δεύτερο ερωτηματικό: η κυρία Σταμάτη μας είναι, προφανώς, πολιτικά και ιδεολογικά αντιπαθής. Τα ανθρώπινα και γυναικεία δικαιώματά της μας είναι γι’ αυτόν τον λόγο εξίσου αντιπαθή; Όταν υπερασπιζόμαστε τα προσωπικά δεδομένα των «οροθετικών ιερόδουλων» (δηλαδή, σε ανεκτά ελληνικά, των εκδιδόμενων φορέων του AIDS), το κάνουμε απλώς γιατί, ως θύματα, μας είναι συμπαθέστερες; Ή επιλέγουμε τις γυναίκες των οποίων τα δικαιώματα θα υπερασπιστούμε επί τη βάσει της καταναλωτικής τους δύναμης, με πάθος δηλαδή αντιστρόφως ανάλογο των πιστωτικών δυνατοτήτων της χρυσής τους MasterCard; Είναι ο αριθμός παπουτσιών που μπορούσαν προ της προφυλακίσεώς τους να αγοράζουν το κριτήριο της συμπαράστασης ή είναι ο τρόπος απόκτησης των οικονομικών μέσων, χάρη στα οποία αγοράστηκαν αυτά τα παπούτσια, ο ασφαλής δείκτης για την ορθότητα των δικών μας συμπαραστατικών επιλογών;
Τρίτο ερωτηματικό: η Λιάνα Κανέλλη και η Ρένα Δούρου θεωρήθηκαν, από πολλούς συνανθρώπους μας (πολύ περισσότερους απ’ όσους ψήφισαν Χρυσή Αυγή), ως επαξίως δαρθείσες, διότι όλα απάνω τους προκαλούν τον, ευκταίο εάν μη τι άλλο, ξυλοδαρμό. Η φωνή τους, το «στυλάκι» τους, η «μαγκιά» τους, η προκλητικότητά τους, εν ενί λόγω ο «τσαμπουκάς» τους, πάνω απ’ όλα η σεξουαλικότητά τους, και, εν κατακλείδι, το ίδιο το φύλο τους. Η Λιάνα Κανέλλη και η Ρένα Δούρου είναι, στην συνείδηση πλείστων όσων (ακόμα και αριστερών, ακόμα και γυναικών), γυναίκες συνειδητά αρρενωποιημένες. Κάποιος έπρεπε να τις βάλει στη «γυναικεία» τους θέση. Αν η Κανέλλη και η Δούρου έχουν επομένως μερίδιο «ευθύνης» για την κακοποίησή τους, διότι έπαιξαν εν ου παικτοίς, η Βίκη Σταμάτη, που έπαιξε ως τώρα το παιχνίδι σεβόμενη τους επίσημους κανόνες που επιβάλλουν στις γυναίκες τη ναρκισσιστική καθήλωση, γιατί δεν δικαιούται τη συμπάθεια; Προφανώς, γιατί, όπως αποφαίνεται η σύμφωνη γνώμη ανακριτού και εισαγγελέως, η ναρκισσιστική εικόνα μίας έως αθωότητος ασχετοσύνης που προβάλλει η ίδια η κατηγορούμενη, διαρρηγνύεται ανεπανόρθωτα από το γεγονός ότι «είναι ικανή να επικοινωνεί και να ενεργεί προς υπεράσπισή της». Η σύμφωνη γνώμη ανακριτού και εισαγγελέως διείδε την αλήθεια πίσω από το ναρκισσιστικά φτιασιδωμένο πρόσωπο της «γυναίκας-ευνούχου» (για να θυμηθούμε και τα νιάτα μας): την αρρενοποιημένη ουσία μιας επιφανειακής και προσχηματικής ναρκισσιστικής θηλύτητας.
Υστερόγραφη προειδοποίηση: ασφαλώς είναι αριστερό και ανθρώπινο δικαίωμά μας να επιλέγουμε τις αδικίες για την επανόρθωση των οποίων θα αποφασίσουμε να αγωνιστούμε. Αλλά αν δεν υπερασπιστούμε το δικαίωμα της Βίκης Σταμάτη να μην εξευτελίζεται δημοσίως για την προφανή ναρκισσιστική της καθήλωση και την σπασμωδική «αντρική» της επιμονή στην υπεράσπιση του εαυτού της, ίσως κάποτε να μετανιώσουμε που ορρωδήσαμε απέναντι στον κίνδυνο της ενδεχόμενης γελοιοποίησής μας.
Γιατί δεν υπάρχει γυναίκα που να μην κινδυνεύει να εκτεθεί στην βία του σεξισμού εξαιτίας των ίδιων αντιφάσεων από τις οποίες πάσχουν τόσο η Βίκη Σταμάτη, όσο και η Λιάνα Κανέλλη ή η Ρένα Δούρου.
Σχόλια
