«Ρε, ο Έλληνας ποδοσφαιριστής είναι τόσο άτεχνος, που και με σαγιονάρες να παίξει θα πατήσει τα κορδόνια του»
Γιώργος Γεωργίου
Δεν υπήρξα ποτέ φανατικός φίλαθλος αν και παρακολουθώ κάποιους αγώνες και ενημερώνομαι για τα όσα γίνονται στον αθλητισμό.
Έμαθα κι εγώ για τον θάνατο του Γιώργου Γεωργίου του «Καφενείου των φιλάθλων». Είχαμε συμπέσει προ αμνημονεύτων στο Alter, αλλά δεν έτυχε να γνωριστούμε. Όποτε τύχαινε τον άκουγα στο ραδιόφωνο. Είχε έναν δικό του τρόπο να προσεγγίζει τα πράγματα.
Ποιος δεν θυμάται ατάκες όπως «Γεωργίου speaking» ή το «Ήμαρτον ρεεεεε. Ξανά-μανα ήμαρτον»;
Και τους φιλάθλους που έβγαιναν και μιλούσαν επί παντός του επιστητού – όχι πάντοτε κόσμια. Μάλλον αγνοούσαν οι περισσότεροι το savoir vivre.
Τόλμησε να μπει και στα ίδια τα καφενεία και να κάνει τις εκπομπές του μέχρι μια φορά που έγινε ο χαμός στον Βύρωνα.
Πάντως ήταν γνώστης του ποδοσφαίρου και γενικώς «έπεφτε μέσα» σε όσα προέβλεπε και σχολίαζε.
Έμαθα για τον θάνατό του, μετά από μάχη που έδωσε με τον καρκίνο και πραγματικά ένιωσα αηδία για τα σχόλια από «φεμινιστική σκοπιά», όπου διάφοροι σχολιαστές, αφού έλεγαν τα τυπικά «συλλυπητήρια» άρχιζαν τον εξάψαλμο για τον «σεξιστή Γεωργίου».
Η «πλέμπα» έτσι μιλάει στα γήπεδα και στα καφενεία. Σε αυτούς τους ανθρώπους έδινε λόγο ο Γεωργίου. Σε αυτούς που δεν ακούγονται συνήθως. Ξέρω πολύ καλά πως ο ίδιος προερχόταν από άλλη κουλτούρα κι όσοι άκουγαν τις εκπομπές του ξέρουν πως ήταν βαθύτατος γνώστης της ροκ μουσικής.
Πολλοί άλλωστε τηλεφωνούσαν στο «Καφενείο» για να ζητήσουν κάποια σπάνια εκτέλεση που ήταν σίγουροι πως θα έχει ο Γεωργίου.
Έτσι συμβαίνει στα γήπεδα αγαπητοί κι αγαπητές μου. Δεν εκφράζονται κοσμίως οι φίλαθλοι. Το πάθος για την ομάδα μεταμορφώνει. Που να δείτε τι λένε –κατά τ’ άλλα σοβαροί και ευγενείς άνθρωποι– όταν πιστέψουν πως αδικείται η ομάδα τους.
Δεν πηγαίνω στο γήπεδο – καμιά φορά μετανιώνω γι’ αυτό.
Το ποδόσφαιρο είχε πάντοτε έναν ειδικό ρόλο. Η άρχουσα τάξη το γνωρίζει πολύ καλά. Η Αριστερά συνήθως βρίσκεται στον κόσμο της.
Παλιότερα η αγάπη για την ομάδα είχε έντονα ταξικά χαρακτηριστικά, κάτι που σήμερα δεν ισχύει στον ίδιο βαθμό, αν και κάποιες μικρότερες ομάδες κρατάνε έναν χαρακτήρα, όπως είναι π.χ ο «Φονέας των γιγάντων», ο Φωστήρας.
Άλλες φορές υπάρχουν τα τοπικά χαρακτηριστικά, αν και όλα σβήνουν σιγά-σιγά. Κάποτε ήταν τα «καμάρια της πόλης» οι ποδοσφαιριστές που ήταν γέννημα-θρέμμα της ομάδας. Που παίζανε για τη «φανέλα»…
Τώρα όταν ακούς στο ραδιόφωνο αγώνα και δεν παρακολουθείς συστηματικά τις εξελίξεις, δεν ξέρεις ούτε ποιες ομάδες παίζουν, ούτε από ποια χώρα είναι…
Στη σημερινή εποχή ακούω συχνά την εκπομπή του Γιώργου Κολοκοτρώνη στον «Real» που ακολουθεί κατά κάποιον τρόπο τη «συνταγή» Γεωργίου και ανοίγει το μικρόφωνο στον κόσμο. Σας πληροφορώ πως ακούγοντας αυτή την εκπομπή θα καταλάβετε πολύ περισσότερο τι συμβαίνει στην κοινωνία σήμερα, απ’ ότι ακούγοντας τις υποτιθέμενες «πολιτικές» εκπομπές.
Βεβαίως ο κύριος Κολοκοτρώνης αποφεύγει την αθυροστομία και επαναφέρει στη τάξη όσους περνάνε τα όρια, αλλά η ουσία δεν αλλάζει. Ο κόσμος εκφράζεται, βρίσκει κάποιον να τον ακούσει, σαν να είναι στο καφενείο του χωριού ή της γειτονιάς του.
Ο ίδιος στην εκπομπή μετά τον θάνατο του Γιώργου Γεωργίου είπε πως η επιτυχία του οφειλόταν στο γεγονός πως «ήταν ο εαυτός του, ήταν αυθόρμητος. Ό,τι έλεγε δεν το περνούσε από φίλτρο… Ήταν αληθινός. Και γι’ αυτό ο κόσμος τον στήριξε, τον αγάπησε κι είμαι σίγουρος πως έχει στενοχωρηθεί, όπως έχουμε στενοχωρηθεί όλοι μας»…
Εγώ προσωπικά φοβάμαι εκείνη την εποχή –που ήδη βρίσκεται εδώ– και θέλει να αυτολογοκρινόμαστε ασταμάτητα. Να αλλάζουμε τον Πήτερ Παν, να κάνουμε μαύρη τη Κλεοπάτρα , να λογοκρίνουμε τον Μαρκ Τουέιν κι άλλα πολλά.
Ομολογώ πως μου τη δίνει η πολιτική ορθότητα! Σκεφτείτε τι μπορεί να συμβεί στις αποκριάτικες γιορτές, όταν κάποια ομάδα σύρει στα δικαστήρια τους κατοίκους του Τυρνάβου για… σεξισμό.
Πώς να βλέπουν τη Δόμνα Σαμίου οι θιγόμενοι από την «αθυροστομία» του Γιώργου Γεωργίου;
Τι να σκέφτονται για τον «σεξισμό» του Καραϊσκάκη;
Κάποιοι καλά θα έκανα να ρίξουν μια ματιά στον δικό τους καθρέφτη πριν αποφασίσουν να κρίνουν όλους τους άλλους…
